ეს პოსტი ყველას ეხება, რადგან ამ მდგომარეობაში ერთხელ მაინც ყველა აღმოჩენილა ეს პოსტი ყველას ეხება, რადგან ამ მდგომარეობაში ერთხელ მაინც ყველა აღმოჩენილა:
"წინასწარ ვიტყვი: ეს პოსტი ექიმებზე არ არის. არც პაციენტებზეა. ეს ბლოგი პაციენტების გულშემატკივრებზეა, ანუ მათზე, ვისაც „ავადმყოფის პატრონს“ უწოდებენ.
მაშინ, როცა წინ სასწრაფო მიქრის, შენ კი უკან მიჰყვები მანქანით; როცა იმ სასწრაფოს დედა მიჰყავს გულის შეტევით და შენ არ იცი, აი, ახლა რა ხდება მანქანის მიხურულ კარს მიღმა; როცა წითელ შუქზე ძლივს ასწრებ დამუხრუჭებას და გული გისკდება, რომ სასწრაფო თვალს მიეფარა, რადგან მწვანეზე გავლა მოასწრო...
ასეთ დროს სამყარო ჩერდება.
მანქანის სარკმელს მიღმა თბილისის დილა თენდება. კიდევ კარგი, გზები ცარიელია. შენ კი მიდიხარ და ფიქრობ ქალზე, რომელიც ფაცხა-ფუცხით გამოაქცუნეს სახლიდან გარიჟრაჟზე, სახტად დარჩენილი, მოუმზადებელი. მისი ხალათი და ჩუსტები შენ გიდევს მანქანაში. და კიდევ, შენ მიგაქვს მისი პატარა ჩანთა, რომელშიც საგანგებოდ არის გათვლილი ყველაფრის ადგილი − საფულის, ბლოკნოტის, მობილურის, სავარცხლის, სუნამოსი... უამისოდ არ შეუძლია, მაგრამ ჩანთა მასთან არ არის, ჩანთა შენ მიგაქვს, რომ დააწიო.
„ჩქარა, ქალბატონო, ჩქარა!“ გაუჩერებლად იმეორებდა ექიმისხალათიანი ყმაწვილი კაცი − პირველი ნემსის მერე დედას ვენა ჩაულურჯდა და მეორის გაკეთებისას გაჯიუტდა, უარს ამბობდა.
„ხომ არ ეწყინა?“ − ჩამჩურჩულა დედამ. მერე გადაწყდა, რომ ნემსს რეანიმაციაში გაუკეთებენ, მაინც იქ გახდა წასაყვანი. „ჩქარა, ქალბატონო, ჩქარა!“ იმეორებდა ყმაწვილი და მისი ტონი იყო ზღვარზე უხეშობისა თუ იმ სიმკაცრის, პასუხისმგებლობას რომ ახლავს თან, და ამიტომ ძნელი იყო გარკვევა და გამტყუნება. მაგრამ იქვე იყო ახალგაზრდა მედდის თბილი ხმა და მკლავზე მოფერება: „მშვიდად, ქალბატონო, დაგელოდებით...“ − სათნოების და.
„ჩქარა, ქალბატონო, ჩქარა!“ ისმოდა სასწრაფოს ექიმის ხმა მაშინაც, როცა ლიფტმა დააგვიანა. და დედას ჰქონდა დამნაშავის უმწეო მზერა: მისი ბრალია, რომ ნემსი არ გააკეთებინა, რადგან ჩალურჯებისა ეშინოდა; რომ ლიფტი იგვიანებს; რომ ცუდი დილა გათენდა; რომ ჩვენ, სამსახურების ნაცვლად, საავადმყოფოში მივდივართ; და რომ... რომ...
კიბეზე ჩავრბივარ. რა სისულელეა, შეტევაა, ჯერ ხომ არაფერი... ჯერ...
სასწრაფო რეანიმაციის კარს მიადგა. ვხედავდი, როგორ შეიყვანეს. მინდოდა მიმესწრო, რომ ჩანთა და ხალათი მიმეწოდებინა, მაგრამ კარი მიიხურა.
„მანდ არ შეიძლება, იქიდან შებრძანდით!“ − შორიდანვე გამიბრაზდა ბაღის მერხზე მჯდომი კაცი.
„იქიდან“ შევედი. აქ ერთხელ უკვე ვიყავით და კარგი იყო. ამიტომ ახლაც აქ დავიჟინე წამოსვლა.
გაპრიალებული ჰოლი, სასტუმროსავით „რესეფშენი“. მისაღების მაგიდასთან ახალგაზრდა ქალი ვიღაცას ესაუბრება. შორიახლოს ვდგები. ვღელავ. ალბათ, მეტყობა. გამიზნულად არ მიყურებს და საუბარს აგრძელებს. მე ძალიან მერიდება, მაგრამ ვეღარ ვძლებ და ვეუბნები: „უკაცრავად, დედაჩემი მოიყვანეს...“
„დაელოდეთ.“ − ამბობს ხმადაბლა და ხაზგასმით მშვიდად. ველოდები. საუბრობს.
მე კი მიჭირავს ის პატარა ჩანთა, რომელშიც საგანგებოდ არის გათვლილი ყველაფრის ადგილი: საფულის, ბლოკნოტის, სუნამოს, „პირადობის“ და დაზღვევის ბარათის. უამისოდ არ შეუძლია, მაგრამ ჩანთა მასთან არ არის...
„უკაცრავად...“ − ვამბობ ისევ. − „დაელოდეთ, ქალბატონო, ხომ გითხარით უკვე! დაელოდეთ და გამოვა ექიმი.“
ველოდები... საათზე ვიყურები. ჯერ ძალიან ადრეა, რომ რეკვა დავიწყო. ეს დრო უნდა გადავიტანო და მერე გათენდება. და მერე ვიცი, რომ დავრეკავ ჩემს მეგობრებთან და იქნება ბევრი სითბო, სიყვარული და მოფერება. მაგრამ ჯერ ადრეა, და თანაც, რა წესია, უკვე იქა ვართ, სადაც უნდა ვიყოთ. და ისედაც კარგად მიხედავენ და ექიმიც მალე გამოვა...
არავინაც არ გამოვიდა. მერე დარეკა ტელეფონმა და გავიგონე, იმ გოგონამ შეკითხვით როგორ გაიმეორა დედაჩემის გვარი. „დიახ, მე აქ ვარ“ −მივეჭერი ისევ. − „დედაჩემია, დიახ, ალბათ, დაზღვევის ბარათია საჭირო. ამიტომაც გთხოვდით, იქნებ ჩანთა მივაწოდო...“
გოგო გაბრაზდა: „არ შეიძლება, ქალბატონო!“
„იცით, მას ასე არ შეუძლია. თავისი ჩანთა თუ თან არ აქვს, და მობილური...“
„მობილურის შეტანა არ შეიძლება!“ − მომიჭრა ცივად.
„კარგი, მობილურს დავიტოვებ. ჩანთა იქნებ თქვენ შეუტანოთ“, − ვეუბნები გოგოს.
ცოტა დაიბნა: „მაშინ აქ დადეთ!“
ჩანთა მის მაგიდაზე დავდე.
„თავისუფალი ხართ!“ − დამიყვირა გოგომ მოულოდნელად. ყურებს არ დავუჯერე.
„თავისუფალი ხართ!“ − დამიყვირა ისევ და ახლა უკვე თვალებში შემომხედა გაცეცხლებულმა.
თავი მოვიჭერი: ტირილი დავიწყე. განაგრძეთ კითხვა