არავინ იცის, ხვალ რა იქნება მის ცხოვრებაში. დააფასეთ და გიყვარდეთ ახლობლები... როდესაც ტრიცია სომერსმა შეიტყო თავისი სასიკვდილო დაავადების შესახებ, 45 წლის ხდებოდა. მას ღვიძლის ციროზი ჰქონდა და სულ ცოტა ხნის სიცოცხლე დარჩენოდა. მის მდგომარეობას ამძიმებდა ისიც, რომ ერთადერთი შვილი უპატრონოდ რჩებოდა. ტრიციამ ეს პრობლება ასე მოაგვარა...
როდესაც ტრიციას ექიმებმა უთხრეს, რომ რამდენიმე თვის სიცოცხლე ჰქონდა დარჩენილი, მისი ბიჭი 8 წლის იყო. ქალი მარტო ზრდიდა ბავშვს, ამიტომ მამის იმედი არ ჰქონდა. ნათესავებიც არ ჰყავდა ოჯახს. დედის სიკვდილის შემდეგ ბავშვს უპატრონო ბავშვთა სახლში ან უცხო ოჯახში წაიყვანდნენ. დედამ გადაწყვეტილება მალევე მიიღო: ქიმიოთერაპიის მორიგი სეანსის დროს მან გაიცნო ექთანი. "როდესაც ის ოთახში შემოვიდა, საოცარი სითბო ვიგრძენი, რაც აქამდე არ მიგრძნია. უცებ მივხვდი, რომ ეს ქალი იქნებოდა ის, ვინც იზრუნებდა ჩემს შვილზე".
როდესაც შეატყო, რომ უფრო და უფრო ცუდად ხდებოდა, მან ჰკითხა ექთანს: "თქვენ მოუვლით ჩემს შვილს, როდესაც აღარ ვიქნები?" ექთანი შოკში იყო! მან უთხრა, რომ დრო სჭირდებოდა მეუღლესთან შესათანხმებლად.
ქმარი დაეთანხმა. ცოლ-ქმარს 4 შვილი ჰყავდა და თანახმა იყვნენ, მეხუთე უესლი ყოფილიყო... მალე სომერსი ძლიერ დასუსტდა და ექთნის ოჯახმა მას და მის შვილს ახალ ოჯახში გადასვლა შესთავაზა. ყველანი ერთად ზღვაზეც კი წავიდნენ, რომ უესლი დედის გარემოცვაში შესჩვეოდა ახალ ოჯახს და თან დადებითი შთაბეჭდილებებიც მიეღო. ეს იყო უბედნიერესი ხანა მომაკვდავი ქალის ცხოვრებაში.
ახლა პატარა უესლის ახალი ოჯახი ჰყავს - 3 და და ერთი ძმა. ახალი მშობლები სითბოსა და ყურადღებას არ აკლებენ ბავშვს. უესლი კი მადლიერია მათი, რადგან ყველაზე რთულ მომენტში ასე დაუდგნენ გვერდში ფაქტობრივად უცხო ადამიანები.
არავინ იცის, ხვალ რა იქნება მის ცხოვრებაში. დააფასეთ და გიყვარდეთ ახლობლები.