"რას ვიზამთ, მშობლები უნდა წავიდნენ და შვილები დარჩნენ" "რას ვიზამთ, მშობლები უნდა წავიდნენ და შვილები დარჩნენ" - ეს, ვითომ გამამხნევებლი ფრაზა, სრულიად გაუმართლებელი და უადგილოა, მაშინ როცა მშობლის დაკარგვით გამოწვეული ტკივილი გკლავს. არადა, თუ დავფიქრდებით სიმართლეა, "წესი ასეა", თუმცა ხომ არსებობს წესები, რომლებსაც არასდროს ვასრულებთ? რაღა მაინცდამაინც ეს უნდა შესრულდეს, თან ასე მალე? სამწუხაროდ, როდის და რატომ მოდის "დასასრული", ჩვენ ამას არავინ გვეკითეხება, სამაგიეროდ მხოლოდ სიცარიელე და მონატრება გვრჩება..
გურამ შეროზიას ბლოგის ფეისბუქ გვერდმა სწორედ ამ თემაზე, თამარ ბარამიას გულისამაჩაყურებელი პოსტი გამოქვეყნა, სადაც აღწერილია, თუ როგორ ცდილობს გოგონა გარდაცვლილ მამასთან "დარეკვას"..
"ვინმემ დამარეკინეთ...
დამარეკინეთ იქ, სადაც მე ვერ ვრეკავ, მუდმივად მიუწვდომელია, არადა ადრე პირველივე ზარზე სიყვარულით მპასუხობდა "ხო, მაა"....
ოცნება რომ შემეძლოს ან ჯადოსნური ჯოხი რომ მქონდეს, ვინატრებდი დამერეკა და მას ეპასუხა... გვესაუბრა.. რამე ეთქვა..
ზუსტად იმ სიტყვებს მეტყოდა, რაც იმაზე მეტად დაალაგებდა ჩემს გონებას, ვიდრე ეს მე შემიძლია.
ადრე ერთი შეხედვით ხვდებოდა, რისი თქმა მსურდა..
ახლა აღარც შეხედვა შემიძლია და აღარც მისთვის რამის თქმა.....
პ.ს. გოგონა რომელიც გარდაცვლილი მამის მონატრებას ვერ უძლებს
ავტორი: თამარ ბარამია"
პოსტს არანაკლებ ემოციური კომენატრები ახლავს, გთავაზობთ რამდემინე მათგანს..
"1 კვირაში, 1წელი გახდება, რაც აღარ არის, მაგრამ ნომერს ჯიუტად არ ვშლი... თითქოს ნომრის წაშლით საბოლოოდ გამოვუტყდები საკუთარ თავს, რომ აღარ მყავს... მგონია, რომ როცა ბავშვობის ეზოს კარს შევაღებ, სახლის წინ სკამზე ჩამომჯდარი დამხვდება და ჩემ დანახვაზე თვალები სიხარულით აევსება..." "გაუსაძლისი ტკივილი, რომელიც კი არ კლებულობს, არამედ დღითიდღე მატულობს. გენატრება, გიყვარს, ეძებ, მაგრამ ამაოდ. ელოდები მასთან შეხვედრის წუთს და აღარც სიკვდილი გაშინებს. მამა ხომ ერთადერთი მამაკაცია ქალისთვის, რომელსაც უყვარვართ სამუდამოდ და თავდავიწყებით. მთელს ცხოვრებას ჩემს სიცოცხლეს დაუფიქრებლად დავთმობდი ერთი მისი გულში ჩაკვრისთვის. ველოდები ის დღე როდის დადგება და სულ არ მეშინია სიკვდილის იმის იმედად, რომ გულში ჩამიკრავს და ისე მეტყვის "ჩემი გოგო" როგორც არავის არასოდეს უთქვამს" "ყოველთვის მემახსოვრება შენი ტკბილი ხმა...ხო სოფო... და ბოლო სიტყვები, ტელეფონით რომ დამირეკე და მითხარი, სოფო, მორჩა, მოდი წამიყვანე სახლში. ვაი, რომ ვერ მოგისწარი, ჩემო ტკბილო, მენატრები უზომოდ." "მხოლოდ მისი ნომერი ვიცოდი ზეპირად და არც არასოდეს დამავიწყდება, ხუთშაბათს წლისთავი გვაქვს, გამოვექეცი, ვიცოდი, რომ მალე წავიდოდა და არ მინდოდა დასუსტებული დამენახა, ის ყველაზე ძლიერი, მაგარი, ყოვლისშემძლე მამიკო იყო, მაპატიე მამა, რას არ დავთმობდი, ახლა, თუნდაც ტელეფონზე, შენი ხმა რომ გამაგონა "1 სექტემბერს 2 წელი შესრულდება, რაც ჩემი მამიკო არ მინახავსს ... ყველაზე საშინელი გრძნობაა , როცა ვერასოდეს ნახავ ,მაგრამ მაინც არ იჯერებ ამას და ელოდებიი მის ზარს, მის დაძახებას, მის ჩახუტებას.... რთულია, რეალობას თვალი გაუსწორო... სიტყვები უძლურია გამოხატოს ის ტკივილი ზუსტად, რასაც განვიცდიი ... მიყვარხარ და მაკლიხარ მაა... "რამდენჯერ დამიხედავს ასე ნომრისთვის, რომ იქნებ რამე სასწაულით დამერეკა... ჯოჯოხეთური ტკვილი ამ ქვეყნადაც არსებობს, სამწუხაროდ..." "ვკითხულობ და ტირილს ვერ ვიკავებ, როგორ მშურს თქვენი სიყვარულის და თქვენი ტკივილიც კი მშურს, მინდა, ჩემს გულშიც ვიგრძნო მამის სიყვარული, მონატრება, მაგრამ შვებას ვგრძნობ, ვიცი, მთვრალი აღარ მოვა და დედას აღარ სცემს, ყველა შუშაც ადგილზე იქნება, არც მე და ჩემს დას არ ამოგვიღამდება თვალები ჭიშკრის ყურებაში, რომ დავრწმუნდეთ ისევ ნასვამია, წიხლით შემოაღებს კარს თუ ისეთი მთვრალი, რომ ფორთხვით შემოვა. როგორ მშურს თქვენი"
ციცი ომანიძე