"ექვსი შვილის პატრონი მარტო ვცხოვრობ" - რატომ განმარტოვდა ოჯახისგან პეტრე კოლხი და სად იპოვა პატარა სამოთხე დედამიწაზე - მშობლები

მას ყვე­ლა­ზე თა­ნა­მედ­რო­ვე სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რად მო­იხ­სე­ნი­ე­ბენ, მის მრევ­ლში ბევ­რი ცნო­ბი­ლი სა­ხეა, ხალ­ხში პო­პუ­ლა­რო­ბით სარ­გებ­ლობს მისი ლექ­სე­ბი, გა­მო­ნათ­ქვა­მე­ბი, "ფე­ის­ბუ­ქის" პოს­ტე­ბი...

წლე­ბია, პეტ­რე კოლ­ხი მე­დი­ა­ში ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე გან­ხილ­ვა­დი სა­სუ­ლი­ე­რო პი­რია. ექ­ვსი შვი­ლის მა­მას თა­ვი­სი გან­ცხა­დე­ბე­ბით არა­ერ­თხელ ჩა­უგ­დია შოკ­ში სა­ზო­გა­დო­ე­ბა... ამ­ჯე­რა­დაც ასეა - პეტ­რე კოლ­ხმა ოჯა­ხის­გან მო­შო­რე­ბით, მარ­ტო ცხოვ­რე­ბა არ­ჩია და ერ­თაწ­მინ­და­ში სახ­ლი აი­შე­ნა... ამ­ბო­ბენ, რომ სა­სუ­ლი­ე­რო პირი ოჯა­ხი­დან წა­მო­ვი­და, ჩა­ი­კე­ტა და სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის­გან თავს იკა­ვებს, თუმ­ცა სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში კვლავ ძვე­ლე­ბუ­რად აქ­ტი­უ­რია.

რე­ა­ლუ­რად, რა ხდე­ბა დე­კა­ნო­ზის ცხოვ­რე­ბა­ში და რო­გო­რია მისი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა მარ­ტო­ო­ბა­ში - ამა­ზე პეტ­რე კოლ­ხი AMBEBI-სთან სა­უბ­რობს:

- ვერ ვხვდე­ბი რა­ტომ გა­მო­იწ­ვია ასე­თი ხმა­უ­რი ჩემ­მა ერ­თაწ­მინ­და­ში გად­მო­სახ­ლე­ბამ. ვფიქ­რობ, ყვე­ლა ნორ­მა­ლუ­რი ადა­მი­ა­ნი პე­რი­ო­დუ­ლად გა­დის ქა­ლა­ქი­დან და ძა­ლე­ბის აღ­სად­გე­ნად თავს აფა­რებს სო­ფელს. სო­ფელ­ში დრო­ე­ბით თა­ვის შე­ფა­რე­ბა და ბევ­რი რა­ღა­ცის გა­ა­ნა­ლი­ზე­ბა, ახა­ლი ცხოვ­რე­ბის და­წყე­ბის სა­წინ­და­რია.

ერ­თაწ­მინ­და­ში მი­წის ნაკ­ვე­თი მქონ­და. შემ­დგომ მე­გობ­რე­ბის და ძვირ­ფა­სი ადა­მი­ა­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბით მო­ვა­ხერ­ხე პა­ტა­რა ქო­ხის ჩად­გმა, სა­დაც თავი შე­ვა­ფა­რე ახლა ერ­თდრო­უ­ლად რამ­დე­ნი­მე წიგნ­ზე ვმუ­შა­ობ. უნდა გა­მოვ­ცე ტე­რენ­ტი გრა­ნე­ლის აქამ­დე უც­ნო­ბი ლექ­სე­ბი, ძა­ლი­ან მიდ­გას მხარ­ში ემიგ­რან­ტი ქალ­ბა­ტო­ნი, რომ­ლის სურ­ვი­ლიც იყო ეს. ასე­ვე ვმუ­შა­ობ ჩემი ლექ­სე­ბის კრე­ბულ­ზე, და ერთ-ერთი ტაძ­რის ის­ტო­რი­ა­ზე, რომ­ლის წყა­რო­ე­ბიც მო­ვი­ძიე და შემ­დეგ წიგ­ნად უნდა გა­მოვ­ცე. ამ ყვე­ლა­ფერ­ში მხარ­ში მიდ­გას ერ­თაწ­მინ­და, აქ ყვე­ლა­ზე მშვი­დად და და­ცუ­ლად ვგრძნობ თავს. ნე­ბის­მი­ერ ადა­მი­ანს თუ აქვს იმპრო­ვი­ზა­ცი­ის ნიჭი და წერა შე­უძ­ლია, სა­კუ­თარ თავს უნდა შე­უქ­მნას მყუდ­რო გა­რე­მო, სა­დაც ბედ­ნი­ე­რი იქ­ნე­ბა.

- ასე­თია თქვენ­თვის ერ­თაწ­მინ­და?

- დიახ, ეს არის ჩემი პა­ტა­რა სა­მო­თხე მი­წა­ზე, ღმერ­თმა ქნას იმ ქვე­ყა­ნა­შიც სა­მო­თხის დამ­კვიდ­რე­ბა შე­მაძ­ლე­ბი­ნოს უფალ­მა. ეს ად­გი­ლი უნდა იყოს ჩემი ფე­რის­ცვა­ლე­ბის, სუ­ლი­ე­რი ბრძო­ლი­სა და სა­კუ­თარ თავ­თან შეხ­ვედ­რის ად­გი­ლი.

გულ­და­სა­წყვე­ტია, რო­დე­საც სხვი­სი ბედ­ნი­ე­რე­ბის გამო ატყდე­ბა ხოლ­მე აჟი­ო­ტა­ჟი. შუ­რით და ბოღ­მით არ უნდა გას­კდე და ადა­მი­ანს ძმ­რად არ უნდა ამო­ა­დი­ნო. ეს პირ­ველ რიგ­ში სა­კუ­თა­რი ცხოვ­რე­ბის­თვის არის ცუდი, ყვე­ლა­ფერს რა­საც სხვას უსურ­ვებ, უკან გიბ­რუნ­დე­ბა ბუ­მე­რან­გი­ვით. ჩემი დი­ლის ლოც­ვა ასე იწყე­ბა: ღმერ­თო, კარ­გად ამ­ყო­ფე ყვე­ლა ჩემს გარ­შე­მო და ის ადა­მი­ა­ნე­ბიც, ვი­საც არ ვიც­ნობ.

ღმერ­თს შევ­თხოვ ვინც მმტრობს, მო­კე­თედ მო­მიბ­რუნ­დეს. ასე რომ იცხოვ­რონ ადა­მი­ა­ნებ­მა, იქ­ნებ მოხ­დეს სას­წა­უ­ლი და მათი ცხოვ­რე­ბაც სა­სი­კე­თოდ შე­იც­ვა­ლოს. გულ­და­სა­წყვე­ტია ასე­თი და­პი­რის­პი­რე­ბა, შუღ­ლი და მტრო­ბა, ამას გა­მო­ვე­ქე­ცი ქა­ლა­ქი­დან ამის გამო მქონ­და პრო­ტეს­ტი. ვზი­ვარ ახლა ბუ­ხარ­თან მყუდ­როდ, ვკი­თხუ­ლობ, ვლო­ცუ­ლობ ან ვწერ და ამით ხელი არა­ვის ეშ­ლე­ბა. გა­ზა­ფხულ­ზე რამ­დე­ნი­მე წიგ­ნის წარ­დგე­ნას ვგეგ­მავ ჩემ სახ­ლში, ეს იქ­ნე­ბა სა­ღა­მო­ე­ბი - "სტუმ­რად პეტ­რეს­თან". შე­ვიკ­რი­ბოთ და ვი­სა­უბ­როთ პო­ე­ზი­ა­ზე, ღმერ­თსა და ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ზე. ამა­ზე უკე­თე­სი რა უნდა იყოს, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნი სიყ­ვა­რუ­ლით მე­გობ­რო­ბის ხელს გიწ­ვდის?! თუ ამის­თვის მზად არ ხარ, ქვე­ბის სრო­ლა მა­ინც არ უნდა და­ი­წყო. უფა­ლი შე­ე­წი­ოს ყვე­ლას...

- ერ­თაწ­მინ­და­ში, თქვენს ახალ სახ­ლთან ახ­ლო­საა ტა­ძა­რი?

- დიახ, ერთი ხე­ლის გაწ­ვდე­ნა­ზეა. ჩემი სახ­ლი­დან პირ­და­პირ ჩანს პა­ტა­რა გა­მოქ­ვა­ბუ­ლე­ბი, სა­დაც ოდეს­ღაც ბე­რებს უცხოვ­რი­ათ. ქედს გა­დაღ­მა მო­ჩანს უფ­ლის­ცი­ხე, გვერ­დით ხოვ­ლის მთე­ბი, ერ­თაწ­მინ­დის ტა­ძა­რი დამ­ყუ­რებს და თრი­ა­ლე­თის მთე­ბი, სა­ო­ცა­რი გა­რე­მოა გან­მარ­ტო­ე­ბის­თვის. განაგრძეთ კითხვა