"მშობლები მკაცრები იყვნენ, შინიდან ძნელად მიშვებდნენ. მეუბნებოდნენ, ვინც გსურს, შენთან მოვიდესო" - ქეთევან ასათიანი მშობლებზე, მეუღლეზე, შვილებსა და სახლზე - მშობლები

ჟურნალი „შინ“ სტუმრად ეწვია ექიმების ოჯახს. ჩვენი მასპინძელი და რესპონდენტია ქეთევან ასათიანი - ექიმი-ენდოკრინოლოგი, მედიცინის დოქტორი, ივ. ჯავახიშვილის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტის მედიცინის ფაკულტეტის ასოცირებული პროფესორი. მისი მეუღლე გიორგი ჩიჩუა გახლავთ - ოფთალმოლოგი, მედიცინის მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი. ის შაბათ-კვირას თბილისში იშვიათად არის, ვინაიდან ამ დროს ქვეყნის სხვადასხვა რეგიონში გასვლით ოპერაციებს ატარებს. სწორედ ამიტომ მხოლოდ ქეთევან ასათიანი გვმასპინძლობს.

ქეთევანი მეუღლესა და შვილებთან ერთად ამ სახლში საცხოვრებლად 2007 წელს გადმოვიდა, თუმცა ამ ფაქტთან დაკავშირებული სიხარული და მის დიზაინზე ზრუნვის სასიამოვნო განწყობა არ ჰქონია.

2007 წელს მამა გარდაეცვალა, არჩილ ასათიანი - ცნობილი ქართველი მეცნიერი, ფიზიოლოგი, პროფესორი, საქართველოს მეცნიერებათა ეროვნული აკადემიის წევრ-კორესპონდენტი, თბილისის სახელმწიფო სამედიცინო უნივერსიტეტის რექტორი (1985-1990 წწ.). მამის მოულოდნელი დაკარგვა მისთვის დიდი ტრაგედია იყო. მძიმე ემოციური მდგომარეობის გამო ბინის მოწყობაშიც ვერ ჩაერთო და ის ძირითადად მისმა მეუღლემ მოაწყო. როგორც იხსენებს, ერთადერთი მოთხოვნა ჰქონდა: დიდი მისაღები ოთახი ყოფილიყო სახლში. მისი სურვილი ნამდვილად შესრულდა.

ქალბატონი ქეთევანის სამუშაო გრაფიკი, ფაქტობრივად, არ არის განსაზღვრული. დილა იწყება 7 საათზე და სრულდება გვიან ღამით. მიუხედავად ამისა, მაინც ახერხებს სამზარეულოში ტრიალს და გემრიელი კერძების მომზადებას, თუმცა არც აქ ღალატობს სწორი, ჯანსაღი კვების პრინციპებს.

- ბავშვობიდან იცოდით, მედიცინის რომელ მიმართულებას გაჰყვებოდით?

- ბავშვობაში არა, თუმცა IX-X კლასში სწავლისას უკვე დავიწყე ფიქრი სპეციალობაზე. ოჯახურმა ტრადიციამ სერიოზული გავლენა იქონია და გადავწყვიტე, მედიკოსი, კერძოდ, პედიატრი გამოვსულიყავი, მაგრამ მამამ გადამაფიქრებინა. მითხრა, რომ მე იმდენად ემოციური პიროვნება ვიყავი, პაციენტი ბავშვი რომ გარდაცვლილიყო, ჩემზე მძიმედ იმოქმედებდა. ახლა დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა, რომ მართლაც ასე იქნებოდა.

- როდის გაიცანით მეუღლე და რით მიიპყრო თქვენი ყურადღება?

- 1992 წელს გავიცანი. მაშინ პირველ კურსზე ვიყავი. გამოირჩეოდა პიროვნული თვისებებით, ქალთან მოქცევის წესით, ეტიკეტის დაცვით, საოცარი სურვილით, რომ პროფესიას სრულფასოვნად დაუფლებოდა. მაშინ საკმაოდ რთული პერიოდი იყო. მან შეძლო წასულიყო მოსკოვში და ასპირანტურაში გაეგრძელებინა სწავლა. იმხანად რუსული ოფთალმოლოგიური სკოლა სკოლა იყო. ყოველივე ეს ჩემს მისდამი დამოკიდებულებაზე ძალიან მოქმედებდა. რა თქმა უნდა, მისი ჩემდამი დამოკიდებულებაც მომწონდა, საოცრად თავაზიანი და ყურადღებიანი იყო.

- მშობლები რამდენად მკაცრები იყვნენ?

- მშობლები, ჩვეულებრივ, შინიდან ძნელად თუ მიშვებდნენ. მეუბნებოდნენ, ვინც გსურს, შენთან მოვიდესო, ამიტომ ჩემი სახლი ცნობილი იყო წვეულებებით, სადაც ყველას უხაროდა მოსვლა. გასტრონომიული მრავალფეროვნების გარდა, დიდი მხიარულებაც სუფევდა, ყველას გვიყვარდა ცეკვა, სიმღერა, გართობა... დღემდე ასეა. ჩემი მეგობრები მეუბნებიან ხოლმე, რომ 6 თებერვალი, ჩემი დაბადების დღე, საყოველთაო დღესასწაულია, ყველა ერთად ვიკრიბებით და ვმხიარულობთ. მამა მეხუმრებოდა ხოლმე, 7 თებერვალი რომ თენდება, ქეთუშა უკვე იმაზე ფიქრობს, მომავალ 6 თებერვალს რა გააკეთოსო... მართლაც, უზომოდ მიყვარს ჩემი დაბადების დღე.

- მამასთან როგორი ურთიერთობა გქონდათ?

- მე და მამას სრულიად განსაკუთრებული ურთიერთობა გვქონდა. მისი ერთადერთი ქალიშვილი ვიყავი და მთელი სამყარო ჩემ ირგვლივ ტრიალებდა. მიუხედავად ამისა, არ მახსოვს, მამა მომფერებოდა, გარდა იშვიათი შემთხვევებისა, თუმცა, ყოველთვის ვგრძნობდი, რომ „პათოლოგიურად“ ვუყვარდი. 28 აპრილს მამას დაბადების დღე იყო, ხოლო 29 აპრილს, ჩემი მშობლების ქორწინების დღეს, ის გარდაიცვალა. მე ჩამაკვდა ხელში... მისი თვალები და გამომეტყველება არ მავიწყდება და არც არასდროს დამავიწყდება.

საოცარი მამა მყავდა, მრავალი თაობის ექიმების აღმზრდელი. სამედიცინო ინსტიტუტში რომ ჩავაბარე, მუდმივად მესმოდა ფრაზები: „თქვენ იცით, რა ბაბუის შვილიშვილი ხართ?!“ შემდეგ გრძელდებოდა მამით. ამის გამო უდიდეს პასუხისმგებლობას ვგრძნობდი და ვგრძნობ დღესაც. განაგრძეთ კითხვა