მსახიობ სოფო გორელაშვილის ცხოვრებაში ახლა საინტერესო პერიოდია. გარდა იმისა, რომ აქვს გადაღებები სერიალში "სიყვარულს მიღმა", ერთ დროს თავისსავე დაწესებული "საზღვრებიდან" გავიდა და წარმოუდგენლად რომ მიაჩნდა, ისეთ გამოწვევებს შეეჭიდა: ჩაერთო კონკურსში "მასტერშეფი" და დაუბრუნდა თეატრს.
- არა, ამაზე არც არასდროს მიფიქრია.
- ძლიერი კი არა, ყველაზე სუსტი მხარე იყო. ყველაზე მეტად, სახლის საქმეებიდან, რაც არასდროს მხიბლავდა და მიყვარდა, ეს იყო საჭმლის მომზადება. სხვა ნებისმიერ საქმეს გავაკეთებდი, ოღონდ სამზარეულოში არ შევსულიყავი. როდესაც გერმანიაში ჩემს შვილთან ერთად, მარტო ვცხოვრობდი, იქ მინდოდა თუ არა, ამ საქმის შესწავლამ მომიწია. რადგან ხასიათით მაქსიმალისტი ვარ, მინდოდა, რასაც მოვამზადებდი, აუცილებლად კარგი და ძალიან გემრიელი გამოსულიყო. 3 წელი საჭმელებს სულ იძულებით და ბუზღუნით ვაკეთებდი, უგემრიელესი გამომდიოდა, საბასაც მოსწონდა, გიჟდებოდა, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავდა, რომ მე კეთება შემიყვარდა.
- ყველაზე კარგად ის გამომდის, რაც თავად მიყვარს. ტკბილეული და პასტა. ხორცი დიდად არ მიყვარს. ცოტათი არაპოპულარული რაღაც უნდა ვთქვა, - ჯანსაღ საკვებს ვინმე თუ მომიმზადებს, შევჭამ, მაგრამ თავად მირჩევნია, რამე უფრო გემრიელი გავაკეთო.
- ჩემს ლაზანიაზე გიჟდება, მაგრამ უკვე ილუზია აღარ აქვს, რომ თბილისში ოდესმე სახლში ლაზანიას გავაკეთებ. ცოტა ხნის წინ მეუბნებოდა, - დედა, გერმანიაში რომ აკეთებდი, ისეთ გემრიელ ლაზანიას ოდესმე გააკეთებო? ვიცნობ არაერთ ადამიანს, კონკრეტულ კაფეში, რაღაც კონკრეტული კერძის მირთმევა რომ უნდა და შეუძლია, სანამ იქ არ მივა, მთელი თბილისი მოიაროს, 4 საათი არაფერი მიირთვას. მე როცა მშია, არ აქვს მნიშვნელობა, რომელი კერძი იქნება, მთავარია გემრიელი იყოს.
- დედაჩემსაც არ უყვარს დიდად ეს საქმე, მაგრამ ჩემს ხელში უწევს, საბასთვის მაინც გააკეთოს რაღაც. ჩემი ორივე ბებია ჩაფუმფულებული იყო და ორივე კარგი კულინარი გახლდათ.
- ამდენს რომ ვლაპარაკობ, საჭმლის კეთება არ მიყვარს და არც არასდროს მყვარებია, გურმანიც არ ვარ-მეთქი, ეს შეკითხვა ლოგიკურად ჩნდება. ახლა ჩემს ცხოვრებაში ასეთი პერიოდია - ყველაფერი, რაზეც ერთ დროს უარი კატეგორიულად მაქვს ნათქვამი და ვერასდროს წარმომედგინა, ამას თუ გავაკეთებდი, გადავწყვიტე, ეს ყველაფერი ვცადო, საკუთარ თავს "საზღვრები" რატომ უნდა დავუწესო? მინდა ჩემი შესაძლებლობები გამოვცადო სცენაზე, "მასტერშეფში" და წავიდე მარტო სამოგზაუროდ, ეს უკანასკნელიც ყოველთვის ყოვლად წარმოუდგენლად მიმაჩნდა და თურმე, ვცდებოდი. 3 დღის წინ დავბრუნდი გერმანიიდან და აღმოვაჩინე, მარტო მოგზაურობა არაჩვეულებრივი რამ ყოფილა. იქ ერთი-ორი ნაცნობი და მეგობარი კი მყავდა, მაგრამ გარკვეული პერიოდი მარტო ვიყავი. მე და სოფომ ძალიან კარგად დავისვენეთ. თურმე შენ შეგიძლია, იყო შენი თავის საუკეთესო მეგობარი და მაგრადაც გაერთო.
- ჩემთვის ეს იდეალური მდგომარეობაა. ვგიჟდები, როცა ყოველი წუთი გათვლილი მაქვს და ახლა სწორედ ეს ეტაპია ჩემს ცხოვრებაში. როცა ამ მდგომარეობაში ვარ, უფრო მარტივად მეძინება.
- სამწუხაროა, რომ ეს პრობლემა ჩვენს ქვეყანაში აქტუალურია. საქართველოში ძალადობა სათანადოდ არ ისჯება, საზღვარგარეთის ქვეყნებისგან განსხვავებით. იქ უამრავი ადგილია, უამრავი სააგენტოა, სადაც შეგიძლია მიხვიდე, სახელმწიფოც და ადამიანებიც მხარში ამოგიდგებიან. ჩვენთან მოძალადეს 500-ლარიანი ჯარიმას უწერენ. იმ თანხას რომ გადაიხდის, მერე აღარ იძალადებს? ხშირად გაღიზიანებულები უფრო დიდ ძალადობას სჩადიან. ცოტა ხნის წინ, ჩემს სამეზობლოში მოხდა ცუდი ფაქტი, ფატალური შედეგი დადგა. როცა შენ გაქვს მტკიცებულება, რომ ადამიანი არის დამნაშავე, იმუქრება, ილანძღება, ხელით გეხება, ასეთს 500-ლარიანი ჯარიმა გააჩერებს? ეს ქალების აბუჩად აგდებაა. გოგოები ამ თემაზე ხშირად ვლაპარაკობთ, ვარჩევთ. ძალიან მტკივნეული პრობლემაა, მისახედია. ემოციის გარეშე ლაპარაკი მიჭირს. ჩემს პერსონაჟში ბევრი ადამიანი ამოიცნობს საკუთარ თავს, რაც ძალიან სამწუხაროა. ძალადობის ფაქტები პატარა გოგონების შემთხვევაშიც ხშირია. მიდის ახალ სამსახურში, უფროსი ფლობს ძალაუფლებას, მას ყველაფერი აქვს, პატარა გოგოს - არაფერი. ამით ძალიან უსინდისოდ მანიპულირებენ, აშანტაჟებენ, ისინიც ვერაფერს ამბობენ, ან რომ თქვან, იციან, სამსახურიდან გაუშვებენ და ვცხოვრობთ ამ ტრაგედიაში. იხილეთ ინტერვიუ სრულად