დავით დვალი პროფესიით მსახიობი არ არის, მაგრამ "ჩემი ცოლის დაქალებში" შესრულებული როლით მაყურებელში ემოცია ნამდვილად გამოიწვია. პოლიციელ გაჩა ზვერაძის მისამართით მაყურებლის შეფასება ერთგვაროვანია, ეს კი უდავოდ მსახიობის ოსტატობაზეა დამოკიდებული.
ვინ არის "ზვერაძე" რეალურ ცხოვრებაში, რას ფიქრობს საკუთარ პერსონაჟზე, რა აღმოჩენები გააკეთა, რის გამო იხდის ბოდიშს გადასაღებ მოედანზე და როგორი შეფასებები მოისმინა ახლობლებისგან? - ამ ყველაფერზე დავით დვალი გულახდილად გვესაუბრა.
- კარგი სიახლეების წელი იყო, სამსახიობო კარიერის მხრივ აქტიური წელი მქონდა. ბოლო დროს ჩემი ცხოვრება რადიკალურად შევცვალე, ეკონომისტი ვარ, აქამდე პროფესიით ვმუშაობდი, წლების განმავლობაში ფინანსური დირექტორის პოზიციაზე ვიყავი. მერე გადავწყვიტე, სამსახურისთვის თავი დამენებებინა, სხვა საქმეებისთვის მიმეხედა, რაჭისკენ ამეღო გეზი. ნიკორწმინდაში მამაპაპისეული მამული მაქვს და მომინდა რეგიონისთვის ჩემი აქტივობით რამე გამეკეთებინა, იქ სრულიად განსხვავებულ საქმეებს შევეჭიდე. რაჭა ძალიან მიყვარს. პირადი ცხოვრება, საქმიანობა - ყველაფერი შევცვალე, ამას დაემატა სამსახიობო კარიერა, რამაც დიდი სიამოვნება მომანიჭა. ეს სფერო ყოველთვის ძალიან მიზიდავდა. უნივერსიტეტში რომ ვსწავლობდი, იქაურ თეატრში ვთამაშობდი და ეს მომწონდა. რაც შეეხება პოპულარობას, იმასთან ერთად, რომ ძალიან სასიამოვნო მომენტია, საპასუხისმგებლოც არის.
- მე ვარ ადამიანი, ვისაც არ აქვს არანაირი სოციალური ქსელი, ყოველთვის წყნარი ცხოვრება მერჩივნა, მაგრამ ახლა შემიძლია გულწრფელად ვთქვა, რომ პოპულარობა მსიამოვნებს, დამღლელი ნამდვილად არ არის. პასუხისმგებლობაა, რადგან ადამიანები გაფართოებული თვალებით გიყურებენ. მათთვის შეიძლება მაგალითის მიმცემიც კი იყო. ემოციური, იმპულსური ვარ. ძალიან ადვილია, ქუჩაში ავტომობილით მგზავრობის დროს, ნერვები დაგეძაბოს, გაღიზიანდე, რაღაც ცუდიც წამოგცდეს. ადრე ამ ყველაფერს თუ ვაკეთებდი, დღეს საკუთარ თავს ამის უფლებას აღარ ვაძლევ. როცა პოპულარული ხდები, გეძლევა საშუალება, ადამიანებს კარგი მაგალითი მისცე.
- მართალია, დიდი მონატრება იცის, ამ პროფესიით იწამლები. დაბრუნების სურვილი ნამდვილად მქონდა, მაგრამ გარდა ჩემი სამსახურისა, სულ მქონდა დამატებით კიდევ სხვა საქმეები, ხან ბიზნესი, ხან - სხვა რამ და ძალიან დაკავებული ვიყავი. ვერ ვაძლევდი თავს უფლებას, ამისთვის დრო გამომეყო. კიდევ იყო მეორე მომენტიც, საკუთარ თავს ვერავის შევთავაზებდი, სხვა რომ დაინტერესებულიყო, შეიძლებოდა, დროც კი გამომენახა.
- როგორც ვიცი, თავდაპირველად ჩაფიქრებული იყო, რომ გაჩა ზვერაძეს ჯეკო უნდა დაეჭირა, პატარა ეპიზოდში უნდა გამოჩენილიყო. ეპიზოდური როლი კი იყო, მაგრამ მთელი პასუხისმგებლობით მივუდექი. ფილმთან შეხება არასდროს მქონია, მხოლოდ სპექტაკლებში თამაშის გამოცდილება მქონდა. როგორც კი სპექტაკლი იწყებოდა, პარტერსა და სცენას შორის თითქოს უხილავი ფარდა ეშვებოდა. ასე მოხდა გადასაღებ მოედანზეც: როგორც კი კამერა ჩაირთო, თითქოს ეს ფარდა ჩამოეშვა და იმ წუთშივე, იმ პერსონაჟში მოხდა ჩემი გარდასახვა. იქ სხვა ადამიანის ცხოვრებას იწყებ, ამით პირველ რიგში, შენ იღებ ძალიან დიდ სიამოვნებას. თუ გინდა, როლი შთამბეჭდავი გამოვიდეს, პერსონაჟის ცხოვრება უნდა გაითავისო. ხშირად ეს სცენარში არც წერია. მაგალითად, არ არის ცნობილი გაჩას წარსული, მაგრამ ეს დეტალები მსახიობის წარმოსახვაზეა დამოკიდებული. როცა ამას ბოლომდე გაიაზრებ, ის რამდენიმე წუთი მართლა შენი პერსონაჟი ხარ, თან იმდენად, რომ გამოხედვა, მანერები ხმაც კი გეცვლება. ჩემთვის კომპლიმენტია ამდენ ადამიანში ემოციის გამოწვევა თუ შევძელი.
- ძალიან სასიამოვნოა, როცა ასეთ კომენტარს ვკითხულობ. ეს იმას ნიშნავს, რომ მიზანი მიღწეულია, მაყურებლამდე იმის მიტანა შევძელი, რაც ჩაფიქრებული იყო. მსახიობი და პერსონაჟი მაყურებლის ნაწილს გაიგივებული ჰყავს. ეს ადამიანის განვითარების დონზეა დამოკიდებული. ეს გაიგივებაც შეიძლება ორნაირად აიხსნას: თუ რაღაც არ გამოგივიდა, მაყურებელი აუცილებლად გაგმიჯნავს და იტყვის, მსახიობმა ცუდად ითამაშაო. მაგრამ არის მეორე მომენტიც, ზოგჯერ მაყურებელი პერსონაჟს და მსახიობს ვეღარ ასხვავებს ერთმანეთისგან, თამაში იმდენად ბუნებრივია. არასასიამოვნო ის არის, რა ფორმითაც გამოხატავენ დამოკიდებულებას პერსონაჟის მიმართ. კომენტარებს რომ წერენ, იმ ადამიანებს ვთხოვ, რასაც ახლა ვიტყვი, გულისყურით წაიკითხონ. აღმოვაჩინე, რომ ზვერაძე ძალიან ბევრ ადამიანში ცხოვრობს. ადამიანები, რომლებიც ინტერნეტსივრცეში დიდი აგრესიით გამოირჩევიან, არაფრით განსხვავდებიან ჩემი პერსონაჟისგან. წერენ: "დავწვათ", "თავი მოვაჭრათ" და ა.შ. გინებაზე აღარაფერს ვამბობ. ეს საშინელი ფორმაა. პერსონაჟი თუ ილანძღება, იგინება, შენში ნეგატიურ ემოციას ხომ აღძრავს? ის ამ როლით ადამიანის ამ ცუდ მხარეს გიჩვენებს, შენ მის მსგავსად არ უნდა მოიქცე. ზვერაძე მეტს რას აკეთებს? მას ძალაუფლება აქვს, აგრესიული კომენტარების ავტორები სხვა ნაპირზე, სხვა პოზიციაზე არიან, თორემ აუცილებლად ცუდ საქციელს ჩაიდენდნენ. როდესაც ადამიანში არის აგრესია და ამ აგრესიას ეძლევა თავისუფლება, ეს კარგის მომტანი ვერც ერთ შემთხვევაში ვერ იქნება. ძალიან ბევრი "ზვერაძე" დავინახე და ამან გული დამწყვიტა. დაფიქრდნენ, ზუსტად იმას განასახიერებენ, რასაც და ვისაც ებრძვიან; ზუსტად იმას აკეთებენ და აბა, რით განსხვავდებიან ზვერაძისგან?
- ეს ამბავი გაირკვა, დაზიანება მოახდინა ადამიანმა, რომელსაც ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული პრობლემა აქვს, ახლა მკურნალობს. მას სხვა ამბებიც შეემთხვა. რამდენიმე დღეში გაირკვა, რომ ამ შემთხვევას ჩემს როლთან კავშირი არ ჰქონია.
- როგორც მახსოვს, 3 დუბლი გადავიღეთ. ჯეკოს როლის შემსრულებელი ძალიან კარგი, მოკრძალებული ბიჭია, როგორც ჩანს, ერიდებოდა და ამაზე ბევრი ვიხალისეთ. ვიწუწები, კარგად დამასხი-მეთქი, - ვეხვეწებოდი. აგრესიას ბოლომდე ვერ ავლენდა.
- ყოველთვის. ამ ბოლო დროს დამკვიდრდა ეს პრაქტიკა, ეთერში ცენზურის გარეშე გადის. ბილწსიტყვაობა ძალიან არ მიყვარს, ხანდახან შეიძლება ცუდი მეც წამომცდეს, მაგრამ იქ ერთი ქალბატონი მაინც თუ იმყოფება, გამორიცხულია, ცუდი ვთქვა. სხვა თუ ბილწსიტყვაობს, ვცდილობ გავაჩერო, ძალიან არ მსიამოვნებს. გამოხატვის ეს ფორმა მდაბიო ქცევა მგონია, ბოდიშს ამიტომაც ვიხდი.
- "ეს შენ არ ხარ". ჩემი შვილები გაკვირვებულები იყვნენ, ამ პერსონაჟში ვერაფრით წარმომიდგინეს. დედა ამბობდა: ამდენი ცუდი სიტყვა, ამდენი ბილწსიტყვაობა რა საშინელებაა, ვაი, სირცხვილოო. განაგრძეთ კითხვა