" იცით, რამდენჯერ მითქვამს მისთვის, რომ კარგად ვარ, როცა ტირილამდე მინდოდა მისი ჩახუტებაა?.." სამსახურიდან შინ ვბრუნდებოდი. სამარშრუტო ტაქსიში ჩემს წინ ორი ფაშფაშა ქალი იჯდა, რომელიც ერთმანეთში ცხარედ განიხილავდენ ემიგრანტების თემას...
- რამდენი უნდა იშოვონ, რომ ეყოთ?
- იშოვეს, მაგრამ უფრო მეტი უნდათ, ოჯახის სიყვარული აღარ აქვთ... ჩემი შვილების გარეშე ერთი დღე ვერ გავჩერდები... - კვერს უკრავდა მეორე.
- ჩემი მეზობელი მაკა ხომ გახსოვს, ვეღარ გააძღო მისი შვილები... შავი ზღვის უნივერსიტეტში უნდა ისწავლოს ჩემმა შვილმაო, მიკვირს, რომ მუშაობენ და მთელი ოჯახი მის გამოგზავნილ ფულს არ ჭამს... აღარც უნდათ, რომ დაბრუნდეს, მერე გამომგზავნი ვინ ეყოლებათ...
- ჭკვიანი შვილები კი ჰყავს, ისე.
- კი, მაგრამ... აწი იქით უნდა მიხედონ მშობლებს.
ბრაზი მომერია, უკვე აღარაფერი მესმოდა, მინდოდა მივბრუნებოდი და მეთქვა, დიახ, ქალბატონო, ჩვენც ვმუშაობთ და ჩვენც ვსწავლობთ...
იცით, ქალბატონო, რას ნიშნავს დედის მონატრება? იცით, რამდენჯერ მითქვამს მისთვის, რომ კარგად ვარ, როცა ტირილამდე მინდოდა მისი ჩახუტება? უბრალოდ ერთი სიტყვით "ემიგრანტი"-თ იხსენიებთ იმ ქალს, რომელიც ათი წელია ყოველ საღამოს დღიურს წერს, რომელშიც ერთი და იგივე აზრი დევს, თუ როგორ უმძიმს და რა ძნელია შვილების მონატრება... წერს, რომ ერთადერთი, რაც ახარებს, შვილების გახარებული სახეებია კომპიუტერის ეკრანს მიღმა... "როცა დედამ ნატვრა თუ სურვილი აუსრულა"
ტკივა მაგრამ მაინც უძლებს იმისთვის, რომ შვილებს ასწავლოს და ლამაზი მომავალი შეუქმნას. თქვენგან განსხვავებით არ დაუკერებიათ პირზე, მე გავზარდე და აწი თავად მომიარონო...
იცით რას გეტყვით, ქალბატონო, გვაპატიეთ თუ შეგიძლიათ! ხანდახან თუ გავიცინებთ და თვალებში ბედნიერების სხივი თუ გაბრწყინდება, დედის ალერსის ბედნიერებას მოკლებულებს ეს ცოტა ბედნიერება მაინც გვაპტიეთ...
ჩვენი დროც მოვა და იქნებ არც ჩვენ ვიყოთ ცუდი შვილები!.. განაგრძეთ კითხვა