თეა ხომერიკი და თემურ ბედინაძე 23 წლის წინ დაოჯახდნენ. თეა სულ მალე მეთორმეტე შვილს ელოდება. ამბობს, რომ ცხოვრებაში ბევრი სირთულე გადალახეს, თუმცა ყველაფრის მიუხედავად ბედნიერია, რომ ქალად დაიბადა და ამდენი შვილის გაჩენის შესაძლებლობა მიეცა. როგორ ცხოვრობს მრავალშვილიანი ოჯახი კიდევ ერთი პატარას მოლოდინში, თეა თავად მოგვიყვება.
- 22 წლის ასაკში გავთხოვდი. მაშინ ჩემი მუღლე 27 წლის იყო. სასულიერო სემინარიაში ვსწავლობდით და პარალელურად ვმუშაობდით მოხუცებულთა თავშესაფარში. სწორედ იქ გავიცანით უფრო ახლოს ერთმანეთი. წელიწადნახევარში დავქორწინდით. 23 წლის არ ვიყავი, როცა პირველი შვილი შემეძინა. ორი წლის შემდეგ მეორე შვილი გვეყოლა. ასე მიყვა დანარჩენი. დიდი სხვაობა არ არის დაძმებს შორის.
- ყოველთვის მტკივნეული იყო ჩემთვის აბორტის თემა. სულ ვფიქრობდი, რომ ეს არის ჩვეულებრივი მკვლელობა. როგორ შეიძლება არ მისცე ბავშვს დაბადების უფლება, თუ მას სიცოცხლე თავად უფალმა აჩუქა. გარდა ამისა ჩემზე ძალიან ცუდად იმოქმედა 9 აპრილის მოვლენებმა. 15 წლის ვიყავი ეს ტრაგედია, რომ მოხდა და ვფიქრობდი, აუცილებელია გავმრავლდეთ ქართველები. ამან კიდევ უფრო გამიმძაფრა ის გრძნობა, რომ აბორტზე არასოდეს არ უნდა მეფიქრა. გავაჩენდი იმდენ ბავშვს, რამდენსაც უფალი მაჩუქებდა. ხშირად ამბობენ, რომ ადამიანი ყველაზე საშინელი პირუტყვია. სამყაროში მხოლოდ ადამიანს მისცა უფალმა თავისუფალი ნება და ის ამას ძალიან ცუდად იყენებს. თუ სხვა მდედრი არის ვალდებული, რომ გააჩინოს ნაყოფი, რომელსაც მუცლით ატარებს, რატომ არ უნდა გააჩინოს ქალმა? ჩვენ ხომ სამყაროში ნებისმიერ ცოცხალ არსებაზე მეტი შესაძლებლობა და უნარი გვაქვს დავიცვათ და ვარჩინოთ ჩვენი შვილი. არასოდეს მინატრია, რომ მამაკაცი ვყოფილიყავი. მადლობა უფალს, რომ ქალად გავჩნდი და მქონდა ბედნიერება შვილები გამეჩინა.
- მრავალშვილიანი ოჯახიდან გამოსული ცუდი, გაუზრდელი ბავშვი არ მინახავს. მრავალშვილიან ოჯახში აუცილებლად სწავლობენ ბავშვები თანადგომას, ერთმანეთის გატანას, ამტანობას, ურთიერთპატივისცემას, სიყვარულს და ა.შ. არ მინახია მრავალშვილიანი ოჯახი, სადაც ყველა წევრი ერთ მუშტად არ არის შეკრული. ეს არის უფლის წყალობა.
რაც შეეხება ეკონომიურ საკითხს, დღემდე არ ყოფილა მომენტი, რომ საკვები ბოლო ნამცეცამდე გამოგვლევია. იყო რთული პერიოდები, მაგრამ რაღაც ყოველთვის გამოჩნდებოდა ხოლმე, მიუხედავად იმისა, რომ ერთი კაცი გვარჩენს ამხელა ოჯახს. თან ორი სტუდენტია, ერთი კი აბიტურიენტი.
- დიახ, მეთორმეტე ბავშვს ვაჩენ. თუმცა ერთი დამეღუპა, პატარა გიორგი. ექვსი თვის იყო, როცა გარდაიცვალა. ეს იყო ძალიან დიდი ტკივილი და დღემდე არ შემიძლია მასზე ემოციის გარეშე საუბარი.
- როცა სახლშია და ხედავს, მარტო ვერ ვუმკლავდები საქმე, აუცილებლად მეხმარება. ოჯახის მარჩენალი ის არის, ძალიან ბევრს შრომობს, ამიტომ სახლში მოსულს ნამდვილად ვერ დავავალებ კიდევ სხვა საქმე აკეთოს. თვითონ ცდილობს დამეხმაროს, მისი თანადგომა, გამხნევება ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. ძალიან მოსიყვარულე მამა და მეუღლეა. ოჯახის საყრდენი მამაკაცია და ამიტომ ის ძლიერი უნდა იყოს. მეც ჩემის მხრივ ვცდილობ დავეხმარო და რაც შემიძლია გვერდში დავუდგე.
- უფროსი 22 წლისაა. თბილისში სწავლობს, ჯავახიშვილის უნივერსიტეტში. მეორე ბენდუქიძეში სწავლობს უფასოზე. აბიტურიენტი რომელიც არის, მას სამედიცინოზე უნდა ჩაბარება. ვნახოთ, რა იქნება, მთავარია მოეწყოს.
- ვცდილობ საკუთარი თავისთვისაც გამოვნახო დრო. ბოლო შვილი რომ წამოვზარდე, ამის მერე უფრო მქონდა დრო. ახლა მალე პატარა გვეყოლება და ისევ დატვირთული რეჟიმი მექნება, სამაგიეროდ გავხალისდებით. ბავშვების გაჩენის შემდეგ ყველაფერზე უარი ვთქვი, მაგრამ წელს, 22 წლის შემდეგ დავიწყე ქართულ-ფრანგულ სკოლაში ფიზიკის მასწავლებლად მუშაობა. როგორც კი თავისუფალი დრო გამომიჩნდა დავიწყე მუშაობა და კარიერაზე ფიქრი. თქვენ არ იცით რამხელა სიამოვნებას მანიჭებს ეს. ყოველთვის არის ამის დრო, მთავარია მონდომება.
- ჩვენი პატარა შემოდგომაზე მოევლინება ქვეყანას.
მერი ბლიაძე