"მეათეზე რომ ვიყავი ფეხმძიმედ, ქმარმა მითხრა, სირცხვილია, რას იტყვიან სოფელშიო"
ჯაბანიშვილების მრავალშვილიანი ოჯახი ერთ დიდ ოთახში დამხვდა შეყუჟული: ზოგი ტელევიზორს უყურებდა, ზოგი სახლს ალაგებდა, პატარები კი თამაშში იყვნენ გართული. მშობლები შინ არ დამხვდნენ, გვიან დაბრუნდებიანო, მითხრეს ბავშვებმა და თვითონ მიმასპინძლეს. ზაზა ჯაბანიშვილი და ირმა ცქიფაშვილი 10 შვილთან ერთად უკანაფშავში, სოფელ თხილიანაში ცხოვრობენ. უფროსი, ბარბარე 16 წლისაა, სოსო - 15-ის, მარიამი - 13-ის, სალომე - 12-ის, თინა - 10-ის, ჯაბა - 9-ის, ნინო - 8-ის, ნაზი 6-ის, ელენე - 3-ის და ნაბოლარა დათა 2 წლის. ირმას მოსვლამდე ბავშვებს გამოველაპარაკე.
- ბარბარე, ალბათ ძირითადად, შენ უვლი დანარჩენებს, როგორც უფროსი, არა?
- რა თქმა უნდა, უფრო მეტი პასუხისმგებლობა მე მაქვს. დედა, რაც მახსოვს, სულ მუშაობს და ჩვენ, ყველანი ვპატრონობთ და ვზრუნავთ ერთმანეთზე. ასაკობრივად დიდი სხვაობა არც არის ჩვენ შორის. როცა ცუდად ვარ, დები მივლიან.
- რას ნიშნავს ამდენი დედმამიშვილის ყოლა?
- როგორ გითხრათ, სიხარულია. კარგია იმ მხრივაც, რომ ყველანი ერთად კარგად ვერთობით. სულ ხმაური და არეულობაა სახლში, ძალიან ცოტა ხნით თუა სიწყნარე და სიმშვიდე. პატარები ხშირად ჩხუბობენ, მაგრამ მეორე წუთში ისევ ერთმანეთს ეხუტებიან.
ახლა გულახდილად მითხარით, რომელი ხართ ყველაზე ონავარი?
სხვები მორცხვობენ და ისევ ბარბარე მპასუხობს:
- გოგოები ყველანი ცელქები არიან, ბიჭებში დათაა ონავარი.
- როგორ სწავლობთ?
სალომე:
- ისე რა...
- მერე დედა სკოლის მასწავლებელი რომ არის და თან - დირექტორი, არ გიბრაზდებათ ამის გამო?
- დედა მხოლოდ თინას ასწავლის, თინას კი კომპიუტერი ძალიან უყვარს და ამიტომაც, მის საგანს სწავლობს. ისედაც, "ათოსანია".
ბარბარე:
- მეცადინეობისას არ მიჯერებენ. ძალიან ბევრჯერ უნდა ვუთხრა, რომ გაკვეთილები მოამზადონ.
- სად აპირებ სწავლის გაგრძელებას?
- ჯერ ზუსტად არ მაქვს გადაწყვეტილი, მაგრამ ფსიქოლოგიურ ფაკულტეტზე მინდა ჩაბარება. ვნახოთ, კიდევ მაქვს დასაფიქრებლად დრო.
- მშობლები ყველაზე მეტად, ვის ეფერებიან?
- მე, - მორიდებით წამოიძახა დათამ, რომელიც მანამდე სულგანაბული და დარცხვენილი უსმენდა ჩვენს საუბარს... ამასობაში ირმაც დაბრუნდა და საუბარი ოჯახის დიასახლისთან გავაგრძელე.