თუ გინდა, სახლში გამთენიისას დაბრუნებულმა, მუცელზე თავი დამადე და იყვირე, რომ გიყვარვარ თბილისი - ციმბირი (დღეების თვლა მომბეზრდა)
მზესუმზირის ჩენჩოები ჩამეყარა სარაფანში. სადღაც ჭიპთან მჩხვლეტს. ტახტიდან რომ წამოვდგები, ჩამოვიბერტყავ. მარცხენა ფეხი დამიბუჟდა. ჭიანჭველები ტერფიდან მოდიან და სადღაც მუხლთან ჩერდებიან. მუჭით ვიზელ და მკვდარ ჭიანჭველებს იატაკზე, ჩუსტებთან ვყრი. დღეს კაბა ვნახე ვიტრინაში. ვუტრიალე, ვუტრიალე და შევეშვი. ზურგი ჰქონდა უცნაურად მოღებული. მე რომ ისევ ისეთი ხერხემალი მქონდეს, ჩვენი გოგოსნაირი, აუცილებლად ვიყიდიდი. აი, ის გამახსენდა, იმ დღეს რომ დავიწუწუნე და შენ რომ მითხარი, "ხო, აღარ ხარ გოგო, ქალი ხარ, სამაგიეროდ, გოგო გყავს"-ო. მაშინ გულზე მომხვდა შენი სიტყვები...
სახლში მარტო ვარ. იცი რას მივხვდი ამ მარტოობის ჟამს? მე რომ მარტო ვცხოვრობდე, არასდროს მექნებოდა საწოლი და სადაც დამეძინებოდა, იქ დავრჩებოდი: იატაკზე, სკამზე, მაგიდასთან.
მე რომ მარტო ვცხოვრობდე, ცარიელი მექნებოდა მაცივარი: არც კარაქი გოგოსთვის, არც რძე. არც კვერცხი კაცისთვის. არც პომიდორი თუ ძეხვი.
მე რომ მარტო ვცხოვრობდე, ალბათ ყოველ ღამე ხმით ვიტირებდი და არ აქვს მნიშვნელობა რაზე. აი, მაგალითად იმაზე, რომ წინდას თვალი წაუვიდა ან იმაზე, მამამ რომ ამოიოხრა ამ საღამოს, როგორ დავიღალეო და მერე თითებზე გადაითვალა გადმოითვალა რაღაცეები და დააყოლა, 48 წელია ვმუშაობო. ჰოდა, აი, მაგალითად ვიტირებდი იმაზე, რომ არ მაქვს იმდენი ფული, რომ მამამ მშვიდად დაისვენოს.
მე რომ მარტო ვცხოვრობდე, არც შენ წახვიდოდი ციმბირში და არ დაველოდებოდი შენს გზავნილებს ციმბირიდან.
ჩემი მიკერებული ღილი ხომ არ ასწყდა შენს პალტოს?
თბილისში ივლისია. ციმბირშიც ივლისია.
მე ყვავილებიანი სარაფანი მაცვია და სადღაც ჭიპთან მზესუმზირის ჩენჩოები მჩხვლეტს.
შენ - პალტო, წუხელ რომ ღილი მიგიკერე.
* * *
პირობა მინდა მივიღო. ყველაზე ხმამაღალი! ყველაზე ხმამაღალი! მართლა ყველაზე ხმამაღალი! თუ გინდა, ფანჯრიდან გადმოდექი და ისე იყვირე! თუ გინდა, ქალაქის ცენტრალურ მოედანზე, წმინდა გიორგის ცხენს შემოაჯექი და იქიდან იღრიალე! თუ გინდა, მოძებნე ყველაზე მაღალი ცათამბჯენი ჩვენს ქალაქში, მოექეცი თავზე და დადე ყველაზე ტრაფარეტული პირობა! თუ გინდა, საჰაერო ბურთში ჩაჯექი, ქალაქს გადაუფრინე და ხმა გაავრცელე! თუ გინდა პლუტონზე გაფრინდი და ნასას ფოტოგრაფების დახმარებით ფოტოები გაავრცელე ყველაზე ხმამაღალი! ყველაზე მგრგვინავი!.. ან თუ გინდა, სახლში გამთენიისას დაბრუნებულმა, მუცელზე თავი დამადე და ოთახის კუთხეში, ჩამოკონწიალებულ მარტოხელა ობობას უთხარი, რომ მე გიყვარვარ!
* * *
სტამბოლი, სადაც არასდროს ვყოფილვარ
მერე რა თუკი არასდროს ვყოფილვარ სტამბოლში. როცა იქ შენი კაცია ნამყოფი, ე.ი. შენც სადღაც იქვე, მის გვერდით ტრიალებდი - შეყვარებულები სტამბოლში ცალ-ცალკე არ დადიან.
მერე რა, თუკი არასდროს ვყოფილვარ სტამბოლში. როცა ჩემი კაცი მეჩეთის ძირში მოლასგან ყიდულობდა ჩემთვის ყელსაბამს, რა, განა მეც იქვე არ ვიყავი?
მერე რა, თუკი არასდროს ვყოფილვარ სტამბოლში. როცა ჩემ კაცს სანაპიროზე, თევზის გამყიდველი მიდიებს სთავაზობდა, რა, განა მეც იქვე არ ვიყავი?
მერე რა, თუკი არასდროს ვყოფილვარ სტამბოლში. როცა ჩემს კაცს სტამბოლის ვიწრო ქუჩებში გზა აებნა და თავი ჩუქურჯუმას ქუჩაზე ამოყო, განა მეც იქ არ ვიყავი? და ჩემ კაცს სულ რომ დაღლილ ფეხებზე ეკიდა ფამუქიცა და იმისი "უმანკოების მუზეუმიც", თავისი ფუსუნითა და ქემალით, მე რა, არ ვეწეოდი მუზეუმის შესასვლელისკენ?
ის კი ჯიუტად მექაჩებოდა ხელზე და კიდევ უფრო ვიწრო და მიკარგული ქუჩებისკენ მიმათრევდა, სადმე კუთხეში, კედელთან რომ მივემწყვდიე, მაისურში რომ შემოეძვრინა ხელები და ჩავეკოცნე, სტამბოლელებისგან მალულად.
მერე რა, თუკი არასდროს ვყოფილვარ სტამბოლში. როცა ჩემმა კაცმა ტაქსიმის მოედანზე თურქული ყავა გამოწრუპა, რა, განა მე არ ვაფარებდი ჩემ ჭიქას ხელისგულს, ჩემ წილ ყავას არ გაგიყოფ-მეთქი?
მერე რა თუკი არასდროს ვყოფილვარ სტამბოლში. ჩემი კაცი დამპირდა, რომ ოდესმე აუცილებლად წამიყვანს სტამბოლში. იმიტომ, რომ შეყვარებულები სტამბოლში ცალ-ცალკე არ დადიან.
ნინო თარხნიშვილი