"შვილი გათბობის მილზე მივაბი და მთელი დღე ასე მყავდა... ვსჯიდი კიდევაც და ვცემდი კიდევაც" - რას აღიარებენ ასაკოვანი დედები - მშობლები

მოსაუბრე ა: ბავშვი არასდროს მიცემია, გარდა ერთი შემთხვევისა. ჩემს ახალგაზრდობაში თბილისში მანიაკი დადიოდა, 4 წლის იყო ჩემი შვილი ეზოში გავუშვი და აღარ დაბრუნდა. კინაღამ მოვკვდი იმ დღეს. მეორე დღეს ტუალეტის გათბობას მივაბი და მთელი დღე ასე მყავდა, რომ ეს დღე მთელი ცხოვრება დამახსოვრებოდა...

მოსაუბრე ბ: არასდროს ვცემდი ბავშვს. მხოლოდ მაშინ თუ სკოლიდან ცუდ ნიშანს მოიტანდა. იცოდა რომ ოთხიანზე ნაკლებ ნიშანზე დავსჯიდი. ან მე გავულაწუნებდი ან ჩემი ქმარი. სკოლა წითელ დიპლომზე დაამთავრა. მართალია, ეხლა სულ მსაყვედურობს, ფსიქიკა დამინგრიეო, მაგრამ ასე რომ არ მოვქცეულიყავი, უსწავლელი დამრჩებოდა ...

მოსაუბრე გ: ცელქი შვილი მყავდა. მესამე კლასელმა ბიჭმა რომ არ ემეცადინა, ელექტრობა დააზიანა ისე, რომ შუქს ვერ ვანთებდით. ეს რომ ჩემმა ქმარმა გაიგო, კინაღამ თითები დაუმტვრია. მთელი კვირის განმავლობაში, დღისით რომ სკოლიდან ბრუნდებოდა, კუთხეში აყენებდა და მხოლოდ ღამე სვამდა მაგიდასთან სამეცადინოდ, ისიც მხოლოდ სიბნელეში და ვაი მისი ტყავის ბრალი, რამის სწავლა ვერ მოესწრო... ახლა, ალბათ, ასე არ დავსჯიდი შვილს, მაგრამ მაშინ სხვა დრო იყო და საჭირო იყო.

მოსაუბრე დ: მამაჩემი მეუბნებოდა, ბავშვი ოჯახის სარკე არისო. მეც ამ სიტყვებზე გავიზარდე და შვილებიც ასე გავზარდე. ვსჯიდი კიდევაც და ვცემდი კიდევაც თუ საჭირო იყო. როგორ, დედამ შვილს თმა როგორ ვერ უნდა მოქაჩოს ან როგორ არ უნდა გაულაწუნოს. შვილი მტრად გაზარდე, მოყვასად გამოგადგებაო. ამის მჯერა მე. სულ არაა შვილების გათამამება საჭირო. ზედმეტი არასდროს უქნიათ. თუ იუზრდელებდნენ, ისე შემეძლო დამესაჯა, მთელი თვე ახსოვდათ. მივასიკვდილებდი ხოლმე. კი არიან ახლა მისაბაძები...

"ეს ქალები კი მოხუცები არიან, მაგრამ ამათი გაზრდილია დღევანდელი თაობის დიდი ნაწილი... შვილები შვილიშვილები..."

"ყველა მშობელი, ვისაც ბავშვისთვის ერთხელ მაინც დაურტყამს, ყური აუწევია, თქმა მოუქაჩავს თუ სხვა - ყველა გარემოს მიუხედავად, როგორ ჰქონდა ნერვები ან რა ჩაიდინა ბავშვმა - უპირობო მოძალადე და დამნაშავეა"