ეს ჩვენი მკითხველის წერილია, რომელსაც სურს, თავისი წუხილი გამოთქვას და სხვებსაც გააგებინოს, რჩევაც სჭირდება, როგორ მოიქცეს:

"10 წლის ლოდინის მერე, როგორც იქნა, ვიყიდეთ ბინა და გადავედით ცალკე. დავაზუსტებ, რომ ბინა იპოთეკური ვალით შევიძინეთ, ასევე - ავეჯი და ყველაფერი...
თუმცა ეს არ არის იმდენად პრობლემა, რამდენადაც ის სიტუაცია, რაც ახლა შეგვექმნა. დაუსრულებლად მოდიან სტუმრები. ნამდვილად მიხარია სტუმარი, მაგრამ გულწრფელად რომ ვთქვა, უკვე დავიღალე. ერთი თვეა სახლი ვიყიდეთ და სახლში აღარაფერი არ ვარგა - სტუმრად მოსული ნათესავ-მეგობრების ბავშვები ხან ფარდაზე იწმენდენ ხელებს, ხან დივანზე დადიან ფეხსაცმლით, მაგიდაზე ალაგებენ ფეხებს, მერე სკამებზე ძვრებიან... ტელევიზორის მაგიდას უჯრები მოურყიეს, ისე აწვალეს... მოკლედ, დავიღალე... იმან დამღალა, რომ დედები ხმას არ იღებენ.  გავგიჟდი, უყურებს დედა, მისი შვილი ფარდაზე ხელებს იწმენდს, თან ჭუჭყიანი ხელებიაქვს და ვითომ არაფერი... დივანზე ტალახიანი ფეხსაცმლით დარბიან და ვითომ ვერ ხედავენ... აღარ მინდა ასეთი სტუმარი...
თუ მიხვალ სტუმრად, ხომ უნდა მიაქციო ყურადღება შვილს? მე ჩემს შვილებს არსად არ ვაძლევ ამდენის უფლებას, მოწესრიგებულები არიან და ასე არ მოიქცევიან...
მისცემ შენიშვნას და სწყინთ... მაგრამ როგორ მოვიქცე? იქნებ თქვენ მირჩიოთ. ისე, რომ არც გავანაწყენო ყველა და თან ჩემი წუხილი გავაგებინო".