არც ისე ადვილია ამის აღიარება, მაგრამ მას მერე, რაც ბავშვი გავაჩინე (და ეს ზუსტად 15 წლის წინ მოხდა), სულ ვიცოდი, რომ ქმარი მუდმივად მღალატობდა. ამ წლების განმავლობაში რამდენჯერ გამოიცვალა მიჯნურობის ობიექტი, ზოგი დიდხანს იყო მის ცხოვრებაში, ზოგი - გაელვებით. მე თითქმის ყველაზე ვიცოდი ყველაფერი - ფეისბუქმიმოწერებიდან, მობილურზე მესიჯებიდან თუ სხვა იმ მომენტებიდან, რითაც ქალი ხვდება, რომ ქმარს სხვა ჰყავს...
რასაკვირველია, პირველად რომ გავიგე, დიდი სკანდალი გვქონდა, სახლიდანაც წავედი ბავშვით და მთელი ორი კვირა დედაჩემთან გავატარე. მაგრამ იქ ვიყავი კარგად-თქო, ამასაც ვერ ვიტყვი. ჩემმა რძალმა რომ დამინახა ბავშვით და ამ პრობლემით, ცხვირი ჩამოუშვა. არ ესიამოვნა, მული რომ შეიძლებოდა შინ მიბრუნებულიყო საბოლოოდ. სხვა ახლი მე არ მქონდა და არც ახლა მაქვს.
მერე დედამთილ-მამამთილი მოვიდნენ, ბოდიშები მიხადეს და მეხვეწნენ, ამ ერთხელ აპატიეო. ადრე ყველა ქალი ასე ცხოვრობდა და ყველა კაცს ოფიციალურად ჰყავდა საყვარელი, მაგრამ ოჯახები კი არ ინგრეოდაო. კაცია და უნდა გაიარ-გამოიაროსო... ნუ და ა.შ. რაც თქვენც გაგიგონიათ.

ბევრი ფიქრის მერე დავბრუნდი. ქმარიც მელაპარაკა, იგონებ და გეჩვენებაო, არასდროს არ მიღალატიაო, მეგობარია და ვეხმარებიო.

მოკლედ, ცოტა ხანს არაფერი და მერე ისევ ვიპოვე "კვალი". თანდათან დავიწყე მოთმენა, გადაყლაპვა, ჩუმად გამოტირება ღალატის. რა თქმა უნდა, უკვე აღარც მიყვარდა და ერთად ცხოვრება სხვა გამოსავლის არქონის გამო გავაგრძელე. ბავშვებით აქეთ-იქით წოწიალს და სკანდალებს ვარჩიე, ბედს შევეგუო...
თუმცა წერილი უფრო იმიტომ დავწერე, რომ კოვიდმა ვითარება საკმაოდ შეცვალა. ჯერ კიდევ შარშანდელი ჩაკეტვის დროს მოგვიწია გადაბმით ერთად ცხოვრება. ჩემი ქმრის საყვარელს კოვიდი დაემართა და მას მერე იმისკენ აღარც გაუხედავს, ისე შეეშინდა.
მთელი კარანტინის დღეები ერთად გავატარეთ, სახლში იყო სულ და სხვა თვალით დაუწყო ოჯახურ გარემოს ყურება. დილიდან უყურებდა ჩემს შრომას, ბავშვებისადმი დამოკიდებულებას, მერე ცოტა ხანს შვილები ბებიასთან გავუშვით და ორი კვირა სულ მარტო ვიყავით. ასე მეგონა, თაფლობისთვე გვქონდა, სრულიად შეიცვალა ჩვენი ურთიერთობაც, დამოკიდებულებაც, რაღაც სხვა ეტაპზე გადავედით და მივხვდი, რომ მას სულ სხვა განცდები გაუჩნდა თუ დაუბრუნდა, არ ვიცი.

რომ დამთავრდა კარანტინი, მეგონა, ისევ დაიწყებოდა ჩემი ტანჯვა, მაგრამ ისევ ჩვეულად დროულად ბრუნდებოდა სახლში და ისევ ისეთი იყო, თბილი და ყურადღებიანი. მერე ძმაკაცთან ისიც თქვა ხუმრობით, ვერავის ვეღარ ვეკარები, კოვიდის აკიდების მეშინიაო.
მოკლედ, ამ ამბების მერე ჩვენი ოჯახი თითქოს შეიკრა, განახლდა და ახლებურად დაიწყო ცხოვრება. აღარ ვნანობ, რომ მასთან დავრჩი და ოჯახი არ დავანგრიე.
მინდოდა ეს სხვებისთვისაც გამეზიარებინა და თან გამეგო, კიდევ ხომ არ არის ვინმე ჩემსავით...
შორენა, 40 წლის

"წლებია, ქმრისა და მისი საყვარლის მიმოწერას ვკითხულობ..."