- ეს ომი გაზაფხულზე დაიწყო - უთხრა შვილიშვილმა პაპას.
- მის გამოჩენას არავინ ელოდა. ზღაპრობას ეძახდნენ, რასაც ოკეანის გაღმა ჰყვებოდნენ ტელევიზორებში. მაგრამ ჩვენთანაც მოვიდა. მოვიდა და შეცვალა ყველაფერი. დაუჯერებელია, მაგრამ მეორე ოთახში ტარდებოდა გაკვეთილები. ტელეფონში მასწავლებლები უკევ მოსწავლეების ოჯახებში ცდილობდა წესრიგის დამყარებას. გაკვეილზე ისმოდა ყურებდაცქვეტილი მშობლების მორიდებული ყავის წრუპუნი, კარნახი და დარიგება.
- მად დაამყარა იდეალური წესრიგი; სოფელმა სუნთქვა დაიწყო, ქალაქმა სული მოითქვა. ჰაერი გაიწმინდა. კაცები საღამოს უკვე სახლებში იყვნენ. ქალები აღარ ეჭვიანობდნენ. ავტობუსი აღარ ყარდა დაუბანელი იღლიების სუნით, თუმცა ნიორი აქა-იქ აფუჭებდა ჰაერს.
- რა იყო ეს ბაბუ ? ვინ იყო ის დიქტატორი, ვინც ასე შეაშინა ხალხი ?- უკვირს სკლეზო მორეულ პაპას..
- კორონა იყო ბაბუ ეს დიქტატორი. მასზე გამარჯვებას მხოლოდ სახლში დარჩენით მოიპოვებდი.
- რას ამ~ბდლობ ბიჭო ?! ახლა კი გაწყრა ბერიკაცი. ომი ვიცი მე იარაღს რომ იღებ ხელში და ბრძოლის ველზე მიდიხარ. სახლში დარჩენიტ ომი ვის მოუგია. ამ ხნის კაცი ვარ ამფერი ზღაპარშიც არ გამიგია.
- მთელი ღამე ფიქრობდა ბერიკაცი და ეჭვქყეშ აყენებდა ყველა იმ პღაპარს ბავშვობიდა რაც მოესმინა. შვილიშვილის ნაამბობს ვერცერთი ზრაპრი გაუწევდა კონკურენციას. ყველაფერს კომპიუტერს და ტელეფონს აბრალებდა.
სანდრო ქინქლაძე, 10 წლის