ლაგოდეხში ტრაგიკულად გარდაცვლილი 16 წლის სოფო ნიკოლეიშვილის თანაკლასელები "ფეისბუქზე" ღია წერილს ავრცელებენ, სადაც უბედურ შემთხვევას დეტალურად აღწერენ:
"ტრაგედია, რომელიც გვტკივა და არასდროს დაგვავიწყდება... ჩვენ, სოფი ნიკოლეიშვილის თანაკლასელები, დღეს ვიღებთ სამძიმარს, რადგან ეს საშინელი ტკივილი ჩვენი ცხოვრების ნაწილად იქცა. მადლობას ვუხდით ჩვენი სკოლის ყველა მოსწავლეს, რომლებიც ჩვენ გვისამძიმრებენ, მადლობა ჩვენი სკოლის უმცროსკლასელებს და ზოგადად მოსწავლეებს, რომლებმაც ჩაშალეს ყველა სახის საგაზაფხულო ღონისძიება... მწუხარება უსაზღვროა. ვფიქრობთ, სიტყვებსაც არ აქვთ იმხელა ძალა, რომ ოჯახს თანაგრძნობა გამოვუცხადოთ... ფაქტობრივად, ჩვენც ოჯახის წევრები ვართ. დიდ ტრაგედიას ათასი მითქმა-მოთქმა მოჰყვა. გვესმის უამრავი ჭორი, რაც გამოწვეულია იმით, რომ ჩვენ ველოდებოდით გამოძიების დასრულებას და ამიტომ არ ვაკეთებდით კომენტარებს. საგულისხმოა, რომ თვითმხილველები ვართ და ბუნებრივია, რეალობა ჩვენგან უნდა გაიგოს საზოგადოებამ. სიმძაფრის გამო (თუმცა, ამბავი ისედაც მძაფრია!) მედია ჭრის კადრებს და არ აწვდის საზოგადოებას სრულ ინფორმაციას, რომელიც უნდა იტევდეს სიმართლეს.ამიტომ ჩავთვალეთ აუცილებლად ყველა დაინტერესებულ პირს მივაწვდინოთ ჩვენი ხმა, როგორ დატრიალდა ეს ტრაგედია ჩვენს თვალწინ...(კიდევ ვიმეორებთ, ეს ჩვენი დიდი ტკივილია!).
ექსკურსიამდე ათი დღით ადრე კლასმა გადავწყვიტეთ წავსულიყავით ლაგოდეხის ნაკრძალში, გურგენიანის ჩანჩქერის სანახავად. ხშირად ვამოწმებდით ამინდის პროგნოზს, 26 მაისს (არ წვიმდა), დილით 7 საათზე შევიკრიბეთ სკოლასთან, მოსწავლეები, სამი მასწავლებელი, სკოლის ექიმი. სოფი არ მოსულა, ეგონა, რომ 8 საათზე ვიკრიბებოდით, დაგვირეკა, გადაამოწმა და დედამისი და სოფი დაგვხვდნენ ისთ-ფოინთთან. სოფი შემოგვიერთდა და გზა განვაგრძეთ. ერთად გატარებული ბოლო ბედნიერი წუთები მგზავრობისას არასდროს დაგვავიწყდება! 11 საათზე ვიყავით ლაგოდეხის ნაკრძალთან. არავინ დაგვხვედრია, არც ამკრძალავი ნიშანი შეგვხვედრია, ვნახეთ, რომ ტურისტებიც იმ გზით მიდიოდნენ და ჩვენც გავუყევით გზას. როცა გავიარეთ დაახლოებით 100 მეტრი, უცებ, მოსწავლეებმა ვიფიქრეთ, რომ ამხელა სავალზე მოგვშივდებოდა და ამიტომ ლანჩის ასაღებად ავტობუსისაკენ ორი მოსწავლე მიტრიალდა, სპორტის მასწავლებელიც უკან გამოგვყვა. დანარჩენებმა ნელა გავაგრძელეთ გზა.
დავინახეთ ხანშიშესული კაცი (რეინჯერი), რომელსაც ჩვენთვის ყურადღება არ მოუქცევია, არაფერი უკითხავს, არაფერი ურჩევია. შემდეგ შევხვდით ჩვენ, რომლებსაც ლანჩი მოგვქონდა, ჩვენთან ერთად მყოფმა სპორტის მასწავლებელმა გააჩერა (თვითონ არ გაჩერებულა!) და ჰკითხა, უსაფრთხო იყო თუ არა ჩანჩქერზე ასვლა, რადგან ვიცოდით, რომ ორი კვირის წინ იყო წყალდიდობა კახეთში და საშიშროებას ხომ არ წარმოადგენდა იქ ასვლა. მისგან მივიღეთ პასუხი, რომ წყალდიდობამ გააფუჭა გზები, გვირჩია სხვა გზით წავსულიყავით, იქ არანაირი საშიშროება არ გველოდა. ჩვენ დავეწიეთ ჯგუფს, ვუთხარით რეინჯერის ნათქვამი და ყველამ ერთად გავაგრძელეთ გზა. ყველა ერთი ტემპით ვერ მივდიოდით, ამიტომ დავიყავით რამდენიმე ჯგუფად. სამივე ჯგუფს ჰყავდა თითო მასწავლებელი ხელმძღვანელი. სოფიმ გზის დიდი ნაწილი გაიარა მესამე ჯგუფთან, თუმცა იმის გამო რომ ძალიან უნდოდა ჩანჩქერზე ასვლა, დაწინაურდა და მეორე ჯგუფისკენ გაეშურა. ავედით... ნაწილმა ფოტოები გადავიღეთ, სპორტის მასწავლებელთან ერთად, რომელიც პირველ ჯგუფს ხელმძღვანელობდა შევედით წყალში და გავგრილდით (იქვე ბანაობდნენ ტურისტებიც და ადგილობრივებიც, სახიფათო არაფერი ჩანდა!).
იხილეთ სრულად