როგორ არ გავბოროტდით, ქალბატონო. ერთმანეთს ვესროლეთ მაგ 90 იანებში, დედალაქში ომი გავაჩაღეთ, მერე აფხახეთი და ოსეთი დავკარგეთ და ამ თაობას თუ 90-იანები არ მოსწონთ, ნუ გწყინთ. დრო, როდესაც მოდაში კაიფი იყო, მხედრიონი და უბნური დაპირისპირებები და როცა იმ დროზე ვამბობთ "თბილისი იყო ურთიერთობები" ამ თაობას რომ არ ესმის, ნურც ეგ გიკვირთ.
მარიამი საფრანგეთში დაფინანსებით სწავლობს. ისე, როგორც მისი მეგობრების 80%. ასეა ეს თაობა. გავლენიანი ბაბუების და ბებიების გარეშე ხვდებიან უნივერსიტეტებში, იქ სადაც ვერ ჩააწყობ. და იმ დროის ხიბლიც, რომელსაც მისტირით, ეგ იყო. გავლენიანები და “ინწელიგენტები” ცხოვრობდნენ კარგად. ძალიან გულწრფელები ხართ, როცა მარიამს გართობას ურჩევთ აქციების ნაცვლად. ასე იყო მაშინაც. როცა სოხუმს ვკარგავდით, თბილისში ქორწილებს იხდიდნენ. ესეც თქვენი 90-იანები.
თქვენი, ჩემს მიმართ მიუღებლობაც მაქედან მოდის. არავის შვილიშვილი ვარ, არც არავის შვილი. ვერ იგებთ, ჩამოსულმა როგორ მივაღწიე წარმატებას. ესაა, რასაც არ მპატიობთ, მაგრამ ეგაა ჩემი მთავარი “ხიბლიც”, წყალტუბოც იყო ურთიერთობები, სადაც ადამიანებს მშობლების გამო არ ლანძღავდნენ.
90იან წლებში ერთმანეთს კლავდნენ. იყო სამოქალაქო ომი. იყო შიმშილი. უბნური დაპირისპირება. დავკარგეთ აფხაზეთი. ქურდები უფროსობდნენ სახელმწიფოზე. იყო ყაჩაღობა. ნარკოტიკები. შუქი არ იყო. წყალი არ იყო. იყო გაი და მილიცია. არ იყო სწავლის შანსი.
უკაცრავად, რომ უკან არ მინდა და არ მესმის, როცა მისტირით წარსულს.
პარიზში სწავლაზე აღშფოთებულ საზოგადოებას მინდა გითხრათ, რომ მანამდე, ამერიკაშიც ვსწავლობდი. იქ 50%-იანი დაფინანსება მქონდა და ახლა 80%-ით ვფინანსდები. ბოდიშს გიხდით, რომ მოსკოვებში და ხარკოვებში არ მქონია სწავლის სურვილი. ამიტომაც ვერ ვუგებთ ერთმანეთს", - წერს მარიამ გეგუჩაძე.