როდესაც გავიგე, ბიჭს ველოდებოდი, დიდი მორიდებით ვკითხე მას, თუ გაუხარდებოდა, შვილთაშვილს მისი სახელი ჰქონოდა. მახსოვს ხანმოკლე პაუზა და მისი პასუხი: "მე სხვანაირად არც წარმომედგინა, ბაბუ. დაარქვით ჩემი სახელი ჩემს შვილთაშვილს და ნახავთ, თუ რამდენად მეტს მიაღწევს, ვიდრე მისი დიდი ბაბუა, ყველაზე ბედნიერი და იღბლიანი ბიჭი იქნება". მაშინ დავიფიცე, რომ მისი სახელის და გვარის ღირსეული გამგრძელებელი უნდა გამეზარდა. სრული პასუხისმგებლობით და დიდი სიყვარულით დავარქვი ჩემს შვილს მისი სახელი...

გავაჩინე ედუარდ-გიორგი შევარდნაძე გრძელი შავი თმით და ლურჯი თვალებით. კისერზე პატარა წითელი ლაქა შევამჩნიეთ. ეს ლაქა არც დედამისს აქვს, არც მამამისს. ჩამოვედი თბილისში, დაგვხვდა აეროპორტში მთელი ოჯახი და პირველი რეისით, რა თქმა უნდა, კრწანისის რეზიდენციისკენ ავიღეთ გეზი. არასდროს დამავიწყდება ბაბუს ამაყი და ბედნიერი თვალები. ის სითბო, რასაც ედუს მიმართ გამოხატავდა. როცა მასთან ახლოს მივედი, რომ ბავშვი ხელში ამეყვანა, ვნახე, რომ სწორედ ბაბუს, ზუსტად კისერზე, ზუსტად იგივე ფორმის წითელი ლაქა ჰქონდა. გაოგნებისგან იმდენი ვიყვირე, "ნახეთ, ნახეთ, ბაბუს ქონია ესეთი ლაქა" გაოგნებული მიყურებდა და ზუსტად ისე გაუხარდა, როგორც მე. სხვანაირად გაიღიმა, ვიდრე მანამ მენახა...