"ძალიან გამიმართლა, რომ მყავს დედამთილი, რომელიც ჩვენთან ცხოვრობს და მეხმარება" - მრავალშვილიანი პროკურორი დედის საინტერესო ცხოვრების წესი - მშობლები

- 4 შვილის - 4 გოგონას დედა ვარ. 11, 7, 6 წლისანი არიან და ნაბოლარა არის წლი-ნახევრის. მიუხედავად იმისა, რომ ვითვლები მრავალშვილიან დედად, ვახერხებ მუშაობასაც, საჯარო სამსახურში. დიდუბე-ჩუღურეთის რაიონული პროკურორი და საპროკურორო საბჭოს თავმჯდომარე გახლავართ... საკმაოდ მძიმე და საპასუხისმგებლო სამსახურია, დიდ დროს და ენერგიას მოითხოვს,

მაგრამ ამ ყველაფერს მაინც ვუთავსებ ჩემს საყვარელ საქმიანობას - მებაღეობას. ზოგადად მიმაჩნია, რომ ადამიანს რაც უფრო მეტი საქმე და საზრუნავი გაქვს, მით მეტს ასწრებ. მთავარია დროის სწორად გადანაწილება და საქმის ორგანიზება. თუ რამის გაკეთება ადამიანს გულით უნდა და სიამოვნებს, მაინც გამონახავს დროს ამისთვის. მაგალითისთვის, ჩემი ბაღის ყვავილებისა და ბუჩქების აბსოლუტური უმრავლესობა ღამის საათებში მაქვს დარგული, როცა სამსახურიც მოლეულია და ბავშვებიც დაძინებული მყავს. ასევე მორწყვაცა და მოვლაც ძირითადად ღამით, სიბნელეში მიწევს ხოლმე, მაგრამ ეს ყველაფერი იმდენ სიამოვნებას მანიჭებს, არ მეზარება, რაც არ უნდა დაღლილი ვიყო. რაც შეეხება მებაღეობას, ამ საქმით პირველად დაახლოებით 7 წლის წინ "მოვიწამლე“ შეიძლება ესეც ითქვას და მას მერე ყოველდღე უფრო და უფრო მიზიდავს და მხიბლავს. თავიდან მხოლოდ ყვალილების ბაღი მქონდა, მერე უკვე ბოსტანიც დავამატეთ და ყოველწლიურად ვაფართოებ ჩემს ცოდნასაც და ბოსტნეულისა თუ ყვავილების სახეობებსაც.

7 წლის წინ, მე და ჩემმა მეუღლემ გადავწყვიტეთ რომ ქალაქგარეთ, თბილისთან ახლოს შეგვეძინა პატარა სახლი ეზოთი, რათა ბავშვებს ჰქონოდათ სოფლისმაგვარი გარემო დასასვენებლად. ჩვენი 2-კვირიანი შვებულებები ნამდვილად არ იყო საკმარისი ბავშვებისთვის. გვინდოდა პატარა სახლი ეზოთი, ისეთ ადგილას, საიდანაც შევძლებდით თბილისში სამსახურებში სიარულს. თავიდან მხოლოდ ზაფხულობით, არდადეგებზე გადავდიოდით ხოლმე აქ საცხოვრებლად, ახლა უკვე თითქმის მთელი წელი აქ ვართ. ვფიქრობთ საბოლოოდ გადმოსვლას საცხოვრებლად, როგორც კი მოგვარდება ტრანსპორტის პრობლემა, ბავშვების სკოლასა და ბაღში ადვილად ტარება რომ შევძლოთ. ბევრად უკეთესია ეს გარემო, ვიდრე შუაგულ თბილისში მანქანების მტვერში ცხოვრება, ქალაქისკენ გახედვაც აღარ მინდა.