ჩელოსთან პირველი შეხება 7 წლის ასაკში ჰქონდა და მას შემდეგ ხანგრძლივი სწავლა, ხშირი რეპეტიციები, ერთი ქვეყნიდან მეორეში მოგზაურობა და კონცერტები მისი ცხოვრების ჩვეული რიტმია. 23 წლის ჩელისტი ლიზი რამიშვილი თითქმის ერთი წელია თბილისშია და კორონავირუსის პანდემიის გამო მადრიდში დისტანციურად უწევს სწავლის გაგრძელება. თუმცა, ეს პერიოდი ოჯახის წევრებისა და მეგობრების გარემოცვაში გატარების გარდა, საკმაოდ აქტიურად გამოიყენა პროფესიული თვალსაზრისითაც.
- ლიზი, გაიხსენე პირველი განცდები და შეხება ჩელოსთან...
- მახსოვს, როგორ ისხდნენ მშობლები შინ და მსჯელობდნენ, თუ რომელ ინსტრუმენტზე უნდა დამეკრა. მე ფორტეპიანო ან ვიოლინოზე დაკვრა მინდოდა. დედა მევიოლინეა და ვფიქრობდი, ბევრ რამეში დამეხმარებოდა, ბოლოს ყველა ერთხმად შეთანხმდა ჩელოზე. ვერ ვიტყვი, რომ ამას ვაპროტესტებდი, მაგრამ ბავშვობაში ძალიან მეზარებოდა მეცადინეობა. თან ჩელო იმხელა ინსტრუმენტია, ვფიქრობდი, ეს როგორ უნდა ვატარო-მეთქი, მაგრამ მერე შევეჩვიე. დღეს ჩელო ჩემი განუყრელი მეგობარია.
- როგორ განვითარდა შენი პროფესიული გზა? გერმანიაში სწავლობდი, როგორც მახსოვს...
- გერმანიაში კრონბერგის აკადემიაში ვსწავლობდი, რის შემდეგაც ცოტა ხანს თბილისში დავბრუნდი, დავამთავრე სკოლა, ნიჭიერთა ათწლედი და ამის შემდეგ შვეიცარიაში, ჟენევის კონსერვატორიაში სასწავლებლად გავემგზავრე. წელიწად-ნახევრის შემდეგ მადრიდში მიმიწვიეს, სადაც დღესაც ვსწავლობ დედოფალ სოფიას სახელობის მუსიკალურ უნივერსიტეტში. კორონავირუსის გავრცელების გამო, მადრიდში უნივერსიტეტში სწავლა შარშან მარტში შეწყდა. იმ დროს გადავწყვიტე თბილისში წამოსვლა და საზღვრების ჩაკეტვამდე გამოვასწარი. შემოვრჩი და შემოვრჩი, აქ ყოფნა "გამიტკბა", მაგრამ სავარაუდოდ გაზაფხულზე მადრიდში ისევ წავალ. ამჯერად ყველაფერს ონლაინ გავდივართ და დიდი მნიშვნელობა არ აქვს, მადრიდში ვიქნები თუ თბილისში. სწავლა წელს უნდა დასრულებულიყო, მაგრამ არის საგნები, რომელიც ონლაინ ვერ ბარდება და ადგილზე ყოფნას მოითხოვს. ამიტომ შეიძლება კიდევ ექვსი თვე ან ერთი წელი მომიწიოს სწავლამ, ჯერ გაურკვეველია.
- თბილისში შენი ამჟამინდელი ყოფნა საკმაოდ ნაყოფიერი გამოდგა: გამოჩნდი გადაცემებში "აკუსტიკა", "მელორამა", "დღის კოდი" და ა.შ. და ასევე სხვადასხვა პროექტში მიიღე მონაწილეობა...
- დიახ, ნაყოფიერი იყო არა მხოლოდ პროფესიულად, არამედ ასე ვთქვათ, ადამიანური თვალსაზრისითაც, რადგან მონატრებული ვიყავი აქაურობას. ამ ხნის განმავლობაში, კლასიკის გარდა, თავი ვცადე ესტრადაშიც, რაც ძალიან საინტერესოა. ამავდროულად, მე, სოფო ბათილაშვილმა და პაპუნა შარიქაძემ, მარინა ბერიძის დახმარებით, ტრიო გავაკეთეთ. ვერთობით, თან ნაყოფიერად ვმუშაობთ ინოლა გურგულიასა და ბაბუაჩემის სიმღერებზე.
- უნდა აღვნიშნოთ, რომ ოთარ რამიშვილის შვილიშვილი ხარ. საზოგადოება იცნობს მის შემოქმედებას, მაგრამ საინტერესოა მისი გარდაცვალების შემდეგ, ხომ არ აღმოგიჩენიათ რამე ახალი სიმღერები, თუნდაც ფურცელზე ჩანაწერების სახით, რომელსაც როგორც წესი, ბებიაშენი გულნაზი ინახავდა...
- დიახ, ბაბუას ბევრი სიმღერა დაკარგულია, მაგრამ ბებია რომ არა, ალბათ უფრო მეტი დაიკარგებოდა. მას შემდეგ, რაც დაქორწინდნენ, ის ყველაფერს აგროვებდა. ოთარს სამი შვილი ჰყავდა, სამივემ კარგად იცის ბაბუას 500-მდე სიმღერა და 1000-მდე ლექსი. განსაკუთრებით მამაჩემს აქვს ყველაფერი კარგად შენახული, როგორც აუდიოჩანაწერები, ისე ლექსები, თავისი აკორდებით. მეც სწორედ ასე აღმოვაჩინე ბევრი სიმღერა, მათ შესახებ აქამდე არაფერი ვიცოდი. კარგია, რომ მისი დღემდე გაუჟღერებელი სიმღერები ნელ-ნელა გაჟღერდება. ვფიქრობ, ბაბუას სიმღერებს შორის, ისინი ერთ-ერთი საუკეთესოა და ხალხს მოეწონება.
განაგრძეთ კითხვა