სახელი, გვარი: ანი ბებია.
ასაკი: 29 წლის.
პროფესია: მსახიობი.
ჰობი: ფოტოგრაფია.
განტვირთვის საუკეთესო საშუალება: ამ ეტაპზე, ძილი.
- როცა სარკეში იყურები, ვის ხედავ?
- ძალიან ძლიერ და ლამაზ დედას (
იღიმის).
- სოციალურ ქსელში ძუძუთი კვების ამსახველი ფოტოების განთავსებისას ყოყმანობდი, გამოგექვეყნებინა თუ არა?
- კი, ვყოყმანობდი. გამოქვეყნება მინდოდა. კარგა ხანია, მსგავსი ფოტოსესია დაგეგმილი მქონდა. როგორც იქნა, ამ საქმეს მე და ფოტოგრაფმა საშველი დავაყენეთ და გადავიღეთ, მაგრამ ფაქტის წინაშე რომ დავდექი, ფოტოების ასატვირთად ხელი რომ უნდა დამეჭირა, ვყოყმანობდი. მინდოდა, ამისთვის მეტად მზად ვყოფილიყავი, რადგან ვიცოდი, საზოგადოებისგან ბევრი ნეგატიური რეაქციაც "წამოვიდოდა". უბრალოდ, მართლა არ მეგონა, თუ ამდენ პოზიტიურ კომენტარს მივიღებდი. ნეგატიურიც იყო, მაგრამ ჩემს გვერდზე - ნაკლებად: უარყოფითი რეაქცია უფრო სხვა, საიტების მიერ გაზიარებულ ფოტოებს მოჰყვა. უმეტესობა დადებითი კომენტარი იყო - ხალხს სწორი ხედვა, სწორი დამოკიდებულება აქვს.
- შენს ახლობლებს შორის, უარყოფითი რეაქცია ვინმეს ჰქონდა?
- საერთოდ არავის, პირიქით...
- პოპულარობის განცდა პირველად როდის დაგეუფლა?
- "ხელოვნური სუნთქვის" ეთერში გასვლისას.
- მთელი თვის განმავლობაში ერთი ფერის სამოსის ჩაცმის უფლება რომ გქონდეს, რომელს აირჩევდი?
- დღე-ღამეში რამდენი საათი გძინავს?
- უჰ, ცოტა... ყველაზე კარგ შემთხვევაში, რომელიც ძალიან იშვიათია, ალბათ 7 საათი მძინავს, ისე - ხუთი.
- შენი შვილის - ჯერის ქმედებებიდან რას გაუოცებიხარ?
- რაღაცები არის ხოლმე, რაც მართლა მაოცებს. ახლა უკვე ის ეტაპი აქვს, რომ რაღაცებს იაზრებს. მაგალითად, რამდენიმე დღის წინ იმით გავოცდი, რომ "ჭიტას" ვეთამაშებდი, ანუ სახეზე პლედს ვიფარებდი, მერე ვიშორებდი და "ჭიტას" ვეუბნებოდი, ჯერიმ კი ზუსტად იგივე გაიმეორა: პლედი სახეზე თავისი ხელებით აიფარა და ჩამოსწია. ამას არ ველოდი - ჯერ მაინც პატარაა (9 თვისაა) და თავად რაღაც გამიზნულად რომ გააკეთა, გააანალიზა და ფიზიკურად გამოხატა, გამიკვირდა.
- ბოლოს გულწრფელი ბოდიში ვის მოუხადე?
- ბავშვს, მაგრამ არ მახსოვს, რის გამო. ეს დღეს რომ მოხდა, მახსოვს. ბავშვს ბოდიშს ხშირად ვუხდი, თუნდაც იმიტომ, რომ მალე არ ავიყვანე ხელში ან შემთხვევით რაღაცას მიჰკრა ფეხი, ხელი... მსგავსი რაღაცების გამო, ყოველთვის ბოდიშს ვუხდი, რადგან ყურადღება თავად დავაკელი.
- ბოდიშს აღიქვამს?
- კი, როგორ არა! საერთოდ, ყველაფერს აღიქვამს. სიტყვებითაც რომ არ გამოხატავდე, ბავშვები ადამიანის აურას, განწყობას, ემოციებს ჩვენზე მეტად გრძნობენ.
- როგორ ფიქრობ, შეიძლება ადამიანი მეორე ნახევრის გარეშე სრულყოფილად ბედნიერი იყოს?
- არა და გეტყვი, რატომ: "მეორე ნახევარში" უბრალოდ, მეუღლეს თუ გულისხმობ, რა თქმა უნდა, შეგიძლია, მეუღლის გარეშეც იცხოვრო, მაგრამ როდესაც ადამიანი დარწმუნებული ხარ, რომ ამ სამყაროში მეორე ნახევარი გყავს, ხვდები, ის ან შეგხვდება, ან არა. თუ შეგხვდა, ძალიან გაგიმართლა, ანუ უკვე ერთი მთლიანობა ხართ; სხვა შემთხვევაში, ნახევარი ხარ, "ნახევრად" ცხოვრება კი ძალიან რთულია. ზოგჯერ ჰგონიათ, მეორე ნახევარი ნაპოვნი ჰყავთ, მაგრამ ასე არ არის...
- რომელი ზებუნებრივი ძალის ფლობას ისურვებდი?
- აუ, საერთოდ ყველას (
იცინის). ბოლო დროს რატომღაც, მე და ილომ ამოვიჩემეთ, რომ გვინდა, უკვდავები ვიყოთ - სულ ვიცოცხლოთ.
განაგრძეთ კითხვა