ცნობილი ინფექციონისტი ალექსანდრე გოგინავა AMBEBI.GE-სთვის მიცემულ ინტერვიუში ამჟამინდელი ეპიდემიოლოგიურ მდგომარეობასა და პირად გამოცდილებაზე საუბრობს. როგორც აღმოჩნდა, ის სწორედ პანდემიის პირობებში დაოჯახდა და ტავადაც ძალიან მძიმედ გადაიტანა კოვიდინფექცია.

- პრაქ­ტი­კუ­ლად, 2 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, მედ­პერ­სო­ნალს, რო­მე­ლიც ჩარ­თუ­ლია პან­დე­მი­ას­თან ბრძო­ლა­ში, არ აქვს პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა იმი­ტომ, რომ დიდ ნა­წილს ატა­რე­ბენ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ებ­ში, ხოლო და­ნარ­ჩე­ნი დრო, რო­დე­საც არ არი­ან კლი­ნი­კა­ში, სჭირ­დე­ბა რე­ა­ბი­ლი­ტა­ცი­ას, ელე­მენ­ტა­რუ­ლად რომ გა­მო­ი­ძი­ნო, რათა ენერ­გია გქონ­დეს. აქე­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, რომ სა­ო­მარ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში იმ­ყო­ფე­ბა მედ­პერ­სო­ნა­ლი და ეს გრძელ­დე­ბა უწყვე­ტად უკვე თით­ქმის 2 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, გა­და­ვი­ღა­ლეთ...
სა­ქარ­თვე­ლოს არ აქვს ისე­თი რე­სურ­სე­ბი, რო­გორც გერ­მა­ნი­ას, აშშ-ს და სხვა გან­ვი­თა­რე­ბულ ქვეყ­ნებს. ამი­ტომ მი­უ­ხე­და­ვად მედ­პერ­სო­ნა­ლის თან­გან­წირ­ვი­სა, და­უ­ღა­ლა­ვი ბრძო­ლი­სა, არ არ­სე­ბობს ამო­უ­წუ­რა­ვი რე­სურ­სი. არის რის­კე­ბი, რომ კლი­ნი­კუ­რი სექ­ტო­რის კო­ლაფ­სი მოხ­დეს, ანუ აღარ იყოს, პრაქ­ტი­კუ­ლად, ად­გი­ლე­ბი სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში, მხო­ლოდ ად­გი­ლებ­ზეც არ არის ლა­პა­რა­კი, შე­იძ­ლე­ბა მო­ბი­ლი­ზე­ბა გა­უ­კეთ­დეს მეტ სა­წოლს, მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნუ­რი რე­სურ­სი არ დაგ­რჩეს, ვინც ამ სწო­ლებ­ზე მო­თავ­სე­ბულ პა­ცი­ენ­ტებს მი­ხე­დავს.
იმის­თვის, რომ და­ვინ­დოთ ჩვე­ნი, ჩვე­ნი ახ­ლობ­ლე­ბის სი­ცო­ცხლე და ასე­ვე მედ­პერ­სო­ნა­ლი, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, რომ ეპიდსი­ტუ­ა­ცია და­ვას­ტა­ბი­ლუ­როთ. ამის­თვის ყვე­ლა­ზე უფრო ეფექ­ტი­ა­ნი სა­შუ­ა­ლე­ბა არის ვაქ­ცი­ნა და ასე­ვე რე­კო­მენ­და­ცი­ე­ბის დაც­ვა. ამ ეტა­პის­თვის ქვე­ყა­ნა­ში პირ­ბა­დის ტა­რე­ბის მაჩ­ვე­ნე­ბე­ლი ძა­ლი­ან და­ბა­ლია, 29%-ს უტო­ლე­ბა...

- ნამ­დვი­ლად დიდი დატ­ვირ­თა მო­დის მედ­პერ­სო­ნალ­ზე. არი­ან ისე­თე­ბი, ვინც ვერ გა­უძ­ლო და უბ­რა­ლოდ, წა­ვი­და სამ­სა­ხუ­რი­დან?

- იცით რა, ასე­თი შემ­თხვე­ვე­ბი არ მახ­სენ­დე­ბა, თუმ­ცა, ვიცი ბევ­რი შემ­თხვე­ვა, როცა ვერ გა­უძ­ლეს, ფი­ზი­კუ­რად გა­და­ი­ღალ­ნენ და ჯან­მრთე­ლო­ბის სხვა­დას­ხვა პრობ­ლე­მა შე­ექ­მნათ, რის გა­მოც რა­ღაც პე­რი­ო­დის გან­მავ­ლო­ბა­ში ვე­ღარ გა­აგ­რძე­ლეს აქ­ტი­უ­რი მუ­შა­ო­ბა. მეც გარ­კვე­უ­ლი პრობ­ლე­მე­ბი შე­მიქ­ნა კო­რო­ნა­ვირუს­მა, გა­და­ვი­ტა­ნე ძა­ლი­ან მძი­მედ და მას შემ­დეგ ბევ­რად უფრო ნაკ­ლე­ბია ჩემი ქმე­დი­თუ­ნა­რი­ა­ნო­ბა, ასე­ვე სამ­წუ­ხა­როდ, კი­დევ უფრო მეტი პრობ­ლე­მა შე­მიქ­მნა იმ ტრა­გე­დი­ამ რაც გა­და­ვი­ტა­ნე, კო­ვი­დით ოჯა­ხის წევ­რი გარ­და­მეც­ვა­ლა. კო­ვიდ­თან მო­მუ­შა­ვე არა­ერთ ადა­მი­ანს თვი­თონ და­ე­მარ­თა ეს და­ა­ვა­დე­ბა, ზოგ­მა მძი­მედ გა­და­ი­ტა­ნა, სამ­წუ­ხა­როდ, იყო ტრა­გი­კუ­ლი შემ­თხვე­ვე­ბიც...

ზოგ­ჯერ ვერ წარ­მო­უდ­გე­ნი­ათ, რა ძა­ლის­ხმე­ვა უწევს ამ ადა­მი­ა­ნებს იმის­თვის, რომ სი­ცო­ცხლე იხ­სნან. კო­ვი­დის მძი­მე ფორ­მის მქო­ნე პა­ცი­ენ­ტის მარ­თვა არის ურ­თუ­ლე­სი რამ, რაც ამ ეტაპ­ზე შე­იძ­ლე­ბა მე­დი­ცი­ნა­ში შეხ­ვდეს ადა­მი­ანს. რო­დე­საც ეს არის ერ­თდრო­უ­ლად რამ­დე­ნი­მე ათა­სი შემ­თხვე­ვა და ზო­გი­ერთ რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში 20-30 და 40 ასე­თი პა­ცი­ენ­ტი წევს, წარ­მოდ­გე­ნაც კი რთუ­ლია, თუ რას აკე­თე­ბენ ამ დროს ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი ავად­მყოფ­თა სი­ცო­ცხლის გა­და­სარ­ჩე­ნად. ცოტა და­ნა­ნე­ბი­თაც მინ­და ვთქვა, რომ მო­სახ­ლე­ო­ბის ნა­წი­ლი ამას ირო­ნი­უ­ლად უყუ­რებს. ცუ­დია, რო­დე­საც შენ სულს და გულს დებ შენ საქ­მე­ში და არ გი­ფა­სე­ბენ, და­ფა­სე­ბა­ში არ ვგუ­ლის­ხმობ იმას, რომ ექი­მი გმი­რად შე­რა­ცხონ, მაგ­რამ ელე­მენ­ტა­რუ­ლად სი­ტყვი­ე­რი მხარ­და­ჭე­რა მა­ინც რომ გვქონ­დეს ან, უბ­რა­ლოდ, ცუდს მა­ინც ნუ იტყვი­ან ამ ადა­მი­ა­ნებ­ზე...

- რო­გორც ვიცი პან­დე­მი­ის პე­რი­ოდ­ში და­ო­ჯახ­დით...

- ხე­ლის მო­წე­რის მო­მენ­ტშიც პა­ცი­ენ­ტის ზა­რებს ვპა­სუ­ხობ­დი. ცოტა კო­მი­კუ­რი სი­ტუ­ა­ცი­აც კი შე­იქ­მნა, სა­უ­ბა­რი გა­მიგ­რძელ­და და მე­უღ­ლე და მეჯ­ვა­რე­ე­ბი მე­ლო­დე­ბოდ­ნენ, რო­დის და­ვას­რუ­ლე­ბი და მო­ვა­წერ­დი ხელს, მე კი ისე ჩა­ვერ­თე პა­ცი­ენ­ტის მდგო­მა­რე­ო­ბის გან­ხილ­ვა­ში, წუ­თი­ე­რად სად ვი­ყა­ვი, ისიც კი გა­და­მა­ვი­წყდა.

- უკვე მამა ხართ...

- პირ­ვე­ლი შვი­ლია, ნე­ბის­მი­ერ მშო­ბელს სხვა­ნა­ი­რად წარ­მო­უდ­გე­ნია შვილ­თან ერ­თად ყოფ­ნა. ჩვე­ნი რე­ა­ლო­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, იმა­ზე ბევ­რად ნაკ­ლებ დროს ვა­ტა­რებ შვილ­თან, ვიდ­რე მინ­და. სულ მე­ნატ­რე­ბა.
განაგრძეთ კითხვა