"საქართველოში აღარავინ მყავს, მაგრამ ყველაფერს ვაკეთებ, რომ დავბრუნდე და სიბერე იქ გავატარო..." - ემოციური შეხვედრა ქართველ ემიგრანტთან, რომელიც 29 წელია არ ყოფილა საქართველოში - მშობლები
ჟურნალისტი ნანა აკობიძე ამერიკის შეერთებული შტატებიდან ემოციურ პოსტს აქვეყნებს:
"მოკითხვა გადაეცით ჩემს საქართველოს" - დაგვაბარა ნიუ იორკში სამრეცხაოში გაცნობილმა ქართველმა ქალმა. "ტირის" - მეგობარმა მიჩურჩულა. დავეწიე და ჩავეხუტე - მეტი ვერაფერი. ტიროდა, სარეცხის ჩანთა იატაკზე დადო და ცხვირსახოცი ამოიღო, გახამებული, ბოლოებმოქარგული ნამდვილი ცხვირსახოცი. ცრემლები მოიწმინდა და წავიდა - წითელკაბიანი, ცისფერთვალება, მოტეხილი, ოდესღაც ლამაზი ქართველი ქალი. მანამდე, სარეცხის მოლოდინში, ჩვენი საუბარი გაიგონა და მოვიდა, გამოგველაპარაკა. "მალე მივდივართ, მერე ისევ ჩამოვალთ"-მეთქი და ამოიოხრა: "რა ბედნიერები ხართ, რომ შეგიძლიათ წასვლა-წამოსვლა. 29 წელია, საქართველოში არ ვყოფილვარ. 22 წელი რუსეთში ვიცხოვრე, 7-იც აქ, შვილი მოსკოვში დარჩა. საქართველოში აღარავინ მყავს, მაგრამ ყველაფერს ვაკეთებ, რომ დავბრუნდე და სიბერე იქ გავატაროო". "მეტი რაღა სიბერე, ქალბატონო, რაღა სიბერე",- გავიფიქრე ჩემთვის. 70 წლამდე იყო, შესაძლოა, მეტისაც. აშკარად აფხაზეთიდან იყო - ასეთი ფერის თვალები და სახის კანი აფხაზეთის ქართველებს აქვთ - აქცენტიც და ხელით შეკერილ სარაფნებსაც ასეთებს იცვამდნენ იქაური ქალები. მოერიდა საუბრის გაბმა - ხელი რომ არ შეეშალა და მიუბრუნდა თავის სარეცხს- დაძარღვული, თხელი ხელებით ალაგებდა კალათიდან სიძველისგან გახუნებულ, მაგრამ ლამაზ, ფრიალა სარაფნებს, მოჩითულ თეთრეულს, მაგიდის მოქარგულ გადასაფარებლებს - ისეთ პეწიანებს, აშკარად რომ საქართველოდან გაიყოლა ოდესღაც. წავიდა და დაგვიტოვა ცრემლით ნათქვამი "მოკითხვა გადაეცით ჩემს საქართველოს" (ძველი და ახალი ემიგრაციის უცვლელი ფრაზა). მოვდივარ და ვფიქრობ: ნეტა რომელ საქართველოს გულისხმობდა, რომელია მისი საქართველო, 29 წლის წინ რომ დატოვა, ნაომარ-ნაგვემი, მაგრამ მაინც სამშობლოსსუნიანი, თუ ახლანდელი: დაპირისპირებული, ერთი საერთო იდეის ირგვლივ ვერგაერთიანებული, ნაც-ქოცებად და ალტინფო-ცრუინფოებად დაქუცმაცებული.. როგორია მის წარმოსახვაში მისი უკვე დამდგარი, მაგრამ ჯიუტად შორსგადაწეული სიბერის გასატარებელი სამოთხე? და მაინც - როგორიც არ უნდა იყო, მოკითხვას გადმოგცემ, საქართველო, წითელსარაფნიანი, ზღვისფერთვალა ლამაზი ქალისგან, რომელსაც შენს გაგონებაზე ეტირება და არ იცის, ან არ უნდა, დაიჯეროს, რომ მისი დანატრული საქართველოდან ესღა დარჩი: ერთი დიდი, მწარე კურცხალი..."