ონლაინრომანი: "ზურიკო"
ავტორი: სვეტა კვარაცხელია.
დასაწყისი
პოლიტიკური ბიძების "გამონათქვამებმა" მთელი პრესა და ტელეეთერი წალეკა და უკვე გვგონია, რომ ეს არის ნამდვილი ცხოვრება. არადა, ეს მხოლოდ გაპრიალებული აბრაა, რომელზეც პირობითი ნიშნებია, ხოლო უფრო დიდი სინამდვილეები სხვაგან არის. იქ, სადაც ორი ლარის საშოვნელად ასეულობით მამაკაცი მზეზე დილიდან საღამომდე იხრუკება, სადაც ოჯახის დედებს მთელი დღის ვაჭრობისა და "შავ-წითელი" ბოსების გასტუმრების შემდეგ, რამდენიმე ლარი რჩებათ, სადაც პატარა მაწანწალები ათასგვარი "ჩალიჩითა" და "მუშაობით" საქმეებს აკვარახჭინებენ. არც სხვა დიდი სინამდვილე მოჩანს ზედაპირზე. ძვირფასი მანქანებით მქროლავი მინისტრები და ე.წ. კანონიერი ქურდები დიდ საქმეებს "აგვარებენ", ფეშენებელურ რესტორნებში ტევა აღარაა, ყიდულობენ და ყიდიან თანამდებობებს, მეგობრებს, პრინციპებს... მაფიოზებისა და ნახევრადმათხოვრების ქვეყანაში ოფიციალური და შინაურული რეალობა ერთმანეთისაგან მეტისმეტად შორს დარჩა.
სწორედ ამ ფონზე გადავწყვიტე, ერთი კონკრეტული "თბილისელი ლტოლვილი" ბიჭუნას მაგალითზე, თვალი გავადევნო ჩვენს ირგვლივ გათამაშებულ ცხოვრებისეულ დრამას. მოგითხრობთ პატარა ზურიკოს თავგადასავალს, რომლისნაირი თბილისში უამრავია, და თანაც იგი, ისევე როგორც ყველა, რაღაცით განსხვავდება დანარჩენებისაგან. ეს არის "რეალური ბიჭი რეალური პრობლემებით". ვინ იცის, იქნებ თქვენც ხვდებით ხოლმე მას იქ, ბაზარში...
თებერვლის სუსხიანი დღეა, 2000 წელი... ბაზრიდან, როგორც ყოველთვის, ათასგვარი პროდუქტით დატვირთული მოვდივარ. ლამის მკლავები ჩამომაწყდეს. უცებ უკნიდან მესმის:
- ლამაზო, ლიმონი არ გინდა? იაფად მოგცემ!
მივიხედე - პატარა ბიჭია, ათ წელსაც არ მისცემს კაცი. გავროშივით ქუდი ახურავს.
- არა, არ მინდა, - გადავაქნიე თავი.
- დეიდა, თორმეტი ცალია, ლარად მოგცემ, - მიმართვის ფორმა უცებ შეცვალა, როცა მიხვდა, რომ "ლამაზოს" ასაკის აღარ ვიყავი.
- ლარი რა ამბავია! - "პროტესტი გამოვთქვი".
- ორმოცდაათი თეთრი მომეცი, - დაყარა ფარ-ხმალი.
შემეცოდა. პარკები მიწაზე დავალაგე და ჩანთიდან საფულე ამოვიღე. ლარიანი მივაწოდე. გამომართვა და ჯიბეში ჩაიყო ხელი. - ხურდა არ მინდა, შენი იყოს, - ვუთხარი.
- დიდი მადლობა, ქალბატონო! - ჩქარა-ჩქარა მომაყარა და გაიქცა.
გზა გავაგრძელე. ცოტა რომ გავიარე, ვიგრძენი, ვიღაც ხელებში მწვდა... ისევ ბიჭი იყო.
- მაიტა, მეტრომდე მიგატანინებთ.
- დიდი მადლობა, ბიჭი, ნუ შეწუხდები, "მარშუტკით" მივდივარ, - გამოვიჩინე ზრდილობა.
- რა მადლობა. მე მიჩვეული ვარ. მოხუც ქალებს ვეხმარები ხოლმე.
კინაღამ სიცილი წამსკდა, მეც იმ მოხუცი ქალების ბედი რომ გავიზიარე. ვერ მიხვდა, რატომ გამეცინა.
- რა გქვია?
- ზურიკო.
- რამდენი წლის ხარ, ზურიკო?
- შვიდის. ამ ზაფხულს რვის გავხდები.
- რომელ თვეში?
- აგვისტოში.
- აუჰ! ლომი ყოფილხარ!
- მა რა! - მხრები ამაყად ასწია და თვალებში შემომცინა. წვრილი, წყლიანი ცისფერი თვალები ჰქონდა, ქუდიდან ქერა კულულები და პაწია ცხვირი მოუჩანდა, ერთი ბეწო.
- სად ცხოვრობ?
- ნახალოვკაში, ზემოთ.
- კარგი ადგილია?
- ისე რა, სოფელივითაა.
- მშობლები გყავს?
შეყოყმანდა.
- მყავს.
- მუშაობენ?
- კი, - მითხრა და ხმაში შეეტყო, იტყუებოდა. აღარ ჩავეძიე. უცებ თავში რაღაც აზრმა გამიელვა.
- ზურიკო, ხვალ გექნება ლიმონი?
ბიჭი თითქოს შეცბა.
- გინდა? - უკვე შენობით მომმართა.
- ჰო, კიდევ მინდა.
- რად გინდა ამდენი ლიმონი? - შეეჭვდა.
- მჭირდება... წამლისთვის, - დავაყოლე და გადავხედე.
- მექნება, - საქმოსანივით მტკიცედ მიპასუხა.
- მოდი, მაშინ ხვალ დილით შევხვდეთ, კარგი?
- კაი, - აიჩეჩა მხრები.
- სად შევხვდეთ?
- რა ვიცი, მე სულ აქ ვარ.
- ამხელა ბაზარში სად გიპოვო, ბიჭო? - გამეცინა.
შევთანხმდით მეორე დილით, 11 საათზე, მეტროს ამოსასვლელთან უნდა შევხვედროდით.
- თერთმეტზე? - მკითხა.
- ჰო. რა იყო ადრე ხომ არ არის?
- ადრე? არააა, რა ადრე! - ისე თქვა, ვიფიქრე, ეს ბავშვი ნამდვილად ექვს საათზე დგება-მეთქი. "კარგი ბიჭი ჩანს", - გავიფიქრე ჩემთვის.
***
ასე გავიცანი ზურიკო. იგი თბილისელია. უფრო სწორად, ლტოლვილების შვილია, მაგრამ თბილისში დაიბადა. დედამისი ორსულად იყო, აფხაზეთში ომი რომ დაიწყო. კელასურიდან არიან. სოფელია ასეთი სოხუმთან.
***
მეორე დღეს, ზუსტად 11 საათზე, ზურიკო დათქმულ ადგილზე დამხვდა. ხელში ათიოდე ლიმონი ეჭირა. შევამჩნიე, ჯიბეებიც გამოტენილი ჰქონდა. მადლობა გადავუხადე.
- რამდენი მოგცე ამაში? - ვკითხე.
- ეს ისე მოგიტანე, საჩუქრად.
- აბა, აბა, ეგეთები არ გამაგონო! - ხმა გავიმკაცრე და ლარიანი დავაძრე.
- დედას გეფიცები, საჩუქრად მოგიტანე! - გულწრფელად მითხრა და ქუდი გაისწორა.
- საჩუქარი სხვა დროს იყოს, ახლა გამომართვი!
დარცხვენით აიღო ფული. მადლობა არ დავიწყებია.
***
ჩვენ დავმეგობრდით. ახლა ხშირად ვხედავთ ერთმანეთს. უკვე დღეებიც კი ზეპირად იცის - როდის მივდივარ ბაზრის "დასალაშქრად". დგას ხოლმე მეტროს ამოსასვლელთან და მშვიდად მელოდება. თითქმის ყოველთვის სუფთად აცვია და ხელ-პირი დაბანილი აქვს. "ბაზარომანებს" (ასე ეძახის იგი ბაზარში მოვაჭრეებს) არ უყვართ ზღმურტლიანი ბიჭები", - მიხსნის. დედა ავადმყოფი ჰყავს. ლოგინად არის ჩავარდნილი. "სიარული არ შეუძლია", - მეუბნება.
- მამა?
ერთხანს ჩუმად იყო.
- მამაჩემი ციხეშია, რუსთავში ზის.
- რისთვის? - ვეკითხები თანაგრძნობით.
- იჩხირავდა და... - აღარ გააგრძელა.
საუბარი სხვა თემაზე გადავიტანე - რითი ირჩენ თავს, რას საქმიანობს.
- ბაზარში ვმუშაობ, - სერიოზული ტონით მეუბნება.
- რას მუშაობ?
- ხან რას, ხან რას, - აღარ აკონკრეტებს. ძირითადად, მათხოვრობს. უკვე დაოსტატდა. იცის, ვის რამდენი და როგორ სთხოვოს. ყველაზე მეტად ახალგაზრდა გოგონები სწყალობენ. როგორ? აი, ასე: მივა, ჩამოქაჩავს კაბის კალთას, ან შარვლის ტოტს და "ლამაზო" (ეს სიტყვა კარგად ჭრის) მაიტა ათი თეთრი. მე კარგი ხელი მაქვს, მალე გათხოვდები. გოგონები გულიანად კისკისებენ და ზოგი ოცდაათ თეთრსაც აძლევს.
- ალბათ, ორ-სამჯერ უნდათ გათხოვება, - ხითხითებს ზურიკო. - ლიმონი საიდან მოგაქვს? - ვკითხე.
ცალი თვალი მოხუჭა, ამომხედა. "ბავშვთა სამყაროს" წინ ვდგავართ. ეს არის ჩვენი "ურთიერთდიალოგის" ადგილი.
- რა ვიცი. ხან საიდან, ხან საიდან, - არ აკონკრეტებს.
- და მაინც?
- ვიპარავ ხოლმე, - ახლა უკვე არ შემომხედა და ისე მითხრა. - ფულსაც იპარავ?
- არა, ფული არასდროს მომიპარავს, - ხმადაბლა ჩაილაპარაკა. მივხვდი, მართალს ამბობდა, მაგრამ ხმაში ისეთი სევდა გაერია, იფიქრა, მაინც არ დამიჯერებსო.
- მჯერა, - მეტი დამაჯერებლობისთვის თავი დავუქნიე და გავუღიმე.
* * *
ზურიკო ზამთარში უკეთესად შოულობს ფულს, ვიდრე ზაფხულში, რადგან სიცხისგან შეწუხებულ ადამიანებს სულაც არ სცხელათ მისთვის, მაგრამ, სამაგიეროდ, რაღაც-რაღაცებს ჩუქნიან. იგი დადარაჯებულია. ესეც "მუშაობის" ერთგვარი სტილია. როცა ხედავს, რომ "მოხუც" ქალებს მძიმე ჩანთები მიაქვთ, მიდის და ზრდილობიანად სამსახურს სთავაზობს - ტვირთის გაჩერებამდე მიტანას. ზოგი ეჭვით ეკიდება უჩვეულო წინადადებას და უფრო გულმოდგინედ ჩააფრინდება ხოლმე თავის ბარგი-ბარხანას. - ეშინაით, არ წავართვა და არ გავიქცე, - თავს ეშმაკურად აქნევს. ასეთებს ზურიკო ცალი მხრიდან მოუკიდებს ხოლმე ხელს ჩანთაზე "ნდობის მოსაპოვებლად". ლოცვა-კურთხევას ხომ ყველა ჯერზე იღებს და გარდა ამისა, "მიხვედრილი" ქალბატონები ხურდასაც აძლევენ, ან რამე პროდუქტს: ვაშლს, მსხალს, პომიდორს... ცოტა-ცოტას, რასაც თვითონ ყიდულობენ. ზოგი იმდენად ურწმუნო თომაა, რომ წყევლა-კრულვით იშორებს ბიჭს და სათოფეზეც არ უშვებს ჩანთებთან...
ბაზარში ბევრი იცნობს ზურიკოს. "პატივს მცემენ" - მეუბნება დიდი კაცივით. იდაყვებით დაყრდნობია მუხლებს, თითები ერთმანეთში ჩაუხლართავს და სადღაც შორს იყურება. "მეც ვეხმარები. ხანდახან ცივ წყალს მოვუტან ხოლმე". მისი სამოქმედო სარბიელი ბაზრობის წინ მდებარე გადათხრილი ტერიტორიაა. ვაჭრებიც გულუხვები არიან ხანდახან. ჩუქნიან რამე-რუმეებს. მეც ახლა სულ ზურიკოს ნაცნობ მოვაჭრეებთან "ვურთიერთობ". მან იცის, სად უკეთესი ყველი იყიდება, კარტოფილი. ვისი სასწორი არ ტყუის, ვინ კარგი ადამიანია, ვინ - ცუდი. ისინიც, ზურიკოს "ხათრით", პროდუქტს "თავის ფასში" მაძლევენ. ბიჭიც კმაყოფილია... მეც.
***
- დედა მკურნალობს? - ჩემი "ვერაგული" პროფესიით ვსარგებლობ და "ფარულ" ინტერვიუს ვაგრძელებ.
- ჰო, რა, როგორც ვახერხებ, - გული ამოაყოლა ნათქვამს, - წამლებს ვყიდულობ ხოლმე. ექიმმა გამოუწერა. რომ დალევს, მერე აღარ ახველებს.
თვალებში შევხედე. იგი უკვე აღარ არის პატარა. ცხოვრებაგამოვლილი კაცია, ზრდასრული. ასეთი ცხოვრებით ცხოვრობს, მაგრამ სულაც არ ჩანს გულჩათხრობილი. არც თვალები აქვს დარდიანი. ეგ არის მხოლოდ, მუდამ დაღლილი მზერა აქვს.
- ერთხელ, იცი, კინაღამ პოლიციაში ამოვყავი თავი, - აგრძელებს მოყოლას.
- რანაირად? - ვითომ შევშფოთდი.
- თავიდან მეტროში "ვმუშაობდი". უფრო სწორად, იქ მინდოდა "მემუშავა". მაგრამ ვიღაც ორი ბიჭი გამომიდგა. აუჰ! როგორ მცემეს! დიდები იყვნენ. ვერ მოვერეოდი. თან ორი ერთად. რაც მე მაგათ ვაგინე! მერე უცებ პოლიციელები მოცვივდნენ და გამსკვანჩეს.
მაგრამ, ზურიკო რისი ზურიკო იყო, თავი ვერ დაეძვრინა. "ნაძალადევი-ვაგზლის მოედნის" ხაზი იმ ბიჭების ყოფილა თურმე, ამიტომაც აუტეხეს ჩხუბი, მაგრამ პოლიცია რომ გამოჩნდა, უცებ "აითესნენ", ზურიკო კი პირდაპირ "ლომის ხახაში" აღმოჩნდა, თუმცა მალე გაუშვეს. მოატყუა პოლიციელები - ფულის წართმევას მიპირებდნენო. მაშინ ჯერ კიდევ არ იცნობდნენ მას. შვიდი წლისაც არ იყო.
- ახლა ძმაკაცებივით "მეზდრსტებიან", - ჩაიცინა და იქვე დაგდებული კენჭი გაისროლა დაკეტილი ჯიხურებისკენ.
***
იმ დღეს ძველებურად შევხვდით ერთმანეთს. ხელში რუსული ჟურნალი მიჭირავს, "ლიზა". ამ შეხვედრებით მე უკვე ჩემს საქმეს ვაკეთებ. ზურიკომ არც კი იცის. გაზეთებს არ კითხულობს. მგონი, კითხვაც არ იცის. ჯერ ამითი არ დავინტერესებულვარ.
- მაჩვენე, - ხელს მიწვდის და ჟურნალს მართმევს. ათვალიერებს. - აი, ასეთი ცოლი უნდა მოვიყვანო, - თითს ადებს ერთ შავთმიან მანეკენს.
დავხედე.
- ჟურნალიდან გადმომხტარი გოგო რად გინდა ბიჭო, ჰა? - სიცილს ვერ ვიკავებ, - მაგრამ, ისე, მაგარი ქალია, - მაინც ვუწონებ არჩევანს.
- მა რა! მაგარია! შენ გგავს, - დააყოლა.
ისევ გამეცინა.
- შენ იცი, მე შენხელა ბიჭი რომ მყავს? - მივუტრიალდი.
- ჰო-ო? - იჭვნეულად ამომხედა თვალმოჭუტულმა, - რა ჰქვია? - - ირაკლი, - გავუღიმე.
ერთხანს ჩუმად იყო.
- კარგი ბიჭია?
- მაგარი. შენ გგავს, - დავუბრუნე "ხურდა".
მორიდებით ჩაიღიმა.
- ხომ გამაცნობ?
- გაგაცნობ. აი, ამ დღეებში ჩემთან დაგპატიჟებ და გაგაცნობ.
- ამ დღეებში არა, - მოიღუშა.
- რატომ?
- ახლა ფული არა მაქვს, - თავი ჩაღუნა.
- ფული რად გინდა?
- აბა, უსაჩუქროდ ხომ არ მოვალ? - ხელები გაშალა, ხმაში გაკვირვება დაეტყო.
არაფერი მითქვამს. ვიცი, ამ ასაკის ბიჭები როგორ ცდილობენ ვაჟკაცობის დამტკიცებას. ჩემი შვილიც ასეთია. ამიტომ ხმა არ ამომიღია. გაცნობა მომავლისთვის გადავდეთ.
- გინდა, ცოტა ფულს მოგცემ? - ვაგრძელებ საუბარს.
- არა. მე ქალებისგან ფულს არ ვიღებ.
ჩაიჭრა... მაგრამ, არა, არ ჩაჭრილა. როცა მათხოვრობს, მაშინ "მუშაობს". ხოლო ისე ფულის აღება, ისიც ახლობელი (ამის თქმა კი ვერ გაბედა) ქალისაგან, "გაუტყდა".
- მე ქალი ვარ, ბიჭო? - მოჩვენებითად გავბრაზდი.
- არც გოგოებისგან, - "გამოასწორა".
- სულელო, ჩვენ ხომ ძმაკაცები ვართ. მერე რა? მე რომ არ მექნება, შენ უნდა მომცე...
- კარგი, როცა არ გექნება, მოგცემ, - დიდი კაცივით მიპასუხა და ისევ ჩვეული მზერით შემომხედა (თვალმოჭუტულმა).
სიცილით მოვკვდი.
- რა ეშმაკი ხარ. ნამდვილი ჭინკა! - მხარზე მოვხვიე ხელი...
* * *
შაბათს კარგ ხასიათზე მეჩვენა. თვალები უბრწყინავდა.
- დღეს რაღაც მხიარულად გამოიყურები, აბა, მომიყევი, რა ჩაიდინე? - თმაში მსუბუქად მოვქაჩე ხელი.
- ფული გავაკეთე.
- როგორ?
- მეზობელი "გავასუფთავე" წუხელ.
გული შემეკუმშა.
- რას ჰქვია, "გაასუფთავე?" - ხმა გამიცივდა.
- სათბურში შევიპარე, პომიდორი დავკრიფე. ერთი ცალიც არ დამიტოვებია, - გაწითლდა.
არ მეგონა, მაწანწალა ბიჭებსაც თუ შეეძლოთ გაწითლება.
- ცუდი ქალია, - თავს იმართლებს, - ერთხელ დედამ სამი ცალი პამიდორი სთხოვა, ძალიან მოუნდა. გაიწყვიტა ყველაფერი, არა მაქვსო. რომ დამწიფდება, ჩემი ხელით მოგიტანო. არ მოიტანა. თანაც დიდი ძაღლი ჰყავს, ნამდვილი კინგ-კონგი. ჰმ, ერთი კვირაა, იმ ძაღლის შემოჩვევაზე "ვმუშაობ". როგორც იქნა, მოვათვინიერე. ჰოდა, შევიპარე წუხელ. კინგ-კონგს ძეხვი "დავუგდე", მე კი მთელი პამიდორი გავკრიფე. ერთი ცალიც არ დამიტოვებია. აი, ამხელები იყო! იცი, რამდენი გამოვიდა? - 21 კილო!
- მართლა? მერე სად წაიღე?
- ცოტა სახლში დავტოვე, დანარჩენი ამ დილით ბიჭებს ჩამოვუტანე ბაზარში და ჩავაბარე. ორი რეისი გავაკეთე. რვა ლარი მომცეს.
- ვა! შენ რა მაგარი ვინმე ხარ! - შევაგულიანე, - მასე მოუხდება მაგ შენს მეზობელს! - თან ჩემი თავის მიკვირს. იმის მაგივრად, შვილის ტოლა ბიჭს "ნოტაციებს" ვუკითხავდე, ასეთ საქციელს ვუწონებ. თითქოს ჩემს გულში იჯდაო, უცებ მეუბნება.
- უცნაური ტიპი ხარ.
- რატომ? - გაოცებული ტონით ვკითხე.
- რა ვიცი, აბა, შენხელები ამ დროს ჭკუის სწავლებას მიწყებენ. შენ კი... - უხერხულად გადააქნია თავი და ისევ გაწითლდა.
- ჩვენ ხომ ძმაკაცები ვართ, - "ვიმართლე" თავი, - "დაარტყი ხელი!" - ვაჟკაცურად გამომიწოდა პატარა "თათი". მეც დავურტყი... "ძმაკაცურად"...
* * *
ორში ზურიკოს დაბადების დღე იყო. მინდოდა, რაღაცით მესიამოვნებინა მისთვის. გადავწყვიტე, სადმე კაფეში წამეყვანა.
- მე ყველგან კი არ შემიშვებენ, - ამომხედა თვალმოჭუტულმა.
- ნუ გეშინია, შეგიშვებენ. ლომების "პარადი" მოვაწყოთ, - ვანუგეშე.
იდეა მომივიდა - ისეთ ადგილას შემეყვანა, სადაც ყველაზე მეტად ეკრძალებოდა და სადაც ყველაზე მეტად სურდა შესვლა.
- ორივეს გამოგვყრიან, - იცინის.
მხარზე ხელი დავარტყი გამხნევების ნიშნად და... წავედით. შესასვლელთან მწვადის სუნი დგას.
- მზად ხარ? - ვეკითხები ღიმილით. თავი დამიქნია.
ხელი ჩავკიდე და ვიწრო კიბეს ჩავუყევით. ორი საფეხურიც არ ჩაგვივლია და უცებ... ვიღაც თავსაფრიანი დედაკაცი გამოქანდა წივილით:
- ახლავე დაიკარგე აქედან, შე საზიზღარო!
ზურიკომ უკან დაიხია. ხელი მოვუჭირე და გავაჩერე.
- რაშია საქმე, ქალბატონო? - შესაშური გაკვირვებით შევხედე ქალს.
- აქ მაწანწალების ადგილი არ არის! - თავსაფრიანმა ხელი ჰაერში გააქნია.
- რატომ ამბობთ ასე, ამ ხნის ქალი! ეს ბავშვი ჩემი შვილია, - მოვხსენი ტყუილების გუდას თავი.
დედაკაცს თვალები შუბლზე აუცვივდა.
- აქ ცირკი არ არის, გენაცვალე. წადით და სხვაგან იხუმრეთ, - მომახალა მკვახედ. - სულაც არ ვხუმრობ, ქალბატონო. ზურიკო მართლა ჩემი ბიჭია - შვიდი წლის წინ დაკარგული და ძლივს ნაპოვნი, - შევაცოდე თავი და ნაზად გავუღიმე.
ვიგრძენი, როგორ შეეყინა ქალს სიტყვები ენის წვერზე, უნებურად განზე გაიწია და გზა დაგვითმო:
- შებრძანდით დარბაზში. ახლავე მოგემსახურებით, - შეარბილა ტონი და ფლოსტების ფლატუნით შეგვიძღვა შიგნით.
ზურიკოს გადავხედე. თვალი ჩამიკრა. ხელზე ხელი მოვუჭირე და წარბები ავწკიპე... დავსხედით. ირგვლივ ბუზების ჯარი გნიასებს.
- მოითხოვე, რაც გინდა, რაც გენატრება. ფული მაქვს, - ხელზე ხელი დავადე და თავი დავუქნიე.
ერიდება.
- მიდი, მიდი, ნუ გრცხვენია! - ვამხნევებ.
თავსაფრიანი კვლავ გამოჩნდა. თვალები ცნობისმოყვარეობით აქვს სავსე.
- რა მოგიტანოთ, შვილო?
- კარგი რა გაქვთ?
- მწვადი, ხინკალი, ჩაშუშული... - დაიწყო ჩამოთვლა.
- დღეს ჩემი ბიჭის დაბადების დღეა, რასაც თვითონ მოისურვებს... - გაზვიადებული მომხიბვლელობით ვუღიმი თავსაფრიანს...
მწვადი, ხინკალი, სალათა, ცხელი ხაჭაპური, კოკა-კოლა და... ბანანი, ხუთი ცალი... ზურიკო ხარბად შეუდგა ჭამას. არ გასულა ათი წუთი და ჩვენი ნაცნობი კვლავ გამოჩნდა. სკამი ხმაურით გამოსწია და ხვნეშით დაეშვა ზედ.
- ეჰ, სიბერეს რა ვუთხარი, სულ არ შემიძლია. ამ სიცხემ ხომ ბოლო მოგვიღო, - დაიწყო. "დაიწყო" - გავიფიქრე მეც.
- არ ვიცოდი, ამ საცოდავს დედა თუ ჰყავდა... - გააგრძელა.
- არც ზურიკომ იცოდა, ქალბატონო. ორი დღეა, რაც გაიგო, - მივიღე საწყალი სახე. თავსაფრიანის თვალები კვლავ შუბლისკენ დაიძრა.
- თქვენ ლტოლვილები ხართ? - ჩურჩულით მეკითხება რატომღაც.
- ჰო. ბავშვი ერთი წლის იყო, სოხუმიდან რომ გამოვიქეცით, - ვალაგებ გუდიდან ტყუილებს.
- მერე ისე მოხდა, ავცდით ერთმანეთს მე და ჩემი ქმარი... გრძელი ისტორიაა. არ ღირს მოყოლა, - ცეცხლზე წყალს ვასხამ.
- როგორ გავხართ ერთმანეთს! - დაირტყა თავსაფრიანმა მუხლზე ხელი, - რა კარგი დედა გყოლია, შვილო. ღმერთმა დიდხანს გიცოცხლოს! - აქოთქოთდა, - ჭამე, შვილო, ჭამე, ღმერთმა შეგარგოს, - ილოცება.
ზურიკოს ათივე თითი ქონში აქვს მოთხვრილი. გემრიელად იქნევს პატარა ყბებს. ქალს სამზარეულოდან გამოსძახეს. წავიდა. დროებით.
- ახლა ნახე, აქ რა მოხდება! - ხითხითით მეუბნება ზურიკო.
- რა უნდა მოხდეს? - ავწიე წარბები.
- ნახავ! - საჩვენებელი თითი გაფშიკა.
სამზარეულოში ქაქანი ატყდა. მივხვდი, რაც ხდებოდა. ხან ერთი წინსაფრიანი გამოყოფდა თავს, ხან - მეორე... ავივსეთ თანაგრძნობიანი მზერებით მეც და ზურიკოც. ლამის იყო, მეც დავიჯერე ჩემი ტყუილი. აზარტში შევედი:
- შენი ხელით მაჭამე ერთი ნაჭერი, - ვეუბნები.
მიხვდა. აიღო მოზრდილი ლუკმა და პირდაპირ თითიანად ჩამჩარა პირში.
- ნელა, ბიჭო, არ დამახრჩო! - ვიცინი.
ვუყურებ ბავშვს და სიამოვნება მეუფლება - ისე მადიანად ილუკმება.
- შეგერგოს! - ვუღიმი და ქოჩორს ვუჩეჩავ.
- ნელა, არ დამახრჩო! - გამომაჯავრა ხითხითით.
- დედაშენი როგორ არის? - გამახსენდა მოულოდნელად.
სახე მოექცა. ჭამა შეწყვიტა, ხელები შარვალზე შეიწმინდა და საცოდავად ამომხედა. გულმა რეჩხი მიყო.
- რა, მოხდა რამე? - ხმა შემეცვალა.
- დედაჩემი სულაც არ არის ავად. მოგატყუე, - გაჩუმდა.
ახლა მე ვიგრძენი, როგორ ამიცვივდა თვალები შუბლზე.
- აბა, რა ჭირს?
- არაფერი. ლოთობს და შავი "კალგოტკებით" დადის, - დახარა თვალები.
ეს "შავი კალგოტკები" მენიშნა. ჩუმად ვარ. აგრძელებს:
- ადრე ერთი კაცი მოდიოდა ჩვენთან. დედა სულ მიმტკიცებდა, ოჯახის მეგობარიაო. ერთხელაც, ღამე, შინ რომ დავბრუნდი, კარი შევაღე და... ოჯახის კი არა, ოთახის მეგობარი აღმოჩნდა, - სიმწრით გადააქნია თავი და დიდი კაცივით ამოიოხრა. გული მომიკვდა.
- ისე, როგორ გექცევა?
- ცუდად. ყოველ საღამოს ფულს მთხოვს. 20 ლარზე ნაკლები რომ მივუტანო, სახლში არ მიშვებს. ვაგზალზე ვერ გავათენებ, პოლიციელები მაშინვე ბავშვთა სახლში მიკრავენ თავს. ქუჩაში ხომ არ ვივლი. რამდენჯერ გარეთ გამითენებია, დერეფანში. რაც ის კაცი არ მოდის, სულ სვამს.
გუნება გამიფუჭდა. თან არ მინდა, ეს დღე ცუდად დაამახსოვრდეს... ისევ თავსაფრიანმა გვიშველა. კვლავ გვეწვია და ამბავი დაიწყო:
- ისე, კარგი ბიჭია. სხვებს არ ჰგავს, - დადნა შაქარივით, - მაგრამ ერთი-ორჯერ ისე გამაბრაზაა! ოხ! თუ გადამირჩებოდა, არ მეგონა!
- რა ქნა ასეთი, ქალბატონო? - ახლა მე დავიწყე ჩურჩული.
- მოვუყვე დედაშენს შენი გმირული ამბები? - "ჩაშვების" ხასიათზე მოვიდა თავსაფრიანი. - მითხარით, მითხარით, მინდა, ყველაფერი ვიცოდე მასზე, - ირიბად გადავხედე ჩემს "შვილს". - არა, შვილო, კარგი ბავშვია, - მთლად მოლბა თავსაფრიანი, ცალი ფეხი (ფლოსტიანი) ჰაერში ოდნავ ასწია და ზედ დაიხედა, - მაგრამ ხომ იცი დღევანდელი ცხოვრება. ამ მათხოვრებმა შეგვიკლეს ხელში. აწუხებენ, კაცო, კლიენტებს. თქვენმა ბიჭმა კი... ო-ო-ო! როგორ გამაბრაზა მაშინ... პირველად რომ შემოვიდა (გვერდი მოინაცვლა ქალმა და უფრო მოხერხებულ პოზაში გააგრძელა თხრობა), ვერც მივხვდი, მაწანწალა თუ იყო, ისე სუფთად ეცვა. აქეთ-იქით იყურებოდა. ვის ეძებ, ბიჭო-მეთქი. ჩემს ძმას, აქ სადილობსო. შევუშვი. გავიდა ცოტა ხანი, შევდივარ დარბაზში და რას ვხედავ! გაუშვერია ხელი და არ მათხოვრობს? აბა, დავუცაცხანე, შენი მოწონებული! მაშინვე გასასვლელისკენ გავარდა, მაგრამ... (აქ თავი გადააქნ-გადმოაქნია), სტაცა ხელი ჩვენს ორლარიან ხაჭაპურებს, ეგერ, ჟარონაზე რომ გვილაგია და გაშპა. სად გაეკიდები! ის კი არა, ხაჭაპურები, ხომ იცი, ცხელი როა, დაეკრო ერთმანეთს და რომ მოქაჩა, მთელი ჟარონა ძირს გადმოვარდა. რამხელა ზარალი ვნახეთ მაშინ! - შეცხადების ნიშნად მოიკვნიტა ქვედა ტუჩი და ზურიკოს თითი დაუქნია.
ის კი ჩუმად იცინის, თან მეოთხე ბანანს ფცქვნის.
- მერე კაი ხანს არ გამოჩენილა, - გაასავსავა ხელები თავსაფრიანმა და ფეხი ფეხზე გადაიდო, - ერთხელაც შემოიხედა. ჯერ შეგვამოწმა, აბა, თუ მიცნობენო. რას არ ვიცნობდი! დავიფრინე მაშინვე. მაინც მოახერხა ეშმაკობა. ცოტა ხანში ტყვიასავით შემოვარდა და შემოსასვლელში ლუდის კრანი რომ დგას, არ მოუშვა უცებ? დაგვაქცია მოკლედ. ისე, რა კარგი ბავშვია, - ყასიდად იღიმის ქალი, - ნამდვილი პოლიტიკოსი გამოვა! - დაუსვა დაიგნოზი.
- არა, ჩემი შვილი ექიმი უნდა გამოვიდეს! - ვაგრძელებ თამაშს, - სიბერეში ავად რომ გავხდები, მომარჩენს, - მოვპარე დუმბაძეს ფრაზა და ზურიკოს მომავალსაც მტკიცედ გამოვუტანე განაჩენი...
...ორი საათი მაინც ვისხედით. თავსაფრიანსა და ბუზებს ბზუილი არ შეუწყვეტიათ. ბოლოს მოვუკარი თავი ჩემი ტყუილების გუდას, დავემშვიდობეთ ჯერ კიდევ მოზუზუნე მასპინძელს, ბუზებსაც და გასასვლელისკენ გავემართეთ.
- აწი გამოიარე ხოლმე ჩვენთან, - ეპატიჟება ქალი...
მივდივართ და უკან მოგვყვება თავსაფრიანის ლოცვა-კურთხევა და თეთრი წინსაფრებით შეიარაღებული ქალების ცნობისმოყვარე მზერა. ხელიხელჩაკიდებულები გამოვდივართ. ვიცინით. გულიანად. ორივე კმაყოფილი ვართ... სახეზე გვაწერია...
გაგრძელება