ონლაინრომანი "შეხვედრა წარსულთან"
ავტორი: სვეტა კვარაცხელია
იხილეთ პირველი ნაწილირაღაცნაირად ვიყავი. მგონი, ევა მართალი გამოდგა. ისე ვეჩვეოდი, რომ მის გარეშე ერთი დღეც ვერ წარმომედგინა. სხვა რაღააა სიყვარული?
ყველაფრით სავსე ვიყავი. სამსახურიდან დაბრუნებულს ცხელი ქალი მელოდა შინ. არც არავისთან დარეკვა მიხდებოდა და არც არავის გამოძახება. ხან ის დამახვედრებდა გამზადებულ სადილს ან ვახშამს, ხან მე დავფაცურდებოდი, როცა მისი მოსვლის დრო დგებოდა. რამდენჯერ ერთად შევსულვართ აბაზანაში წყლის გადასავლებად და იქ გვიღლაბუცია. ერთი ოცი წლით მაინც გამაახალგაზრდავა მასთან ურთიერთობამ.
ასე გავიდა ორი კვირა. როცა ბინის ქირის გადახდის დრო დადგა, შორს დავიჭირე, ფულს არ გამოგართმევ-მეთქი. ამაზე გაგიჟდა, ქვა ააგდო და თავი შეუშვირა, მაშინ გადავალ აქედან და სხვაგან ვიქირავებ ბინასო. ერთი საათი ვიკამათეთ. ბოლოს ერთ რამეზე შევთანხმდით. ბინის ქირას გავუნახევრებდი, ანუ ორასი დოლარის ნაცვლად ას დოლარს გადაიხდიდა და იმასაც ჩემს ყულაბაში ჩაყრიდა, რომელიც მაცივრის თავზე იდო ჯერაც ცარიელი.
სასაცილო გოჭის ფორმის ყულაბა დაბადების დღეზე ერთმა ქირურგმა მაჩუქა, თენგო დეკანოიძემ, ამას რომ გაავსებ, ერთად გავტეხოთ და რესტორანში ვიქეიფოთო. ყულაბა არასდროს მქონია და არც მისი ავსების ხალისი გამჩენია ოდესმე. ამიტომაც სიამოვნებით დავუთმე ევას. როცა ყულაბა გაივსებოდა, მერე ერთად გადავწყვეტდით, რა უნდა მოგვეხერხებინა ამ ფულისთვის, რა თქმა უნდა, თუკი ისევ ისეთი ურთიერთობა გვექნებოდა, როგორიც დღეს გვქონდა.
ევა ატყობდა, რომ ჩემი საქმე მთლად "კარგად" ვერ იყო და შეიძლებოდა, ყურებამდე შემყვარებოდა. რა თქმა უნდა, ასე არ იყო საქმე, მე უკვე მიყვარდა სხვა, მაგრამ ის ვირტუალური სიყვარული იყო, რაც ხელს არ უშლიდა, რეალურ ცხოვრებაშიც მყვარებოდა ვინმე. ჰოდა, როცა შეატყო, რომ მასთან ურთიერთობა ზედმეტად მაგზნებდა და ხანდახან ადგილს ვერ ვპოულობდი მისი დაგვიანების გამო, გადაწყვიტა, თავისი თავგადასავალი მოეყოლა ჩემთვის. ოღონდ მომიყვა მხოლოდ ბოლო წლების ცხოვრების ამბავი და არა ბავშვობიდან მოყოლებული.
თურმე, მე რომ მეუბნებოდა, ღამის კლუბში ადმინისტრატორად ვმუშაობო, ტყუილი ყოფილა. ღამით გამოძახებებზე გადიოდა. ქალი გამოძახებით - ეს იყო მისი რეალური სამსახური. ვიპკლიენტებს ვემსახურები, პოლიტიკოსებს და ბიზნესმენებს, ვისაც თავისი ინტიმური ცხოვრების გახმაურება არ სურსო. სწორედ ეს იყო მიზეზი, რომ ყოველღამე არ უწევდა სახლიდან გასვლა. ფულს კარგად მიხდიან, ამიტომაც ჩემი თავის რჩენა გადასარევად შემიძლიაო. თან ფულს აგროვებდა, რომ თბილისში ბინა ეყიდა, თუნდაც ერთოთახიანი და თუნდაც სადმე შორს, გარეუბანში.
რაღაც ჩამწყდა გულში. იმდენად კარგი ადამიანი იყო, ასეთი ცხოვრებისთვის ნამდვილად არ მემეტებოდა. არ ვიცი, ამ ამბავმა რამდენად იქონია გავლენა ჩემს გრძნობებზე, მაგრამ მთავარი ის არის, რომ ურთიერთობაში არაფერი შეცვლილა. ისევ ისეთ სინაზეს ვიჩენდი მის მიმართ, ისევ ისე მიხაროდა მისი ნახვაც, შეხებაც, მოფერებაც და კოცნაც. ისევ ისე მსიამოვნებდა მასთან სექსი და ძველებურად ვაგრძელებდი მისთვის სადილების თუ ვახშმის ან საუზმის მომზადებას. ბოლო დროს ერთად ვარჯიშიც დავიწყეთ. დილაობით სირბილს შევუდექით, გავიდოდით ჩვენი უბნის სტადიონზე და ექვს-შვიდ წრეს დავურტყამდით. მერე ერთად ვივლებდით წყალს სააბაზანოში და ვსაუზმობდით. ისე დავუახლოვდი, რომ მასთან ყველაზე გულახდილი გავხდი, არაფერს ვუმალავდი.
მინდოდა მეთხოვა, თავი დაენებებინა ამ ამაზრზენი საქმისთვის და ნორმალურ ცხოვრებას დაჰბრუნებოდა, მაგრამ არ ვიცოდი, როგორ მეთქვა, მქონდა კი ამის უფლება? ის ჩვეულებრისამებრ აგრძელებდა ღამის გასვლებს და წინასწარ მაფრთხილებდა, ამაღამ გამოძახება მაქვსო. ამას ისე ჩვეულებრივად მეუბნებოდა, რომ მაგრძნობინებდა, პრეტენზიის უფლება არ გაქვს და რამის აკრძალვას ნუ შეეცდებიო. მეც შევეჩვიე. ალბათ გარკვეულწილად მაინც იქონია გავლენა ჩემზე მისმა ცხოვრების წესმა, რადგან არ ვეჭვიანობდი და მის "ღამის პეპლობას" ასე მშვიდად ვეგუებოდი.
ერთხელაც, ღამით, როცა ევა გამოძახებაზე იყო, ინტერნეტში შევძვერი, ჩემი ვირტუალური შეყვარებულის მოსაკითხად. ისე მოხდა, რომ ორივე ერთდროულად გამოვჩნდით საიტზე, რამაც ორივე ძალიან გაგვახარა. რა თქმა უნდა, მისთვის არ მომიყოლია, ევასთან რა ურთიერთობაც ჩამომიყალიბდა, თუმცა იცოდა, რომ მდგმური მყავდა, რომელიც ძალიან ლამაზი იყო და ევა ერქვა. სამაგიეროდ, ნანას ამბავი მოვუყევი. ვუთხარი, ჩემს ყოფილ სიყვარულს შემთხვევით გადავაწყდი ქუჩაში და ერთხელ პაემანზეც შევხვდი-მეთქი. არც ის დამიმალავს, რომ მის მიმართ გრძნობები არ ამეშალა. ნეტავ არ მეთქვა. ისევ დამიწყო წუწუნი, ჩემ გარდა ყველას ხვდები, მე კი იმასაც არ მეუბნები, რა გქვია და რა გვარის ხარ, ერთ სურათს ვერ ვეღირსე შენგან, რომ დაგინახო, როგორ გამოიყურებიო. მოკლედ, საქმე იქამდე მივიდა, რომ ისევ გავებუტე და საიტიდან გამოვედი. ახლა ცოტა ხნით უნდა დავკარგულიყავი, რომ მერე თვითონვე შემხვეწებოდა, ოღონდ დამელაპარაკე და ნუღარ მეტყვი, ვინ ხარ და საიდანო. ეს წლები ყოველთვის ასე ხდებოდა. როგორც კი დაიწყებდა წუწუნს, რომ ჩემ შესახებ არაფერი იცოდა, ვიბუტებოდი და დროებით ვიკარგებოდი. მერე კვლავ გამოვჩნდებოდი და ვრიგდებოდით იმ პირობით, რომ მეტად აღარ მომთხოვდა ვინაობის გამხელას.
საოცარი გოგო იყო ნინი, ასეთი არავინ შემხვედრია რეალურ ცხოვრებაში. ხანდახან მეგონა, რომ ნამდვილი ადამიანი არ იყო, რომ მხოლოდ ვირტუალური სამყაროს ქმნილებას წარმოადგენდა და რეალურად არ არსებობდა. ქალი, რომელსაც ნაკლს ვერ უპოვიდი - ფიზიკურადაც უნაკლო იყო და ბუნებითაც. ახლა უკვე მიტყდებოდა, სიმართლეში გამოვტყდომოდი, თორემ მართლა მქონდა სურვილი, შევხვედროდი და გამეცნო. მაგრამ იმის მეშინოდა, ამდენი წლის ნალოლიავები ურთიერთობა არ დამენგრია. იმდენად კარგად ვგრძნობდი თავს მასთან ირეალურ სამყაროში, რომ არაფრის შეცვლა არ მინდოდა. ბოლო დროს კი ისე აირ-დაირია ჩემი ცხოვრება, თვითონაც ვერ გავრკვეულიყავი ბოლომდე, რა ხდებოდა ჩემს თავს...
ნანასთან სტუმრად ყოფნის შემდეგ სამი კვირა გავიდა. ამ სამი კვირის განმავლობაში ერთხელაც არ დამირეკავს. არ ვიცი, რა იყო ეს. შეიძლება გული მიგრძნობდა, რომ რაღაც ისე ვერ იქნებოდა? მე ხომ იმდენად განსაკუთრებული ადამიანი ვარ, რომ საოცრებები მხოლოდ ჩემნაირს უნდა გადახდეს თავს? აბა, უცნაური არ არის, სრულიად შემთხვევით გაუჩერო ქუჩაში უცნობ ადამიანს მანქანა, როცა ასე არასდროს მოქცეულხარ და აღმოჩნდეს, რომ ეს უცნობი შენი ყოფილი შეყვარებულია? ან კიდევ... რაღა ბოლო შემთხვევიდან დავიწყეთ, სულ თავიდან რომ მოვყვეთ, თუნდაც იმ დღიდან, ნანა რომ პირველად ვნახე და შემიყვარდა... გაგიგონიათ მსგავსი ვინმესგან? პაციენტს ასეთი საშინელი დაავადება ჰქონდეს, ახლოს როგორ უნდა გაიკარო, თუ მართლა არ შეგიყვარდა? ჰოდა, რაღა მე შემიყვარდა? იმიტომ, რომ მხოლოდ მე ვარ ასეთი ექსკლუზიური, ჩემი ბედისწერაა მხოლოდ ასეთი გამორჩეული. მარტო ჩემნაირ დამთხვეულს არ ელევა უცნაური თავგადასავლები.
პარალელურად, ამ არეულ სიტუაციას ევას გამოჩენაც დაემატა. არ მითხრათ, მდგმურთან რომანი ისეთი ხშირი შემთხვევაა, მაგით ვერ გაგვაკვირვებო. ჯერ ერთი, ეს რომანი არ არის და მეორეც - მსუბუქი ყოფაქცევის ქალთან ურთიერთობას არ შეიძლება მუდმივი ხასიათი მიეცეს. მე კი რას ვაკეთებ? ცოლივით ვექცევი. ამასთან, მე და ჩემს მდგმურს შორის ასაკობრივი სხვაობა ხომ არ დაგავიწყდათ, რამდენია? მერე რა მოხდაო, იტყვის ზოგიერთი თქვენგანი. შეიძლება არც არაფერი, მაგრამ მაინც სინდისი მქენჯნის. ამის კომპლექსი რომ არ მქონოდა, აქამდე გავიცნობდი ჩემს ვირტუალურ ნინის და სულ სხვა გზით წავიყვანდი ჩემს ცხოვრებას.
სამი კვირა მე და ევაც მშვენივრად ვერთობოდით ერთად და ოჯახობანასაც გადასარევად ვთამაშობდით. სამი კვირის შემდეგ კი მონასტერი შინაც აირია და გარეთაც.
ჩემი ცხოვრების ინტერლუდია სრული მოულოდნელობებით აივსო. სეტყვასავით მეყრებოდა თავზე ახალ-ახალი გამაოგნებელი ამბები. ერთის გააზრებას ვერ ვასწრებდი, რომ უეცრად მეორე გამოტყვრებოდა საიდანღაც. თუმცა, მოდით, მიმდევრობით მივყვეთ, თორემ მგონი, ასე ვერაფერს გაგაგებინებთ.
სამი კვირის შემდეგ ევამ ნელ-ნელა უკლო ჩემთან დროს ტარებას - არც ღამით რჩებოდა, არც თავისთან მეპატიჟებოდა. ხანდახან ორი-სამი დღე ისე გავიდოდა, სექსიც კი არ გვქონდა. მე კი ისე მივეჩვიე, ცოტა არ იყოს, უჩვეულოდ მეჩვენებოდა საქმის ასეთი შემობრუნება. სამი ზღაპრული კვირის შემდეგ ზღაპრის მოულოდნელი დამთავრება სრულიადაც არ მაწყობდა, მაგრამ ხმას არ ვიღებდი. რა პრეტენზია უნდა წამეყენებინა შვილის ტოლა მეძავისთვის? ხომ შეიძლებოდა, მოვბეზრებოდი?
ისე ვიქცეოდი, თითქოს სულაც არ მანაღვლებდა, ევა დაწვებოდა ჩემთან თუ არ დაწვებოდა. არადა, მანაღვლებდა. მანაღვლებდა კი არა, ლოდივით მაწვა გულზე მისი გულგრილობა თუ უყურადღებობა.
ისიც შევამჩნიე, რომ ბოლო დროს უხასიათოდ იყო. ჩაიკეტებოდა თავის ოთახში და შუქსაც არ აანთებდა, იჯდა ასე სიბნელეში გამოკეტილი.
ბოლოს, რომ ვერ მოვითმინე, უგუნებობის მიზეზი ვკითხე. იმის დარდი მქონდა, ჩემზე ხომ არ იყო ნაწყენი. ისეთი არაფერი, რაღაც პრობლემები მაქვსო. ხან საიდან მივუდექი, ხან საიდან, მაგრამ ვერაფერი ვათქმევინე. რა უნდა მექნა, შევეშვი. რამდენიმე დღის შემდეგ, როცა სიტუაცია გაუმჯობესების ნაცვლად გაუარესდა და ახლა უკვე არც დღე და არც ღამე შინიდან არ გადიოდა, სალაპარაკოდ ჩავედი და კატეგორიულად მოვთხოვე, მითხარი, რა გემართება-მეთქი.
უბრალოდ, გამიღიმა და მორჩა, ჩემი შეკითხვა უპასუხოდ დატოვა.
- ევა, გულახდილად მითხარი, მე ხომ არ მემდური?
- არა, რა სისულელეა, საიდან მოიტანე? - შორს დაიჭირა.
- აბა, რატომ გამირბიხარ? სტუმრადაც არ ამოდიხარ ჩემთან.
- შენ არაფერ შუაში ხარ, ანდრია. სტუმრად კი არა, ხომ ხედავ... სამუშაოდაც აღარ გავდივარ, - სევდიანი ღიმილით ამომხედა.
- ჰოდა, რატომ, რა მოხდა ამისთანა, მე ვერაფრით დაგეხმარები?
- არ ვიცი... არა მგონია. ეს ის შემთხვევაა, როცა მე თვითონ უნდა დავეხმარო ჩემს თავს. მადლობა, მაგრამ არავის შეწუხება არ მინდა, მით უფრო - შენი.
- კი არ შემაწუხებ, პირიქით, ძალიან გამახარებ და დამავალებ, თუ რამეში გამომიყენებ, - დახმარება გულწრფელად შევთავაზე.
- ამ ეტაპზე არაფერი არ მჭირდება, ანდრია. თუ აუცილებელი გახდა, მერე ვნახოთ. ხომ იცი, არ მოგერიდები, - ამჯერად მხიარული ღიმილი გამოისახა ტუჩებზე და ფეხის წვერებზე აწეულმა ტუჩებში ნაზად მაკოცა.
რადგან ვერაფერი დავაცდენინე, შევეშვი. ვიფიქრე, გაივლის ცოტა დრო და მერე თვითონ მომიყვება, რა დაეტაკა-მეთქი.
ამასობაში მეორე ფრონტი გააქტიურდა. ნანა დარეკვით არ მირეკავდა, მაგრამ მესიჯს მესიჯზე მიგზავნიდა. ხან მომიკითხავდა, ხან საყვედურს მომწერდა, სად დამეკარგეო, ხანაც გავცივდი და რას მირჩევ, რა წამალი დავლიოო და ასე შემდეგ.
ვბრაზობდი ჩემს თავზე, ასე საზიზღრად რომ ვიქცეოდი. განა რა გახდა ერთი დარეკვა და ადამიანის მოკითხვა? ადრე მეგონა, შევხვდებოდი თუ არა, ყველაფერი შეიცვლებოდა, ძველი გრძნობები ისევ ამეშლებოდა და ჩვენი ურთიერთობა სულ სხვა ეტაპზე გადავიდოდა. ამაზე ბევრჯერ მიფიქრია, მაგრამ აი, ფაქტის წინაშე დავდექი და სრულიად საპირისპირო რამ მოხდა. სიყვარულით რომ არ მიყვარდა, გასაგები იყო, მაგრამ სხვა მხრივაც რომ არ მიზიდავდა? ნუთუ ისე შევეჩვიე ახალგაზრდა გოგონებთან ურთიერთობას, რომ ნანას ასაკის ქალები აღარ მხიბლავდა? იქნებ ეს იყო მიზეზი? ვირტუალურად ნინის ვეფლირტავებოდი, რეალურად ევასთან მქონდა მთელი ვნებათაღელვები...
იქნებ უფრო ხშირად უნდა მენახა ნანა, რომ უკეთ გავრკვეულიყავი ჩემს თავში? ერთი სიტყვით, სასტიკად ავირიე. უკვე აღარ ვიცოდი, სინამდვილეში რა მინდოდა და ვისთან მინდოდა. ვერა და ვერ ჩამოვყალიბდი. იმდენად შევიცვალე, სამსახურშიც კი შეამჩნიეს, რომ რაღაც ვერ მქონდა რიგზე. შეამჩნიეს და წავიდა ჭორები. ზოგი ამბობდა, შეყვარებულიაო, ზოგიც ნაადრევი კლიმაქსი დაეწყოო, ჩურჩულებდა თურმე. რომ იცოდეთ, როგორ არ მანაღვლებდა ეს ჭორები. წამითაც არ გამივლია გულში, რომელიმესთვის საპირისპირო დამემტკიცებინა. ანდროპაუზამდე ჯერ შორს იყო, წესით, მამაკაცებს სამოც წლამდე არ ეწყებათ კლიმაქტერული პერიოდი. რას იფიქრებდნენ სხვები, ნაკლებად მაღელვებდა, მე ჩემი დარდი მქონდა, რომლის განქარვებასაც ვერ ვახერხებდი. მაგრამ როცა საშიშად აგორდა ჭორები და უკვე იმის აქტიურად განხილვა დაიწყეს, რომ თურმე ერექციაში "მოვიკოჭლებდი", აი, მანდ მივხვდი, რომ უნდა მემოქმედა. ახლა კლინიკის ქალებს თუ არ დავერეოდი, ცუდად წამივიდოდა საქმე.
ავდექი და ლიზით დავიწყე, ორმოცი წლის ექიმით, რომელიც ძირითადად ღამით მორიგეობდა ხოლმე. ქმარს გაშორებულს პრობლემა არ ჰქონდა ღამე ემუშავა, ამიტომ კლინიკის დირექტორი ხელფასსაც მეტს აძლევდა. ლიზისთან ადრეც მქონია "ერთი ღამის თავგადასავლები", ამიტომ დიდი ხვეწნა არ დამჭირვებია. ხვეწნა კი არა, მგონი, ერთი სული ჰქონდა, გაეგო, მართალი იყო თუ არა ჩემზე მოარული ხმები.
ამიტომაც, ჩემი მორიგეობის ღამეს არც ვაციე, არც ვაცხელე და ლიზის ხელი მოვუფათურე. ჩემი მრავალმნიშვნელოვანი მზერიდან საჭირო დასკვნა გამოიტანა და კაბინეტში ჩავიკეტეთ. სიმართლე რომ ვთქვა, ცოტას კი ვნერვიულობდი, ოღონდ ახლა არ მიღალატოს ჩემმა მამაკაცურმა ღირსებამ და თანამშრომლების დასაცინი არ გავხდე-მეთქი, მაგრამ ყველაფერმა კარგად ჩაიარა.
მეორე მორიგეობაზე მარია დავითრიე, მთავარი ექთანი, გათხოვილი, ორშვილიანი. თანაც დღისით-მზისით, პირდაპირ საორდინატოროში, ოღონდ შაბათი იყო და ფაქტობრივად, მარტონი ვიყავით კლინიკაში.
მეგონა, ამ ორი ახალი ამბით დაკმაყოფილდებოდნენ ჩემი თანამშრომლები და ჭორაობას აღარ გააგრძელებდნენ, მაგრამ თურმე სადა ხარ! ახლა იმაზე დაიწყეს სჯა-ბაასი, ნეტავ რა ეტაკა ანდრია ექიმს, ასე რამ გაააქტიურაო. წარმოგიდგენიათ? ნაბიჯს ვერ გადადგამ კლინიკაში, რომ არ დაგაფიქსირონ. არა მგონია, ლიზის და მარიას თვითონ გაენდოთ სხვებისთვის საიდუმლო, როგორც ჩანს, ვიღაცებმა ასი თვალი და ასი ყური გამოიბეს, რომ ეს დაეფიქსირებინათ. მართალია, როცა ამბობენ, კედლებსაც კი ყურები აქვსო.
ასე იყო თუ ისე, ჩემი კოლეგების გაცხოველებული ცნობისმოყვარეობა შედარებით გავანელე და ახლა უკვე აღარ მაინტერესებდა, რა დასკვნას გამოიტანდნენ.
მეხუთე კვირა იმით დაიწყო, რომ ნანამ დამირეკა და მთხოვა, სამშაბათს მასთან სტუმრად მივსულიყავი. ლელის დაბადების დღეა და შენი დაპატიჟება მთხოვაო. ასეთ რამეზე უარი რომ მეთქვა, მისი შვილის თვალში პატივისცემას დავკარგავდი, ამიტომ შევპირდი, აუცილებლად მოვალ, ოღონდ მითხარი, რა მოსწონს, საჩუქრად რა ვუყიდო-მეთქი. კაშნეების მოყვარულიაო, მითხრა, თან მწვანე ფერი მოსწონსო. რა ჯობია, როცა იცი, რა უნდა მიუტანო ადამიანს საჩუქრად. ეს ყოველთვის თავსატეხს მიჩენს, როცა ვინმე დაბადების დღეზე მეპატიჟება. ახლო მეგობრებს კი ვიცი, რაც უნდა ვაჩუქო, განსაკუთრებით კაცის საჩუქრის არჩევა მეადვილება, მაგრამ აი, ქალის საჩუქარზე ყოველთვის ვწვალობ. ვინ იცის, რას ელოდება შენგან, შენ კი რას აარჩევ.
მეორე დღესვე გავვარდი მაღაზიებში, რომ კაშნეები შემეთვალიერებინა და თუ უცხო რამეს გადავაწყდებოდი, ბარემ შემეძინა.
ლამის მთელი დღე მოვუნდი სასურველი ფერისა და ფაქტურის კაშნეს შერჩევას. ჯერ ერთი, საერთოდ არ ვიცნობდი ლელის და მინდოდა, გემოვნებიანი საჩუქრით დადებითი შთაბეჭდილება მომეხდინა. მეორეც, ნანას შერცხვენაც არ მინდოდა. რატომ უნდა ეფიქრა მის შვილს, დედაჩემს ერთი გოიმი ქირურგი ჰყვარებია და კარგიც უქნია, ცოლად რომ არ გაჰყოლიაო.
ძალიან დიდხანს ვიპრანჭებოდი სარკის წინ. მინდოდა, მის შვილსა და მეგობრებზე გამაოგნებელი შთაბეჭდილება მომეხდინა. დარწმუნებულიც კი ვიყავი, რომ ასე მოხდებოდა, მაგრამ მაინც დიდხანს ვათვალიერებდი ჩემს თავს, სანამ სახლიდან გავიდოდი.
საჩუქარიც სპეციალურად შემიფუთეს. ულამაზესი კაშნე ვიყიდე, იტალიური. მართალია, ძვირი დამიჯდა, მაგრამ ფასს აღარ დავეძებდი. მთავარი იყო ეფექტი მომეხდინა. ყვავილების თაიგული აღარ ვიყიდე. ცოტა არ იყოს, გოიმური მეჩვენა ასეთი საჩუქრის გვერდით კიდევ ყვავილები. თანაც, მე ხომ მას არ ვიცნობდი. რა საჭირო იყო ამდენი რამით მისვლა?
მანქანა, როგორც წინა ჯერზე, ახლაც ჩემს ეზოში დავაყენე და ფეხით ავუყევი აღმართს. ნანას ბინამდე სულ რაღაც ორასიოდე მეტრი იქნებოდა.
ეზოში შესულმა მაღლა ავიხედე. ფანჯარაში ვიღაცები მოჩანდნენ. ნანას ბინა გაჩახჩახებული იყო, სასიამოვნო მელოდიის ჰანგები ეზოში იღვრებოდა.
დინჯად ავუყევი კიბეს, სახლში რომ ორ-ორ საფეხურს ვახტებოდი, ისე კი არა. ზარი დავრეკე და შეფუთული საჩუქარი მარცხენა ხელში დავიკავე.
კარი გაიღო და ნანას ჯერაც ლამაზი თვალები შემომეფეთა იმ სასიამოვნო მელოდიასთან ერთად, ეზოში რომ მესმოდა.
- კიდევ კარგი, რომ მოხვედი! რომ არ მოსულიყავი, არ ვიცი, რას ვიზამდი! - შესძახა ნანამ და კისერზე ჩამომეკიდა.
რაღაცნაირად მეუხერხულა, ასე შინაურულად რომ შემხვდა. იმდენად ვიყავი გადაჩვეული მასთან სიახლოვეს, რომ მეხამუშა მისი სხეულის სიმხურვალე.
- ლელის გაუხარდება, - როცა საპასუხო რეაქცია ვერ მიიღო, ერთი ნაბიჯით უკან დაიხია და მორიდებული მზერა მესროლა, - ძალიან აინტერესებს შენი გაცნობა.
პასუხი არ გამიცია. ჩემი მოდური მოკლე ქურთუკი გავიხადე თუ არა, ხელში მეცა, გამომართვა და მკლავზე გადაიკიდა.
- ჩემს ოთახში შევიტან, აქ იმდენი კიდია, არ დაეტევა, - ახსნა თავისი საქციელი და წინ გამიძღვა.
- ლელი! - დაიძახა, როგორც კი სასტუმრო ოთახში შევედით.
სულ ოთხი გოგო დავინახე, ყველანი გაპრანჭულები. რა თქმა უნდა, ნანას ქალიშვილი მათ შორის ყველაზე ლამაზი უნდა ყოფილიყო. ყოველ შემთხვევაში, მოლოდინი ასეთი მქონდა. არც შევმცდარვარ, მაგრამ როგორც კი ლელი ჩემკენ მოტრიალდა და ცნობისმოყვარე მზერა შემავლო, ადგილზე გავქვავდი. მიკვირს, ინფარქტი როგორ არ დამემართა...
ნანას ლელი ულამაზესი იყო და ეს მოულოდნელი სულაც არ ყოფილა, მაგრამ მოულოდნელი სხვა რამ აღმოჩნდა. ჩემ წინ ნინი იდგა, ჩემი ვირტუალური შეყვარებული.
არ გეგონოთ, რომ გავგიჟდი ან ჰალუცინაციები დამეწყო. მართლა ნინი იყო, გოგო, რომელსაც ათას სხვა გოგოში ამოვიცნობდი. შეუძლებელია, მხოლოდ მსგავსება ყოფილიყო. მსგავსება და ასეთი? გამორიცხულია! ადამიანები ასე გაჭრილი ვაშლივით მხოლოდ იმ შემთხვევაში ჰგვანან ერთმანეთს, თუ ტყუპისცალები არიან. ორი სრულიად დამოუკიდებელი, სხვადასხვა მშობლის შვილი არ შეიძლება ასე დაემსგავსოს ერთმანეთს.
ვერ გეტყვით, რა გადავიტანე. ხომ ვამბობდი, საოცრებები მხოლოდ მე უნდა დამემართოს-მეთქი. ჩემ გარდა ვინ უნდა დამდგარიყო ამისთანა გამოცდის წინაშე? კიდევ კარგი, თვითონ არ მიცნობდა და ჩემზე არაფერი იცოდა. ამაში კი გამომადგა ჩემი სიფრთხილე და წინდახედულება. აბა, წარმოიდგინეთ, რომ სცოდნოდა ჩემი ვინაობა, რა დღეში ჩავვარდებოდი. მისთვისაც რამხელა შოკი იქნებოდა ჩემი აქ ნახვა. ცხოვრებაში პირველად ვიყავი ჩემი თავის ამ დოზით მადლობელი.
- ლელი, გაიცანი, ანდრია ჯორჯიკია, ჩემი მეგობარი, - აი, ასე წარმადგინა ნანამ თავის ქალიშვილთან.
- ძალიან სასიამოვნოა. რატომღაც, ზუსტად ასეთი წარმომედგინეთ, - ხელი ჩამომართვა ლელიმ და ნაზად გამიღიმა.
- ჩემთვისაც სასიამოვნოა. სასიამოვნო კი არა, დიდი პატივია, რომ გაგიცანით, - არც მე დავაკელი ხიბლი ჩემს ღიმილს და საჩუქარიც გავუწოდე, - ეს მცირედი ძღვენი ჩემგან, გილოცავთ დაბადების დღეს.
- რატომ შეწუხდით? უღრმესი მადლობა, არ იყო საჭირო, - თავმდაბლობად დაიღვარა ნინი-ლელი და გამომართვა თუ არა საჩუქარი, მაშინვე გახსნას შეუდგა.
ეფექტი საოცარი იყო. როცა კაშნე დაინახა, ისეთი შეჰყვირა, სამივე გოგომ მისკენ გამოიხედა. ისედაც არ გვაკლდა ცნობისმოყვარეთა მზერა, ახლა ხომ საერთოდ, ისეთი თვალებით მოგვჩერებოდნენ, შევიშმუშნე.
- ვაიმეეე! ზუსტად ისეთია, როგორზეც ვოცნებობდი! - ისევ იყვირა ლელიმ და კაშნე ყელზე შემოიხვია, - ადა, ნახე! მაკას ზუსტად ასეთი არ ჰქონდა?
- ხო, ოღონდ ის სხვა ფერებში იყო, - გაპრანჭულად წარმოთქვა სათვალიანმა ადამ და მზერით გამეკეკლუცა, - არაჩვეულებრივი გემოვნება გქონიათ, - შემაქო.
- უკაცრავად, თქვენ ექიმი ხომ არ ხართ? - მოულოდნელად მეორე გოგო მომიახლოვდა, რომელსაც წაწვეტებული ცხვირი და წვრილი თვალის გუგები ჰქონდა.
- კი, ექიმი ვარ... ქირურგი... - თავი დავაკანტურე და ხელები ჯიბეებში ჩავიყავი. ყურადღების ცენტრში აღმოჩენილი საშინლად უხერხულ მდგომარეობაში ჩავვარდი.
- მე თქვენ გიცნობთ. შარშან ბიძაჩემს გაუკეთეთ ოპერაცია. გრიგოლ ლაფერაძე გახსოვთ? სიმსივნე ჰქონდა სწორ ნაწლავზე.
- ააა, კი, როგორ არა, მახსოვს. როგორ არის?
- არა უშავს, კარგად. სხივები გაიკეთა ცოტა ხნის წინ და რა ვიცი, უკეთაა, სამსახურშიც კი გავიდა.
- გოგოებო, გეყოფათ ახლა, ნუ დაღალეთ კაცი, თორემ ამდენი ქალის შემხედვარე გაგიჟდა. მოდით, დავსხდეთ, დროა უკვე.
ნანას შეძახილმა გადამარჩინა, თორემ ამდენ ცნობისმოყვარე მზერას არ ვიცი, როგორ გადავრჩებოდი. აშკარა იყო, განუმეორებელი შთაბეჭდილება მოვახდინე თითოეულ მათგანზე და ნანამ მგონი, ცოტა იეჭვიანა კიდევაც.
როგორც აღმოჩნდა, ჩემ გარდა სხვას არც არავის ელოდებოდნენ. ალბათ უკვე ყველამ იცოდა, ვინ ვიყავი, ნანასთან რა მაკავშირებდა და როგორ აღმოვჩნდი ამ დაბადების დღეზე. რატომღაც, თავს ზედმეტად შებოჭილად ვგრძნობდი. არ ვიცი, ამაზე რამ უფრო მოახდინა გავლენა. ალბათ ყველაფერმა ერთად: ლელი ნინი აღმოჩნდა, ნანა ჩემ გვერდით თავს ძველ ამპლუაში გრძნობდა და სხვებსაც აგრძნობინებდა, ეს კაცი ჩემია და არავინ გაბედოთ მისი დათრევაო.
ვინატრე, ერთი კაცი მაინც მოვიდოდეს, რომ კაცურად ვიგრძნო თავი და ჭიქა მივუჭახუნო-მეთქი.
ნატვრა არ ამიხდა. არც კაცი შემოგვმატებია და არც ქალი. კარგა ხანს მუნჯივით ვიჯექი. ვერ მოვილხინე ისე, როგორც მჩვევია. დავლიე კიდევაც, შევხურდი, ალკოჰოლმა მთელ სხეულში დამიარა, მაგრამ შებოჭილობა არა და არ მომეხსნა. ვუცქეროდი ლელის და გონებიდან არ მშორდებოდა მასზე ფიქრი. რა უცნაურია ცხოვრება. რატომ მაინცდამაინც ნანას ქალიშვილი შემიყვარდა? ან რატომ ერქვა სოციალურ ქსელში ნინი, რეალურ ცხოვრებაში კი ლელი? იქნებ დაბადების მოწმობაში ერთი სახელი უწერია, მეორეს კი ახლობლები ეძახიან? ამ კითხვებს დამოუკიდებლად პასუხს ვერ გავცემდი. ისიც არ ვიცოდი, როგორ უნდა გამეგო სიმართლე. ნინის ხომ არ ვკითხავდი, რეალურ ცხოვრებაში სხვა სახელი ხომ არ გქვია-მეთქი? ვერც ლელის შევეკითხებოდი, შემთხვევით ნინისაც ხომ არ გეძახიანო.
ყველაფერს ალბათ დრო დაალაგებდა. როგორღაც თავისთავად გაეცემოდა ყველა ბუნდოვან შეკითხვას პასუხი. ასე ხდება ხოლმე და მეც ამის იმედი მქონდა.
როგორც იქნა, სასმელი მომეკიდა და ცოტათი გავმხიარულდი. დაძაბულობაც ნელ-ნელა მომეხსნა და ბოლოს ისეთ ხასიათზე დავდექი, გიტარაც კი მოვითხოვე.
ლელიმ მაშინვე გამომირბენინა გიტარა. აუწყობელი იყო, კარგა ხანს ვეწვალე, რომ ამეწყო, მერე კი სიმღერები დავაგუგუნე. ჩემი ხმის ტემბრით, როგორც ყოველთვის, ყველა მოიხიბლა. შემდეგ სხვებიც ამყვნენ და მშვენიერი საღამოც გამოგვივიდა.
ბოლოს შევატყვე, რომ სახლში წასვლა არავის უნდოდა. უფრო სწორად, ყველა იმას ელოდა, მე როდის წავიდოდი, რომ მერე ჩემზე ეჭორავათ. ამიტომ იმედი არ გავუცრუე ლელის, ნანას და მათ სტუმრებს. თორმეტს გადასცდა თუ არა, ჩემი წასვლის დროა-მეთქი, გამოვაცხადე.
დიდი ამბით დამემშვიდობნენ. ლელიმ აუცილებლად კიდევ გვესტუმრეთო, მითხრა, ოღონდ მართლა გულით, ყოველგვარი ხელოვნურობის გარეშე.
ნანა უკან გამომყვა, რომ კარამდე მივეცილებინე, მაგრამ შუა გზაზე ხელით მანიშნა, აქეთ წამოდიო და საძინებლის კარი შეაღო. გამახსენდა, მოსვლისას ჩემი ქურთუკი თავის ოთახში რომ გაიტანა, ამიტომ არ გამკვირვებია.
- ყველას ძალიან მოეწონე, - მითხრა გაბადრული სახით, როცა ქურთუკი მომაწოდა.
- მახარია, თუ ასეა, - ვთქვი და ქურთუკი ჩავიცვი, მაგრამ ღილების შეკვრა ვერ მოვასწარი, რადგან ნანამ დამასწრო.
- წასვლის წინ არ მაკოცებ, ადრე რომ მკოცნიდი ისე? - ზედ ყურთან მიჩურჩულა, როცა ბოლო ღილი შემიკრა და ხელის ზურგი ნიკაპთან მომადო.
სუნთქვა შევიკარი. ვინ იცის, ამდენი ხანი სწორედ ამ კოცნას ელოდა. ხელი მოვხვიე და თვალებში ჩავხედე. ისევ ის მზერა, დაუვიწყარი და ჟრუანტელის მომგვრელი... ვაკოცე... მთელი ვნება ჩავაქსოვე ამ კოცნაში. თითქოს ყველაფერი რიგზე იყო, იგი მთელი არსებით ჩემკენ მოიწევდა, მაგრამ მე კვლავ ვერაფერი ვიგრძენი. ამწუთას ჩემი გონება მხოლოდ ერთი ფიქრით იყო დაკავებული და ამ ფიქრს ლელი ერქვა...
გაგრძელება