ოთხი წლისას მარცხენა ხელს რეიტუზში მიყოლებდნენ, ბავშვი ცაცია არ გამოვიდესო
ხელები დამიჭკნა ოცდახუთი წლისას და ახლა ამაზე ვდარდობ...
არა, განსაკუთრებულად ლამაზი ხელები არც არასდროს მქონია...
სამი წლისამ წიწილების მოვლაში მარჯვენა ხელი ტყავის გაძრობამდე დავიწვი,
ოთხი წლისას მარცხენა ხელს რეიტუზში მიყოლებდნენ, ბავშვი ცაცია არ გამოვიდეს, მარცხენა ხელით ხატავსო.
ხუთი წლისა თუთის ხიდან ჩამოვვარდი და ძლივს მოშუშებული მარჯვენა ხელი მოვიტეხე,
ექვსი წლისას მუსიკის მასწავლებელი სახაზავს მირტყამდა პუტკუნა ხელებში, ოქტავას რატომ ვერ აწვდენო,
მერე, სკოლის დროს, ბევრი წერისგან, მარჯვენა ხელის შუათითი ათი-ოცი გრადუსით მარჯვნივ გადამეხარა,
ფრჩხილების მოვლა კი ამქვეყნად ყველაზე მეტად მეზარება და ამიტომ პატარა ბავშვივით ყოველთვის ძირში მაქვს დაჭრილი...
ოცდახუთი წლისას ხელები მიჭკნება,
არა, დილას კი დავრეცხე ჭურჭელი მდუღარე წყლით და შეიძლება უბრალოდ ჩამეხარშა,
იქნებ ამის ბრალიც იყოს, რა ვიცი აბა?
მაგრამ, მგონი, მაინც მიჭკნება.
მე, პატარა გოგო, თვალსა და ხელს შუა ვბერდები,
გული მიკვდება, რომ ხელები მიჭკნება
(რა მნიშვნელობა აქვს, რა მიზეზით),
ეს ოხერი ზაფხულიც ჩემი ჯიბრით მოდის
და გამყიდველებმაც ზამთრის სამოსი საწყობებში შეინახეს...
ქუდი უკვე დავიხურე, კაშნეც მოვიხვიე ყელზე და ცივ ქვეყნებში მივდივარ იმის საძებნელად, რასაც აქ ზაფხულში ვერ ვიშოვი...
რა სასწაული იქნება, ახლა უკნიდან რომ მომეპარო, თვალებზე ხელები ამაფარო და მითხრა:
- აბა, თუ იცი, რა გიყიდე?
მერე გულის ჯიბეში ჩაიყო ხელი და ხელთათმანები ამოაძვრინო...
მე კი მოვიხდი ჩემს ზოლებიან ქუდს, კაშნეს მოვიხსნი ყელიდან, ხელთათმანებს ჩუმად გამოგართმევ და მთელი სიცოცხლე ვიდარდებ, რომ შენც შეამჩნიე, როგორ მიჭკნება ხელები ოცდახუთი წლისას...
ნინო თარხნიშვილი