როგორ გაქვს შემოჭერილი ხელები, შეგცივდა ალბათ, დაიღალე, მელოდებოდი... ეს პოსტი გოგონამ გაავრცელა, რომელიც თავის საყვარელ მეგობარს ეძებს. თუ იპოვით, გამოეხმაურეთ, რადგან მისთვის ის მართლა სათამაშოზე მეტია:
"მე მეგობარი დავკარგე... ზღვამ, დიდმა წყალმა წამართვა მისი თავი. 7 წელი გავატარეთ ერთად, სულ ერთად, სულ ერთად დავდიოდით, აღმაც და დაღმაც, წინაც და უკანაც, დაბლაც და მაღლაც, სულ ერთად...
მაშინვე გავეკიდე საშველად ტირილით, მაგრამ ბნელოდა და წყალიც ისე იყო აბობოქრებული თვალიც ვერ მოვკარი საით წაიღო... ყველანი ვეძებდით, გამორიყავსო ალბათო, მითხრეს. დიდხანს ვიდექი ფეხშიშველი და თვალცრემლიანი და ვერ ვიჯერებდი, მჯეროდა, რომ დაბრუნდებოდა და არ მჯეროდა, რომ წავიდა...
უამრავი რამ მქონდა თან და მერჩივნა ყველაფერი წაერთმია წყალს, ოღონდ ის არა...
მეორე დღესაც ვეძებე... მესამე დღესაც ვეძებე, იქნებ ნაომარი, გაბერილი, დაფლეთილი მაინც მენახა. იქნებ გაიგონა, რომ ვტიროდი არ წახვიდე-თქო და ჩემთან დაბრუნების სურვილით გაძლიერებული მოეჭიდა რამეს, ან გაეჩხირა სადმე.
ტყუილად ეძებ, ზღვამ წაიყვანაო, მითხრეს. მაინც გეძებე, მჯეროდა, რომ არ წახვიდოდი ასე, ვბოდიალობდი სანაპიროზე და გეძებდი ყველგან, სადაც იყო შანსი, რომ მეპოვე და სადაც არ იყო, იქაც...
მაინცდამაინც იმ დღეებში გაიგიჟა თავი ზღვამ, არაფერი დატოვა, რაც გამორიყა, მობრუნდა და ისიც თან წაიღო.
მაკლიხარ, ნილსონ, რომ იცოდე, როგორ მაკლიხარ მხარზე, ფეხზე, ხელზე მოხვეული.
მერე ფოტო გამომიგზავნეს, მესამე დღეს, ვიღაცას უნახიხარ, ასე შემთხვევით იმ ღამეს, მარტო, მიგდებული, მიყუჟული და მაინც გადარჩენილი. ალბათ არც შენ გეგონა, რომ ვერ გიპოვიდი და მანდ მელოდებოდი, მე კიდევ თავს ვერ ვპატიობ, რომ მე არ ვიყავი ის ვიღაც, ვინც გნახა, თავს ვერ ვპატიობ, რომ სხვაგან გეძებე და შენ სხვაგან მელოდებოდი... საიდანღაც მივაგენი იმ ბიჭს, ბოლო ფოტო ვინც გადაგიღო და ზუსტად გამოვკითხე, სად ნახე-მეთქი და ისევ ვეძებე... უკვე აღარ იყო. იმ ღამეს ვეებერთელა ტალღები იყო და წაგიყვანა ზღვამ თავისთან.
ახლაც ცრემლიანი მაქვს თვალები.
შენ არ იყავი უბრალო სათამაშო და ეს იცი შენ.
როგორი ნაწილი ხარ ჩემი და იქნები ეგეც იცი შენ.
ხალხსაც უყვარდი და არც იმათთვის იყავი სათამაშო, იმიტომ, რომ არ იყავი შენ სათამაშო...
მშვიდობი,თ ნილსონ.
მაინც ვერ ვპატიობ თავს.
იმან თუ გიპოვა ბოლოს? იმან თუ გნახა შემთხვევით?
მე რატომ გეძებე ამდენი იქ, სადაც არ იყავი...
ბატონი ნილსონი ახლა ზღვას ჰყავს.
იმედი მაქვს, პეპის მეზღვაურ მამას გადაეყრები სადმე, ზანგების მეფეს და თავის კუნძულზე წაგიყვანს.
აი ბოლო ფოტო, ვიღაც უცნობმა ბიჭმა გადაგიღო, ახლაც მეტირება, როგორ გაქვს შემოჭერილი ხელები, შეგცივდა ალბათ, დაიღალე, მელოდებოდი...
შეშინებულის არაფერი გეტყობა, ალბათ დარწმუნებული იყავი, რომ გიპოვიდი..."