"ერთი ძროხისთვის ბებიაჩემს მარტოქალა დაურქმევია..." ბებიაჩემის სანახავად წავედი ამ აღდგომას.
ერთ გამოცარიელებულ სოფელში ცხოვრობს, შორს, შორს. ტყეა და მინდვრებია ის სოფელი, ხის ღობეებით შემოგვირისტებული ცარიელი ეზოები, მიტოვებული სახლები, ზოგი უკვე ჩამოქცეული. ერთი სახლისგან ცალი კედელიღა დარჩენილიყო, და ამ კედელზე ფანჯრები. ან როგორ გადარჩნენ ის ფანჯრები. ან სადღა იყურებოდნენ.
მივედი, ვნახო-მეთქი ახლოდან.
ერთ რაფაზე გატეხილი სავარცხელი ეგდო. სახლის წინ ვაშლის ხეები ყვაოდნენ.
პაპაჩემის საფლავი ვნახე. იმ სასაფლაოზე სხვას არავის ვიცნობ, რაღაცნაირი სევდა ყოფილა ეს. მარტო ჩვენ მივედით, სხვა მკვდრები არავის მოუკითხავს.
ცხენები დადიოდნენ სათიბებში. ვინც ჯერაც იქ ცხოვრობს, იმათი ცხენები. მაგრამ ხალხი არ ჩანდა და სულ ვფიქრობდი, მკვდრების ცხენებია მეთქი, სულის ცხენები.
ჰო, ერთი ძროხისთვის ბებიაჩემს მარტოქალა დაურქმევია. მარტოქალა. რატომ დაარქვიო, ვკითხეთ. რა ვიცი, რაღაცნაირად მარტო იყოო.
გული ისე მომეწურა, გეგონება ჩემთვის დაერქმიოს. დადის ერთი ძროხა ცარიელ სოფელში, მიადგება ხოლმე უპატრონო ვაშლების ბაღს, ჩემი სახელი ჰქვია და თანაც ვაშლების ყვავილობის დროა.
ლია ლიქოკელი