"ახლაც ისე კოკისპირულად წვიმს, როგორც იმ დღეს, ცამეტი წლის წინ..." ეს მამა პეტრე კოლხის (კვარაცხელიას) მეუღლის, ნინო ვეკუას ჩანახატია, რომელიც ქმარს მიუძღვნა და მან თავის ფეისბუქგვერდზე გააზიარა, რომ მეგობრებსაც წაეკითხათ:
"ეს ჩემი მეუღლის ნოველაა... ადრესატი მე... დანარჩენს მიხვდებით...
"გაზაფხულის წვიმა ყოველთვის გაგახსენებსო ჩემს თავს... შეცდი. წვიმის პირველივე წვეთი წელიწადის ნებისმიერ დროს მახსენებს შენ თავს, გაზაფხულის კი - იმ დღეს, როდესაც ერთიანად გალუმპულმა და აცახცახებულმა მითხარი ეს სიტყვები (წამწამებზე ბრილიანტებივით გეყარა წვიმის წვეთები, ტუჩებზე კი დანამული შოკოლადის ტორტის გემო გქონდა). ახლაც ისე კოკისპირულად წვიმს, როგორც იმ დღეს, ცამეტი წლის წინ... შენი სახლის კართან ვდგავარ და როგორ, როგორ მინდა, გავბედო და დავაკაკუნო. რატომღაც მგონია, რომ კართან დგახარ და ჩემს დაკაკუნებას ელოდები. მაცემინებს. სველი პერანგი ტანზე მეკვრის. ალბათ, გავცივდები.
რომ დავაკაკუნო? შაბიამნისფერ აბრეშუმის ხალათს მოიცვამ და მცირე დაყოვნების შემდეგ წყნარად (ყოყმანით) გამიღებ კარს. წყლის მადუღარას ჩართავ, ცხელ და მაგარ ყავას შემომთავაზებ (როგორიც მიყვარს), მაგრამ უარს გეტყვი, რადგან შენ არ სვამ ღამე ყავას, არ მაძინებსო (მინდა, რომ არ დაიძინო, მინდა, რომ ჩემზე იფიქრო...). თვალს თვალში გაგიყრი და: ჩაის დავლევ... შენსავით... შენთან ერთად... ლიმონით... (მინდა, ერთნაირი შეგრძნებები გვქონდეს, თუნდაც ლიმონიანი ჩაის სმის დროს, შოკოლადის ტორტის ჭამისას). თან, ამ დროს, სველი პერანგის ღილს შევიხსნი და ისევ დავაცემინებ. შესაძლოა, შენი ქმრის (როგორც დღემდე უწოდებ) მშრალი პერანგიც შემომთავაზო, რომ არ გავცივდე...
რატომ წამოვედი ქალაქის ერთი ბოლოდან მეორეში? მეტიც, შენი საყვარელი საკონდიტროს წინ როგორ აღმოვჩნდი (მადლობა ღმერთს, რომ ჩემი ლოცვა შეისმინა და შოკოლადის ტორტი დამხვდა)? უფრო უარესი: თითქმის ერთ საათს ვიდექი გაზაფხულის თავსხმა წვიმაში შენი ფანჯრის ქვეშ, გაფაციცებით შევცქეროდი მისგან გამომავალ სუსტ ნათებას და გუნებაში ვმარჩიელობდი, თუ რომელ წიგნს (აუცილებლად რომანტიკულს) კითხულობდი საწოლში. დღეს ხომ გაზაფხულის პირველი წვიმის დაბადების დღეა, აუცილებლად უნდა აღვნიშნოთ ჩვენ ორმა... როგორც მაშინ, ცამეტი წლის წინ... მოულოდნელად რომ დაგვიმარტოხელა და თავით ფეხებამდე გაგვწუწა.
სველი თეთრი პერანგი ტანზე შემოგეტკიცა. წვიმის თავხედი წვეთები გულისპირს გიკოცნიდნენ. ვბრაზობდი და ვეჭვიანობდი... მინდოდა, საკუთარი სხეულის მხურვალებით შემეშრო შენი კანი, შენი ყელი, თეთრი, სველი... როგორ მინდოდა იმ ღილების შეხსნა...
ღმერთო, როგორ, როგორ მინდა, რომ დაგიკაკუნო! იქნებ ჩემსას კი არა, ქმრის (ჯერ კიდევ) კაკუნს ელოდები. იქნებ, უნდა აპატიო, კაცურ სისუსტედ ჩაუთვალო შენისთანა ქალის მიტოვება და უგზო-უკვლოდ გადაკარგვა, როგორც მე მაპატიე... მაპატიე თუ გაპატიე? რა მნიშვნელობა აქვს ამას ახლა, ცამეტი წლის მერე. მე დავაკაკუნებ... შენ გამიღებ... ჩვენ ლიმონიან ჩაის დავლევთ შოკოლადის ტორტთან ერთად (ოჰ, ის წვიმიანი კოცნა)... ერთმანეთს გულს გადავუშლით. მე გამოგიტყდები, რომ ყოველი წვიმის წვეთი შენ თავს მაგონებს, რომ საშინლად მიყვარხარ და ტკივილამდე მენატრები... შენ ალბათ მეტყვი, რომ არ უნდა წავსულიყავი მაშინ, რომ ქმარს მხოლოდ იმიტომ ელოდები თვეების მანძილზე - როცა დაგიკაკუნებს, კარი არ გაუღო... მერე ალბათ იგრძნობ და შეგაშინებს ჩემს სხეულში ჩამდგარი სურვილი, ნდომა (იქნებ, შენსაშიც), თვალებით გამოხატული სიყვარული... ხელები... გამყიდველი, გრძნობით ათრთოლებული ხელები... შენი ყელი... გვიანაა, უნდა წახვიდე, - მეტყვი ხმადაბლა, მაგრამ მტკიცედ. ჩვენ არ მოვეხვევით (აბრეშუმის ნაზი ხალათი), არ ვაკოცებთ ერთმანეთს (უდიდესი სურვილის მიუხედავად)... მაგრამ მე მაინც ვიგრძნობ შენი სხეულის სითბოს და სისავსეს, შენი ტუჩების გაზაფხულისწვიმიან გემოს (კარგად დანამული შოკოლადის ტორტის არომატით), შენი თვალების მწველ სინაზეს და ცამეტწლიან მტანჯველ მონატრებას...
წვიმა შეწყდა. სულ სველი ვარ, თმის ძირიდან ფეხის ფრჩხილებამდე. შემცივდა... ო, ღმერთო! როგორ მინდა, როგორ საშინლად მინდა, გავბედო და დაგიკაკუნო...
p.s. გაზაფხულის პირველ წვიმას გილოცავთ, პლუვიოფილებო!"