მაგრამ შენ რას ხედავ, დილით გადიხარ, ღამე მოდიხარ, ჭამ, იძინებ ეს რამდენიმე წელია, ჯერ პირველი, შემდეგ კი მეორე შვილის გაჩენის გამო, აქტიურ ცხოვრებას ჩამოვშორდი და სახლში საფუძვლიანად ჩავჯექი. დროდადრო თუ "გავიფართხალებდი" რაღაცას, ისიც იმიტომ, რომ მეშინოდა - გონება სულ არ დამიჩლუნგდეს ან წერა-კითხვა არ დამავიწყდეს-მეთქი.
როგორც კი გულში ეს შიში გამკრავდა, თავს ვიმშვიდებდი - მერე რა, ასეც რომ მოხდეს? ზოგი ისე მიდის იმ ქვეყნად, წერა-კითხვა სულ არ იცის და არც ჭკუა-გონების ვარჯიშით იკლავს თავს, მაგრამ უბედურად სულაც არ გრძნობს თავს-მეთქი... რა ვქნა, მე თუ არ ვანუგეშე საკუთარი თავი, სხვა ვინ მანუგეშებს?! მაგრამ არაჩვეულებრივი მეზობლებიც მყავს (ღმერთმა გაახაროს!), რომლებიც ნუგეშსა და იმედიან სიტყვას არ იშურებენ, უხასიათოდ როცა მხედავენ. ან ვინ გაცლის უგუნებოდ ყოფნას? მაშინვე "მომცვივდებიან" და საყვედურებით მავსებენ: რა იყო, რა ცხვირი ჩამოგიშვია?! ყველაფერი კარგად იქნება, გამოდი, რამე გემრიელი გავაკეთოთ, დარდი ჭამამ უნდა გადაგვატანინოსო, - სიცილ-კისკისით მეპატიჟებიან.
აი, ასე, სამეზობლოში პატარა ბავშვების პატრონები და თან უსაქმურები (უფრო ზუსტად, უმუშევრები) მთელ ჩვენს ფანტაზიას კულინარიაში ვიყენებთ. ხან ერთთან ვაკეთებთ გემრიელ საჭმელებს და ნამცხვრებს, ხან - მეორესთან... რა გვედარდება, ტკბილი შაქრის მწარე ფასი ჩვენმა ქმრებმა იკითხონ... თითო ჭიქა შავი ღვინოც არ "გვწყენს" და აი, მერე უნდა მოისმინოთ სასოწარკვეთილი დიასახლისების გულის მოსაფხანი ლაქლაქი (ცნობილი სერიალის გმირების სასოწარკვეთილება რა მოსატანია ჩვენს უიმედობასთან?!): ძველ ამბებს ვიხსენებთ, ტკბილსაც და მწარესაც (ტკბილი მოგონებების სადღეგრძელოში), მომავალს ვგეგმავთ, ვოცნებობთ, დედამთილებს ქოქოლას ვაყრით (რა თქმა უნდა, ჩემსას - არა, ვიცი "გზის" ყველა ნომერს კითხულობს და რა ძალა მადგას...) და არც მთავრობას ვინდობთ. აბა, ვისი ბრალია, სახლში რომ ვსხედვართ უმუშევრად და უსაქმურად? ჯავრი ვინმეზე ხომ უნდა ვიყაროთ!.. ჰო, სიტყვა გამიგრძელდა. დროა, ჩემი მეზობლებიც გაგაცნოთ: იმერელი მაია - ორი პატარა ანგელოზი ჰყავს, 3 წლის და 2 წლის (ხედავთ, უსაქმურობისგან რა დღეში ჩავარდა გოგო, ერთი წლის განმავლობაში ორი შვილი გააჩინა!). მისი სახლიდან მთელი დღე ავტომატის კაკანი ან მანქანების ბღუილის ხმა ისმის. ქართლელი ნანა ჩვენზე რამდენიმე წლით უფროსია, მაგრამ ნაადრევად მოუსწრია ყველაფერი და უკვე სიდედრობისთვის ან უარეს შემთხვევაში - დედამთილობისთვის ემზადება. ისე, ვისთვის რომელია უარესი შემთხვევა, რას გაიგებ?!. ნანასნაირი "მწარე" ქართლელი ჯერ არ მინახავს. "მწარე" თავისი "მტრებისთვის" არის (მისი მონათხრობიდან გაიგებთ, თუ ვინ იწვნია მისი "სიმწარე", თორემ მეზობლებისთვის "ტკბილია")... თქვენი მონა-მორჩილი კახელი გახლავართ. ახლა ხომ წარმოგიდგენიათ, რა იქნება იმერელის, ქართლელისა და კახელის "ტრიუმვირატი"?!
- გოგო, მაღაზიაში ვიყავი ჩასული და ნუნუკას "მეორადებში", იცი, რა მაგარი რამეები მოუტანია? - შემოვარდა ქაქანით ნანა. - მერე ჩავიდეთ და საფუძვლიანად ვნახოთ, რა! ღმერთმა გაახაროს, ვისაც ეს "მეორადები" ჩამოაქვს. ყველაფერს იქ ვყიდულობ. კიდევ კარგი, ჩემი ქმარი ღამითაც "მეორადებში" არ მგზავნის და არ მეუბნება: არ შემაწუხო, კაციც მეორადი მოხმარებისა იშოვეო... გაგონილა? ახალს ვეღარაფერს ვყიდულობ, ჩემი შვილების გადამკიდე (ოღონდ მაგათ ჩაიცვან და დაიხურონ) და ისიც აღარ სიამოვნებს, "მეორადში" მაინც რომ ვიყიდო. ამას წინათ, აი, ეს "დუბლიონკა" ვიყიდე 50 ლარად, ნახე რა კარგია (მაჩვენებს. - ავტ)? გადამაყოლა ამ ერთ "დუბლიონკას". სახლში რამეს თუ მოვინაკლისებდი, მაშინვე წამომაყვედრებდა. ზეთი არ გვაქვს-მეთქი, დუბლიონკა" ხომ გაქვსო?! ჯემპრი არ მაქვს-მეთქი და "დუბლიონკა" ხომ გაქვსო?! მწვადი მინდა-მეთქი, და - მერე "დუბლიონკა" შეიწვიო!.. აი, რომ ავდგები და 500-ლარიანს ვიყიდი, სიგარეტის ფულსაც რომ აღარ დავუტოვებ, ზოგი მერე მაშაყიროს... მადლობელი არავინაა, მაგრამ მაინც ძალიან მიყვარს ეს ჩემი ბუზღუნა და პუსკუნა ქმარი, რა ვქნა?! ახალი წლის წინაღამეს მომიცუცქდა და მკითხა, რა გინდა თოვლის პაპამ საახალწლოდ რომ გაჩუქოსო?..
- მერე, გოგო, ღამე თუ იყო და თან თუ მოგიცუცქდა კიდეც, წარმომიდგენია, რა საჩუქარსაც აირჩევდი... უარს თუ ეტყოდი, კი დარჩებოდი უსაჩუქროდ...
- შენ ნუ ხარ "მაკვარანცხი" ქალი! - წაუიმერულა მაიამ ჩემი მისამართით და საუბრის მთავარ თემას დაუბრუნდა: "მეორადებში" იმიტომ ვყიდულობ ტანსაცმელს, რომ იაფად "გამოვძვრე", ზედმეტი ხარჯი ავირიდო, მაგრამ არ ინერვიულო, არც მე მეუბნებიან მადლობას...
ამ ლაპარაკს მისმა ქმარმაც მოჰკრა ყური:
- მართლა "მეორადებში" ყიდულობ ტანსაცმელს? რას ამბობ, ქალო?!. არ ვიცოდი (ეცინება). ფულს რომ გაძლევ, რატომ ბაზრობაზე არ მიდიხარ, გიშლი თუ? რაც ცოლად მოვიყვანე, მარტო სპორტულ შარვლებსღა ყიდულობ, სამსახურში აღარ დავდივარ და სხვა ჩასაცმელი რად მინდაო, მეუბნები და მე რა გიყო, რა ჩემი ბრალია?!
- ოჰ, არ იცოდი, ხომ? პირველად გაიგე? რაც მთავარია, შენ ხომ ყიდულობ 80-ლარიან შარვლებს და 60-ლარიან მაისურებს, სამსახურში გამოწკეპილი რომ წახვიდე! ბაზრობაზე 100-150-ლარიანი კაბები რომ ვიყიდო, ხომ დარჩნენ მშივრები შენი შვილები? ღმერთმა შეარგოს, რასაც ჭამენ, ამათ რამე რომ მოაკლდეთ, გადამყლაპავენ, იცი?! მაგრამ შენ რას ხედავ, დილით გადიხარ, ღამე მოდიხარ, ჭამ, იძინებ. ჰოდა, სამსახურზე გამახსენდა: წადი, კაცო, რომელი საათია, ხომ ხედავ? დაგაგვიანდა! - ლამის ძალით გააგდო ოჯახის უფროსი სახლიდან.