ჩერქეზეთში გატარებული წლები, ბებოს სითბო, მეხსიერებაში შემორჩენილი კადრი, - ძველი ხის ქოხის წინ, მდინარის ნაპირზე, შემაღლებულ მდელოზე ჩამომჯდარი, პატარა ბიჭი რომ ფიქრობდა, დღეს მისთვის ბავშვობასავით ძვირფასია. ჩერქეზეთი, ეს არის ადგილი, რომელთანაც
ილო ბეროშვილს ემოციური კავშირი სულ აქვს. "სამზარეულოს ომებში" ბავშვობაში "იმოგზაურა", ემოცია კერძად აქცია და რა გასაკვირია, რომ მას ბებოს სახელი "სანათა" დაარქვა.
- ილო, პირველივე ტურში საინტერესო გამოსვლა გქონდა, ჩერქეზულმა კერძმა ჟიურის მოწონება დაიმსახურა, იმუნიტეტი მოიპოვე, ასეთ წარმატებას ელოდი?
- კულინარიულ შოუში პირველად ვმონაწილეობ. ერთადერთი კონკურსი, სადაც აქამდე გამოვსულვარ, სიმღერის კონკურსი "ორი ვარსკვლავი" იყო. ჩემთვის თავის დროზე ესეც უცნაური გახლდათ, ამ შემთხვევაში კი კულინარია ისეთი რამ არის, შეიძლება ძალიან კარგი პრეზენტაცია გააკეთო, შეიძლება კარგი შოუც გამოგივიდეს, მაგრამ მთავარი - შეფების რეცეპტორების ამუშავება ვერ მოახერხო. ჩემი მეწყვილე - დავითი იმდენად საინტერესო, შრომისმოყვარე და მიზანდასახული ადამიანია, ეს ძალიან დიდ იმედს მაძლევს. მისი დამოკიდებულება საქმისადმი არის მისაბაძი. კონკურენცია მიყვარს, არ აქვს მნიშვნელობა ფეხბურთს ვთამაშობ თუ კერძს ვამზადებ, ჩემში გამარჯვების სურვილი ყოველთვის დიდია. ვაცნობიერებ, პროცესით სიამოვნების მიღებაც მნიშვნელოვანია, მაგრამ რაიმეს ნახევრად კეთება არ შემიძლია. მნიშვნელოვანია საკუთარი თავით ვიყო კმაყოფილი. ვერ ვიტყვი, რომ წარმატებას საერთოდ არ ველოდებოდი, რადგან არაჩვეულებრივი პარტნიორი მყავს. გამიხარდა, რა დასამალია და თან გამიკვირდა.
- "ჩერქეზეთი" - ამ სიტყვის გაგონებისას, რა კადრი მოდის გონებაში, ამ დროს შენში რა ემოციაა?
- ჩემი სოფელი მახსენდება, ძალიან ძველი ხის ქოხი, სადაც გაიზარდა დედა, დეიდა, სადაც მერე მე ვიზრდებოდი. თბილისში დავიბადე, მაგრამ მალე ჩერქეზეთში წამიყვანეს, მაშინ დედა შეუძლოდ იყო. ენა და ფეხი იქ ავიდგი. სულ მახსენდება ბებია; ადამიანი, რომლის სახელიც ამ კერძს დავარქვი. ბებიის სითბო, მისი დამოკიდებულება ჩემდამი იყო ძალიან ტკბილი. ამ ჩვენი ძველი ქოხის წინ მდელო გახლდათ, მდინარე ჩამოედინებოდა. პატარა რომ ვიყავი, მდინარის პირას, ცოტათი შემაღლებულ მდელოზე ვჯდებოდი, ძალიან შორს ჰორიზონტს გავყურებდი და ველოდებოდი, წერტილებად როდის გამოჩნდებოდა ნახირი. წინ ძროხები მოდიოდნენ, უკან - ხბოები. ველოდებოდი, როდის მომიახლოვდებოდნენ, მერე ჩემს ძროხასთან მივდიოდი და ეზოში შემყავდა (პაუზის შემდეგ)... ჩერქეზეთის გახსენებისას სულ ეს კადრი ცოცხლდება ჩემს გონებაში. ეს პერიოდი ყველაზე კარგად მახსოვს და მენატრება.
- შინ კერძების მომზადებას ახერხებ?
- ბოლო დროს იშვიათად, მაგრამ მქონდა პერიოდი, როცა კულინარიით გატაცებული ვიყავი. ვერ გამიგია, რატომ დამკვიდრდა სტერეოტიპი, რომ კაცი მხოლოდ ხორციან კერძებს უნდა ამზადებდეს, მხოლოდ მაყალთან მუშაობდეს. ვთვლი, რომ კულინარია ძალიან საინტერესო სფეროა და ამ ამბავში კაცები ძალიან ყოჩაღები ვართ. დროის სხვადასხვა პერიოდში, სულ ვცდილობდი, რაღაცები მეკეთებინა, ვამზადებდი ქათამს სოკოთი და არაჟნით, "ბოლონეზეს", ერთხელ "საბჭოთა სოუსიც" გავაკეთე, იმ გემოს გახსენება მინდოდა. ამ პროექტში მოხვედრამდე მეგონა, კულინარიაში მოყვარულის დონეზე ბევრი რამ კარგად ვიცოდი, მაგრამ იმდენი ახალი პროდუქტის შესახებ გავიგე, იმდენი ახალი ინგრედიენტის, სანელებლის გამოყენება ვისწავლე და ტექნიკური დამუშავების ამბებშიც ისე გავერკვიე, კულინარიის უზარმაზარი და საინტერესო სამყარო აღმოვაჩინე.
- ფეხმძიმე მეუღლის განებივრებას ახერხებ?
- ჯერის რომ ველოდებოდით, მაშინ უფრო ვახერხებდი, პანდემია იყო, ჩაკეტილები ვიყავით და კერძებს შინ ვამზადებდით. ანის შემწვარი ახალი კარტოფილი ძალიან უყვარს, როგორც კი შემოვიდა, რამდენჯერმე მოვუმზადე.
- ჯერის საყვარელი საკვები რომელია?
- პური, პური, პური... გადავირიე, ხელში სულ პური უჭირავს, მსგავსი არაფერი გამიგია. ჯერ ბევრ სიტყვას ვერ ამბობს, მაგრამ ამბობს "პური".
- ანი როგორი კულინარია?
- ანი არის ძალიან ნიჭიერი ადამიანი, მაგრამ ეს თავადაც არ იცის. იშვიათად ამზადებს, დრო არ აქვს, მაგრამ როცა გაუმზადებია, უგემრიელესი გამოსვლია. ჯერი ისეთი მესაკუთრეა, არაფრის გაკეთებას არ აცლის. უამრავი სათამაშო აქვს, მაგრამ მისი საყვარელი სათამაშოა ქვაბი; ოღონდ ქვაბში წყალი ჩაასხმევინე, მაკარონი ჩაყრევინე, არაფერი უნდა. როგორც კი სამზარეულოში რაიმეს გაკეთებას ვიწყებთ, ჯერი სულ ცდილობს, ჩაერთოს ამ პროცესში და ეს ძალიან რთულია.
- მეოთხე შვილს ელოდები. გაგვიზიარე, ეს რა განცდაა?
- 14 წლის წინ, ვინმეს რომ ეთქვა, 4 შვილის მამა იქნებიო, ვერაფრით დავიჯერებდი. ახლა ეს რეალობაა. 40 წლის ვარ, ამ ასაკში შვილის გაჩენა სხვაგვარი შეგრძნებაა, ბევრი რამ გაქვს უკვე ნანახი, დაღვინებული ხარ, ბევრ რამეს სხვაგვარად უყურებ და უფრთხილდები. სესი და ევა უკვე დიდები არიან.
- გოგონებმა ეს ამბავი როგორ მიიღეს?
- სესის რომ ვუთხარი, გაუკვირდა და რაღაცნაირად მითხრა, "მართლა?" ვერ მივხვდი, რა რეაქცია ჰქონდა. დღეს მკითხა, ნეტავ გოგოა თუ ბიჭიო? უნდა, რომ ბიჭი იყოს. სქესი ჯერ თავადაც არ ვიცით.
იხილეთ სრულად