"ერთი გადასხმა ფასდაკლებით 15 ათასი ლარი ჯდება... სახელმწიფო ამას არ აფინანსებს, ჩემისთანა პაციენტებს ბედის ანაბარა ტოვებენ" - 4 შვილის დედის, ონკოპაციენტის ემოციური მიმართვა სახელმწიფოს - მშობლები
ონკოპაციენტი, ორგანიზაცია EUROPA DONNA GEORGIA-ს წარმომადგენელი ნესტან ჩხიკვაძე სოციალურ ქსელში ემოციურ ვიდეოს აქვეყნებს და საკუთარ მაგალითზე საუბრობს იმ პაციენტების მძიმე მდგომარეობაზე, რომლებსაც სიცოცხლისთვის ძალიან ძვირად ღირებული მედიკამენტების მიღება სჭირდებათ და სახელმწიფო მხოლოდ მინიმალური რესურსით აფინანსებს:
- 2018 წლის იანვრიდან ამ დიაგნოზს ვებრძვი. მაქვს ძუძუს კიბოს უმძიმესი ფორმა და მეოთხე სტადიის პაციენტი ვარ. ჩემმა მეგობრებმა იციან, რა რთულ გზას გავდივარ და რამდენ ფინანსებს უკავშირდება ეს ყველაფერი. ამჟამად ძვირად ღირებული პრეპარატის გადასხმა მჭირდება. ეს არის იმუნოთერაპია, რომლის ერთი პატარა ფლაკონი, 4 მლ ფასდაკლებით 7 500 ლარი ღირს. დახმარებისთვის თბილისის მერიას მივმართე იმიტომ, რომ სახელმწიფო ამას არ აფინანსებს. ონკოპაციენტებს წლიურად ლიმიტი 20 ათასი ლარი გვაქვს. მაშინ, როდესაც შეიძლება 200 ათასი ლარის პრეპარატები დამჭირდეს, დაფინანსების ლიმიტი 20 ათასი ლარი გვაქვს. ამ ეტაპზე მჭირდება მკურნალობა, რომლის დროსაც ერთი გადასხმისთვის 2 ფლაკონია საჭირო. თბილისის მერიას დახმარებისთვის მივმართეთ, რომ თანადაფინანსება მაინც გაეკეთებინათ. მაგრამ, სამწუხაროდ, უარი გვითხრეს. შემდეგ კვლავ სარეზერვო ფონდში გადავაგზავნეთ და იქედან მხოლოდ 1 ფლაკონი, 7 500 ლარი დამიფინანსდა. დღეს მკურნალობა უნდა დაგვეწყო. მივედი და ექიმმა მითხრა, რომ გადასხმისთვის 2 დოზაა საჭირო. შესაბამისად, 1 გადასხმა ფასდაკლებით 15 ათასი ლარი ჯდება. ჩვეულებრივი შოკი მივიღე. ფაქტობრივად, ცივი წყალი გადამასხეს. სახელმწიფომ, მერიამ ნახევარი დოზა დამიფინანსა და ბედის ანაბარა დამტოვა. საშინლად შეურაცხყოფილად ვიგრძენი თავი. ძალიან მძიმე მოსასმენი და გასააზრებელი იყო, რომ შენმა სახელმწიფომ "ხელები დაიბანა" და გითხრა "არ გვადარდებს, თქვენს თავს თავად მიხედეთო." რაზე უნდა ჰქონდეს ასეთ სახელმწიფოს საერთოდ პრეტენზია, ამბიცია, როდესაც პაციენტთა უფლება არმც თუ დაცული არ არის, არამედ უარით გვისტუმრებენ იმ სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი მედიკამენტის დაფინანსებაზე და არჩევანს გვაძლევენ, ან დავტოვოთ ჩვენი ქვეყანა და ევროპის ქვეყანას დევნილად ჩავარდეთ, იქ მოგვხედონ ან კიდევ ყველაფერი გავყიდო და ქუჩაში 4 ბავშვით დავრჩე. ოთხ შვილს ვზრდი. ის, რომ ახლა ვიზუალურად კარგად გამოვიყურები და შეიძლება ბევრმა ვერც კი იფიქროს, რომ ონკოპაციენტი ვარ, ჩემი და ჩემი ოჯახის დამსახურებაა და არა სახელმწიფოსი. ჩვენთვის, ონკოპაციენტებისთვის, დრო საწინააღმდეგოდ მოქმედებს და ვერ იცდის. ჩემთვის ისედაც მძიმე იყო ამ დიაგნოზის მიღება და მიწევს კიდევ იმაზე ფიქრი, საიდან მოვიტანო ეს თანხა. ჩვენი ორგანიზაციის დამსახურებით ბევრი სასიკეთო ნაბიჯი გადაიდგა ონკოპაციენტებისთვის, მაგრამ ახლა დრო ვერ იცდის. რა გააკეთოს იმ პაციენტმა, ვისაც მელანომა აქვს და ეს იმუნოპრეპარატი უწყვეტ რეჟიმში სჭირდება. სახელმწიფოში, სადაც დაუცველია ბავშვი, მოხუცი და სადაც სათანადო ჯანდაცვა არ ხდება, ჩემისთანა პაციენტებს ბედის ანაბარა ტოვებენ, ასეთ ქვეყანას არაფერზე არ უნდა ჰქონდეს პრეტენზია. მე არ ვითხოვ დაფინანსებას პლასტიკური ქირურგიისთვის. ვითხოვ იმ წამლის დაფინანსებას, რომელიც ჩემთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია.