ჩვილთან ურთიერთობისას საჭიროა არა მხოლოდ იმეოროთ მისი ტიტინი, არამედ მისი გაუგებარი ლუღლუღი სიტყვებად და წინადადებებად აქციოთ და რაც მთავარია, ეს ხმამაღლა და ბავშვის გასაგონად უნდა თქვათ.
კალიფორნიის უნივერსიტეტის მკვლევარებმა, რომელთა სტატია ჟურნალ PLOS ONE-ში გამოქვეყნდა, მოზრდილებსა და ბავშვებს შორის საუბრის აუდიოჩანაწერები გააანალიზეს. საუბრები ჩაწერილი იყო სახლში და მონაწილეობას ერთი წლის ასაკის 53 ბავშვი იღებდა. ჩანაწერები მთელი დღის განმავლობაში ბავშვებისთვის ნაცნობ გარემოში, შინ კეთდებოდა ხმის მცირე ზომის ჩამწერების გამოყენებით.
ანალიზმა აჩვენა, რომ უფროსების გამოპასუხება დიდ გავლენას ახდენს ბავშვების ალაპარაკებასა და ლექსიკურ მარაგზე.
იმ ბავშვებს, რომელთა მშობლები მხოლოდ მათ ტიტინს არ იმეორებდნენ, არამედ ყოველთვის ცდილობდნენ ისინი ჩვეულებრივ სიტყვებად და ფრაზებად ექციათ, მათ თანატოლებთან შედარებით გაცილებით მრავალფეროვანი ლექსიკა ჰქონდათ.
მკვლევარების ვარაუდით, შესაძლოა, უფროსებს უბრალოდ ქვეცნობიერად უადვილდებათ ბავშვის ლუღლუღისგან აზრის გამოტანა, განსაკუთრებით თუ ის რეალური სიტყვების მსგავსად ჟღერს და ამგვარად ბავშვის ტვინი ვითარდება, ვარჯიშობს და იმახსოვრებს სულ განსხვავებული სიტყვების მნიშვნელობას.
როგორც წესი, რუსულ ოჯახებში ძიძებს „მემკვიდრეობით“ იღებენ მეგობრები, რომელთა შვილებიც უკვე გაიზარდნენ, ან რეკლამით დაქირავებულნი არიან კონფიდენციალური საუბრის შემდეგ და სამზარეულოში ხელშეკრულების გაფორმების შემდეგ ფინჯან ჩაიზე. ჩვენ მიჩვეულები ვართ, რომ ადამიანები, რომლებიც რეალურად ცხოვრობენ ჩვენს ოჯახში, ვერ გვიშავებენ – ისინი გულახდილები არიან ჩვენთან, მოგვწონს ისინი და, რაც მთავარია, ჩვენი შვილები. და ჩვენ ხშირად არა მხოლოდ თვალს ვხუჭავთ სახლის უსაფრთხოების ძირითად წესებზე, არამედ სრულიად ვივიწყებთ მათ.