5 რამ, რაც ბავშვის ტვინს არ შეუძლია და ნუ მოსთხოვთ - მშობლები

რუბრიკას წარმოგიდგენთ ჟურნალი "საბავშვო კარუსელი" ილუსტრირებული გამოცემა სტიკერებით

"მორჩი ტირილს!" "წესიერად ვერ უტყვი?" "მოისვენე ერთ ადგილზე!" ”რამდენჯერ გავიმეორო?” -ხშირად მშობლები შვილს მრავალი სენიშვნით "ბომბავენ", დარწმუნებულნი არიან, რომ ის უბრალოდ ეშმაკობს ან განზრახ იქცევა ცუდად. მაგრამ სინამდვილეში, ბავშვის ტვინი ჯერ კიდევ არ არის მომწიფებული და განვითარებული იმისთვის, რომ რაც უთხარით, ყველაფერი აღიქვას.

ტვინი სრულად ვითარდება მხოლოდ 25 წლის ასაკში. მცირეწლოვან ბავშვებში ის ზრდის პროცესშია. ამიტომ ბევრი უნარი, რომელიც შეიძლება ბუნებრივად მოეჩვენოს ზრდასრულს, ბავშვისთვის ფიზიოლოგიურად მიუწვდომელია.

ექსპერტები ასახელებენ 5 უნარს, რომლებიც მცირეწლოვან ბავშვებს არ გააჩნიათ და არ შეუძლიათ მათ საფუძველზე მოქმედება.

ემოციების შეკავება. ბავშვისთვის ტირილი საკუთარი თავის გამოხატვის საშუალებაა, განსაკუთრებით მაშინ, თუ ის ჯერ კიდევ არ საუბრობს საკმარისად კარგად, რომ თქვას რა მოხდა. ამასთან, ტვინს ჯერ არ განუვითარებია თვითრეგულირების უნარი, ამიტომ ბავშვი აქ და ახლა ტირილის სურვილს ვერ გააკონტროლებს.

დროის შეგრძნება. თქვენ ამბობთ "საღამოს ნაყინი იქნება", მაგრამ ბავშვს არ ესმის, რატომ არ შეუძლია მას აქ და ახლა. ან დღისით არასწორად იქცეოდა და ამისთვის ძილის წინ მულტფილმებს აღარ ურთავენ. ბავშვი ვერ იგებს და არც ახსოვს, რატომ დაისაჯა - მის სამყაროში ეს მოხდა ისე დიდი ხნის წინ, რომ უკვე დავიწყებულიც აქვს. ამიტომ, როცა საქმე დისციპლინას ეხება, თქვენი რეაქცია მყისიერი უნდა იყოს და არა დაგვიანებული.

სურვილების კონტროლი. დივანზე ხტომა რომ უნდა, აუცილებლად იხტუნავებს. იმპულსების კონტროლი ბავშვებისთვის უჩვეულოა. მშობლებმა არ უნდა შეაჩერონ ეს სურვილი, მაგრამ უნდა ესაუბრონ და გასაგებად აუხსნან, რომ დივანები შექმნილია დასაჯდომად და არა გადახტომისთვის. შესთავაზეთ ალტერნატივა, როგორიცაა სათამაშო ხალიჩაზე ხტომა.

რაციონალურად აზროვნება. ბავშვს არ შეუძლია ახსნას, რა რისი ბრალია, უბრალოდ ეს არის მისი რეალური გრძნობები, თუნდაც სასაცილოდ ან გაზვიადებულად გვეჩვენებოდეს.

ემოციების სიტყვებით გამოხატვა. ბავშვებს არ აქვთ საკმარისი ლექსიკა, რომ ყველაფერი გამოხატონ, რასაც გრძნობენ, ამიტომ ისინი გამოხატავენ ტკივილს, ტკივილს, ბრაზს ფიზიკურად - ტირილით ან სიცელქით.

მშობლებმა ამ ყველაფრის დაძლევა მოთმინებით და დიდი დროის განმავლობაში უნდა ასწავლონ.