"შვილს, რომელსაც ველოდები, არაფრით დავუტოვებ საქართველოს, რომელიც რუსეთის იქნება..." - გიორგი კეკელიძე - მშობლები

ვამაყობ, რომ რუსეთის კულტურის სამინისტროს წარმომადგენელი და კიდევ ერთი კაცი უარით გავისტუმრე, როცა ეროვნულ ბიბლიოთეკაში რუსული სამკითხველოს მოწყობა შემომთავაზეს. არ მგონია, მას, ვინც სულ უმცროსად და მონად გიყურებდა, ,,სახალხო დიპლომატიის" პრიმიტიული და მათგან შემოთავაზებული ფორმა გადააფიქრებინებს ჩექმის ჩაცმას შენს გასაჭყლეტად.

ვამაყობ, რომ რუსეთ-უკრაინის ომის დაწყებისას, უკრაინული სამკითხველო გავხსენით ეროვნულ ბიბლიოთეკაში.

ეროვნულ ბიბლიოთეკაში და წიგნის მუზეუმის შესასვლელში ანტისაოკუპაციო დროშები გამოვფინეთ და მომიტინგე ახალგაზრდებს ორჯერ კარი გავუღეთ ჩაის დასალევად და ცოტა გასათბობად, რადგან მგონია, რომ ყველაფერი, რაც ამ სამყაროში შეიქმნა, არის ცოცხალი არსებითვის და არაფერია მასზე საკრალური.

ვამაყობ, რომ არასდროს დავთანხმებივარ რუსული ბიბლიოთეკების მიწვევებს, მათ შორის ქართული კულტურის დღეების თუ წიგნის კუთხეების მოწყობის მოტივით შეფუთულს ან თუნდაც ჩემი დაჯილდოების ,,სურვილით" ნაკარნახევს.

ვამაყობ, რომ ყველა რუსულ გამომცემლობას უარი ვუთხარი ჩემი წიგნების გამოცემაზე, რადგან მქონდა ერთი პირობა - თუ გამოსცემდნენ, გარეკანზე წაეწერათ, რომ საქართველოს ტერიტორიის 20 პროცენტი ოკუპირებულია რუსეთის მიერ. ცხადია, არავინ დათანხმდა.

ვამაყობ, რომ ოკუპაციის გამყოფ ხაზთან მდებარე სოფლებში ახალი ბიბლიოთეკები და სკვერის ბიბლიოთეკები მოვაწყვეთ, რომ დათა პაპას სტიპენდია დავაწესეთ, რომ არაერთი ადამიანის გვერდით ვიდექი, რომელიც ოკუპანტებმა გაიტაცეს.

ამავდროულად, არასდროს გამილანძღავს არცერთი ის ქართველი, ვინც ბედის უკუღმართობის გამო ათწლეულების წინ წასული, ახლაც რუსეთშია და ყოველდღიურ სარჩოს მძიმე შრომით შოულობს, მაგრამ სულ ვაკრიტიკებდი ყველას, ვისაც ფართო სიტყვა ეთქმოდა ან ტაშ-ფანდურით ეგებებოდა კრემლს. ოთხოზორია რომ მოგვიკლეს, მაშინ დავწერე: ,,გადმოგვირბენენ - მოგვიკლავენ. გადავირბენთ - ვუმღერებთ". ასე ვფიქრობ დღესაც.

და მგონია, რომ ეს უნდა იყოს ყველა იმ ქართველის საქციელი, ვისაც აფხაზეთი და ცხინვალი ახსოვს, თუნდაც გადმოცემით. ნორმალური საქციელი. ჩვეულებრივი. და არა - გმირობა. ამ აზრს ვერ შემიცვლის ვერც შარშანდელი რუსეთუმე ტროლ-ბოტური მავნებლური განწირული იერიშები და ვერც ქართული ვითომ ლიბერალური ვიწრო წრეების კნავილი, რომლებიც, ცალკე სირთულე გახლავან ამ ქვეყნისთვის საკუთარი სიმდაბლით და მოურჩენელი სასარგებლო იდიოტიზმით. ვერ შემაცვლებინებს, მარტოც რომ ვიდგე, მაგრამ ვდგავარ უამრავ თქვენგანთან ერთად, გაცილებით მეტთან, ვიდრე ჩამოთვლილი ხალხია.

ახლახან წიგნი დავწერე, უკვე საკმარისად ცნობილი, აფხაზურ ამბებს რომ ეხება დიდწილად და ყოველი აბზაცის მერე ცრემლი და ბრაზი მაწვებოდა წერისას.

და ეს ცრემლი და ბრაზი ამბობს:

რუსეთი მტერია!"